Środki stylistyczne

1. Środki stylistyczne Środki stylistyczne: środki używane w literaturze, mające na celu wywołanie u czytelnika określonych emocji, pobudzenie jego wyobraźni.

2. ŚRODKI SŁOWOTWÓRCZE

3. NEOLOGIZM: • Wyraz nowo utworzony najczęściej z potrzeby nazwania rzeczy lub zjawisk dotąd nie występujących w rzeczywistości danego języka, wyrażenia uczuć. Bogaci wypowiedź, staje się cechą stylu poety. „Nie wiedziała, jak pieścić – nie wiedziała, jak nęcić? Jakim śmiechem pośmieszyć, jakim smutkiem posmęcić?” B. Leśmian

4. ZDROBNIENIE: • Wyraz utworzony za pomocą odpowiedniego formantu oznaczającego rzecz albo osobę mniejszą od nazywanej wyrazem podstawowym. Zdrobnienie oznaczać może też pozytywny (lub pogardliwy) stosunek do omawianego obiektu. • Zdrobnienia są także środkiem stylistycznym i mają często mocne zabarwienie emocjonalne (przeważnie pozytywne, czasem ironiczne): • wielkość: kot → kotek, • stosunek pozytywny: usta → usteczka, • stosunek pogardliwy: bunt → buncik, • stosunek pozytywny: Karolina → Karolinka.

5. ZGRUBIENIE: • Wyraz utworzony za pomocą odpowiedniego formantu oznaczającego rzecz albo osobę większą od nazywanej wyrazem podstawowym. Zgrubienie może oznaczać pogardliwy stosunek do omawianego obiektu, szczególnie, kiedy wiąże się ze zmianą rodzaju, np. baba → babsko. Przykłady: • wielkość: pies → psisko; jabłko → jabłucho, • stosunek pogardliwy: nos → nochal

6. ZŁOŻENIE: • Wyraz, który powstał poprzez połączenie co najmniej dwóch słów. W języku polskim towarzyszy im zwykle tzw. morfem łączący -o- (niekiedy zwany interfiksem lub bardziej neutralnie formantem), jak • np. w wyrazach listonosz, ciemnoczerwony. • Możliwe są także złożenia bez morfemu łączącego, np. bawidamek, różanopalca /Jutrzenka/

7. ŚRODKI SEMANTYCZNE

8. EPITET (OKREŚLENIE): • Wyraz (najczęściej jest nim przymiotnik) określający rzeczownik: "niegrzeczny kochanek", "słodki całus" ,"zły bandyta", epitet jest również środkiem poetyckim. • Ma on wpływ na znaczenie wyrazu, do którego się odnosi: poszerza je bądź zacieśnia, czasami nadaje inny nieco odcień lub określa stosunek wypowiadającego do danego przedmiotu lub zjawiska. • Mamy epitet: stały– szybkonogi Achilles /Homer/ metaforyczny – szklanna równina /o jeziorze/

9. PORÓWNANIE: • Zestawienie dwu zjawisk, z których jedno określa drugie. Łącznikiem zespalającym człony porównania są wyrażenia: jak, jako, jak gdyby, podobny, niby, np. Idzie zmierzch jak tłum cieni. • Porównanie homeryckie- bardziej rozbudowane porównanie, w którym człon określający rozrasta się w obraz poetycki np. Jak dzik otoczony broni się białymi kłami i tnie zajadłą psiarnię, tak ów tabor wśród chmary tatarskiej bronił się z rozpaczą i nadzieją, że z obozu pomoc większa od Wierszułłowej im przyjdzie.

10. Metafora (przenośnia): • obce znaczeniowo wyrazy są ze sobą składniowo zestawione, tworząc związek frazeologiczny o innym znaczeniu niż dosłowny sens wyrazów np. "od ust sobie odejmę", lub "podzielę się z wami wiadomością". • Noc – kryształ czarny. Iskrzą się gwiazdy nad borem.

11. Animizacja (ożywienie) • nadanie przedmiotom, stanom lub pojęciom cech istot żywych np. ryk fal, wycie wiatru. PERSONIFIKACJA (uosobienie) • nadanie przedmiotom, stanom lub pojęciom cech ludzkich • Wiatr gwizdał. • Fale wyciągną ręce i zaczną w ferworze klaskać...".

