Download
1 / 7
E N D
Kino Francuskie Lata przed I wojną światową to okres supremacji kina francuskiego. Kinoteatry zatrudniają wieloosobowe orkiestry, K. Pathe zakłada towarzystwo, które nie sprzedaje filmów, ale je wypożycza. W 1910 roku wyświetlony zostaje we Francji jeden z pierwszych "nowoczesnych" filmów, w którym grają aktorzy Komedii Francuskiej. Jest to początek końca anonimowości wykonawców i reżyserów.
Do najbardziej znaczących filmów nowej fali zaliczyć należy Do utraty tchu (1960) Jean-Luca Godarda, który zaplanował jedynie początek akcji filmu, kierując ją do Paryża, i przy niskim budżecie zainicjował ryzykowną grę wymyślania spontanicznie każdego następnego momentu, sceny. Ekipa filmu nie przewidywała, że film zostanie w ogóle skończony. Zagrała w nim Jean Seberg, aktorka pochodzenia amerykańskiego znana z filmu Witaj smutku (1957, na podstawie książki Françoise Sagan) oraz Jean-Paul Belmondo. Para zdobyła dzięki tej roli znaczną popularność. W filmie sportretowana jest swoista rozwiązłość etyczna, zabawna lekkomyślność usankcjonowana mniej lub bardziej katastrofalnymi zwrotami akcji. Wykorzystano muzykę jazzową, charakterystyczną dla wielu późniejszych filmów nowofalowych. Estetyczny i etyczny program autora, Godarda, manifestuje się wyraźnie w jego następnym filmie Żołnierzyk (1961), który ocenzurowany przez władze francuskie mógł pojawić się na ekranach dwa lata po jego ukończeniu. Nasilają się znane z Do utraty tchu elementy kryminalne, a przede wszystkim apel antykomunistyczny, oburzający ówczesnych komunistów francuskich. • Rok przed Godardem pojawia się pierwszy film pełnometrażowy François Truffaut, 400 batów (1959), w których buduje on fabułę złożoną z elementów własnej biografii. Analizuje przyczyny niepowodzenia młodego ucznia Antoine'a Doinela, wychowywanego bezuczuciowo przez rodziców, traktowanego agresywnie przez nauczyciela francuskiego, który trafia w końcu do zakładu poprawczego. Na gruncie tego chorego wychowania buduje się z punktu widzenia nieletniego bohatera akcję tłumaczącą jego decyzje. Przy pomocy tego samego aktora, grającego Doinela, Jean-Pierre'a Léauda, Truffaut tworzy całą sagę ilustrującą życie bohatera obejmującą okres dojrzewania, małżeństwa aż po rozwód. Prócz wymienionych 400 batów, są to: Antoine i Colette (1962), Skradzione pocałunki (1968), Małżeństwo (1970) i Uciekająca miłość (1979). • W 1966 Kobieta i mężczyzna Leloucha zyskał międzynarodową popularność, zdobywając Złotą Palmę, Oscara i Złoty Glob i przyciągając ogromną liczbę widzów. Truffaut proponował także jego ostateczną korektę, by spełnić ideał filmu nowofalowego. Ponieważ Lelouch nie zgodził się na to, nie mógł już liczyć na pozytywne oceny w Cahiersducinéma. Filmy
Bajki animowane • Kinematografia francuska, w znacznej mierze dzięki filmowi animowanemu, stała się numerem jeden w Europie i zajmuje trzecie miejsce na świecie, po Stanach Zjednoczonych i Japonii. Animacje stały się dla Francji doskonałym towarem eksportowym a Antoine de Clermont-Tonnerre, prezes Unifrance, instytucji promującej kino francuskie za granicą, twierdzi nawet, że francuskie filmy animowane sprzedają się lepiej niż fabularna fikcja.
FILM ALBERTA BARILLE BYŁ SOBIE CZŁWIEK • Był sobie człowiek to kultowa już kolekcja traktująca o wielkich wydarzeniach historycznych. Mistrz niepostrzeżenie przeprowadzi was przez czasy starożytne opowie o powstaniu wielkich mocarstw, przybliży wam czasy nowożytne i współczesne. Najlepsza bajka animowana
FRANCUSKI AKTOR • Gérard Xavier Marcel Depardieu (ur. 27 grudnia1948 w Châteauroux) – francuski aktor filmowy, teatralny i telewizyjny, także producent, reżyser, restaurator, właściciel winnic[1] i producent wina. Honorowy obywatel Belgii.[2]
ŹRÓDŁO WIEDZY: WIKIPEDIA WYKONACY : SANDRA SOCHA. KRYSTIAN SOCHA
KONIEC DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ
