Download
1 / 29
E N D
O bioróżnorodności, owadach, chwastach, środowisku i edukacji ekologicznej Stanisław Czachorowski http://czachorowski1963.blogspot.com Laboratorium Przyrody Kamionka, 2 maja 2015 Centrum Badań nad Dziedzictwem Kulturowym i Przyrodniczym
o nowych migrantach i gatunkach inwazyjnych (ślinik luzytański
Potamopyrgusantipodarum(J.E. Gray, 1843) • wodożytka nowozelandzka • Jenkin`sSpireSnail • W Nowej Zelandii 4-11,5 mm • poza rodzimym zasięgiem 5-6 mm • W Polsce same samice (dzieworodne)
Potamopyrgus antipodarum w zbiornikach lub beczkach ze słodką wodą, które napełniono w strumieniach i stawach Nowej Zelandii, a po podróży płukano je wodą w ujściu Tamizy. przeniesiona wraz z ozdobnymi roślinami akwariowymi.
Wodne „amazonki” w Europie 1933 rok, jezioro Tarląg koło Inowrocławia Obecnie gatunek pospolity
Potencjał partemogenezy! • W Nowej Zelandii występuje w nizinnych rzekach, kamienistych strumieniach górskich, jeziorach i źródłach, na twardym bądź miękkim podłożu i wśród roślinności wodnej, gdzie tworzy populacje dwurodzicielskie (z przewagą samic) o diploidalnej liczbie chromosomów (34) lub partenogenetyczne (liczba chromosomów 46 lub 52) • Na terenach skolonizowanych w Europie i USA występują tylko partenogenetyczne samice. • Partenogenetyczny rozród i duży potencjał rozrodczy to cechy warunkujące szybką ekspansję tego gatunku.
Ocieplenie klimatu? • Płodność wodożytki jest wyższa w wodach o podwyższonej temperaturze. • W Nowej Zelandii wodożytka rozmnaża się przez cały rok. • Dania - wiosna i lato. W zachodnich stanach USA młode osobniki pojawiają się przez cały rok (w zależności od temperatury wody i innych warunków środowiskowych), ale szczyt rozrodu przypada między marcem a październikiem. • Polska: duże różnice okresów rozrodczych w różnych siedliskach, np. w populacji stawowej na Górnym Śląsku można wyróżnić dwa główne okresy rozrodcze (kwiecień i wrzesień), podczas gdy w populacji strumieniowej rozród odbywa się w ciągu całego ciepłego okresu roku.
Żyje rok … może dwa? • W Polsce nie stwierdzono jej w źródłach i potokach. Częsta i liczna w zbiornikach antropogenicznych różnego typu z wyjątkiem glinianek. • Jej występowanie ograniczone jest do trwałych zbiorników wodnych, (brak jest stadiów odpornych na długie okresy przesychania zbiorników) • Odżywia się głównie detrytusem . Zjada również zielone glony, okrzemki jak i bakterie z błony powierzchniowej. Opadłe liście z drzew, szczególnie miękkie i częściowo rozłożone, mogą również stanowić pokarm wodożytki.
Skutki w ekosystemie? • wniknięcie wodożytki do zbiornika powoduje w krótkim czasie niekorzystne zmiany w rodzimej malakofaunie. Wraz z rozwojem jej populacji zmniejsza się liczebność rodzimych gatunków ślimaków aż do całkowitego zaniku niektórych z nich . Długotrwały wpływ wodożytki nowozelandzkiej na rodzimą faunę nie jest do końca poznany.
o drapieżnych ślimakach i o tym że niektóre pszczoły robią swoje gniazda w muszlach ślimaków. I o biżuterii z muszli ślimaków
strzałkach piorunowych (to pozostałości po dawnych mięczakach morskich),
Na przystanku i na dachówkach… Kolorowe przystanki
Obiadu nie będzie, ale można było posłuchać przyrodniczych opowieści, a to już jest coś.