12. Oksymoron: • zestawienie wyrazów o przeciwstawnych, kłócących się ze sobą znaczeniach. • Oksymoron najczęściej składa się z rzeczownika i określającego go przymiotnika np. gorący lód, żywy trup, albo z czasownika i określającego go przysłówka np. śpieszyć się powoli. Jest odmianą paradoksu o znaczeniu metaforycznym.

13. PERYFRAZA: • polega na zastąpieniu wyrazu przez szereg innych, które byłyby jego równoważnikiem znaczeniowym. Charakterystyczną peryfrazą posłużył się Mickiewicz: Drugi stambulskie oddycha gorycze Lub pije chińskich ziół ciągnione treści.

14. EUFEMIZM • Odmiana peryfrazy – celem jest złagodzenie znaczenia określonych wyrazów • np. kłamstwo - mijanie się z prawdą • Umrzeć – rozstać się z tym światem

15. HIPERBOLA (przesadnia): • wyolbrzymienie, przejaskrawienie cech przedmiotów, osób, zjawisk. Może dotyczyć ilości, rozmiaru, stosunku emocjonalnego, przyczyny, znaczenia lub skutku. Stosowany dla wywarcia mocnego wrażenia, spotęgowania ekspresji, wytworzenia nastroju np. grozy. • Hiperboli używa się również w mowie potocznej, np. gigantyczny zamiast duży, Powtarzałem ci to tysiąc razy!

16. ŚRODKI SKŁADNIOWE

17. Powtórzenie: • wielokrotne użycie tego samego elementu językowego (wyrazu, zespołu wyrazów, wersów lub zwrotek) celem uzyskania rytmizacji, podkreślenia znaczenia, zwiększenia ekspresji. • Przykład: "Zieleń, zieleń, coraz więcej zieleni i przestrzeni".

18. Anafora: • Celowe powtórzenie tego samego słowa lub zwrotu na początku kolejnych segmentów wypowiedzi. • Z czasem wszystko przemija, z czasem bieżą lata, Z czasem państw koniec idzie, z czasem tego świata. Z czasem stawa dowcip i rozum niszczeje, Z czasem gładkość, uroda, udatność wiotczeje.

19. Epifora: • powtórzenie tego samego słowa lub zwrotu na końcu kolejnych segmentów wypowiedzi • np.: Gdy byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, czułem jak dziecko, myślałem jak dziecko.

20. PRZERZUTNIA: • Niezgodność między porządkiem składniowo-intonacyjnym a wersyfikacyjnym w wersie; przeniesienie wyrazu lub części zdania do następnego wersu (lub strofy) w celu zaakcentowania wypowiedzi bądź zwiększenia dynamiki. Jej celem jest pobudzenie wyobraźni osoby czytającej. "Czemu wysuszyć ogniem nie próbuję Płaczu? Czemu tak z ogniem postępuję? (...)"

21. INWERSJA • Szyk przestawny w zdaniu, służy podkreśleniu danego słowa lub uzyskaniu uroczystego tonu • Np. Od niebieskiej piękniejsza kolorów obręczy, Ciebie, Irydo, wielbię pod imieniem tęczy.

22. ELIPSA: • opuszczenie elementu zdania oczywistego ze względu na kontekst wypowiedzi (elipsa kontekstowa) lub ze względu na sytuację wypowiedzi (elipsa sytuacyjna), który przy odbiorze daje się zrekonstruować. Często występuje w postaci równoważnika zdania. • Najczęściej używana w mowie potocznej (skrót myślowy np. nie chcę do kina!), a także jako środek artystyczny, umożliwiający kondensację treści i dynamizowanie wypowiedzi literackiej. • One śnią: że szyba?...to – posadzka!One nucą: „Stąpaj, bez poręczy,W objęcia Fantazji, co się wdzięczy...”----cacka – cacka!!

23. APOSTROFA: • Jest to bezpośredni, uroczysty, patetyczny zwrot do osoby, rzeczy, bóstwa, • np. Orszulo moja wdzięczna, gdzieś mi się podziała? • "Młodości! Ty nad poziomy wylatuj!"

24. Pytanie retoryczne • Pytanie nie wymagające odpowiedzi np. Jak żyję, serca już nie mając? aNTYTEZA • Wypowiedź złożona z elementów znaczeniowo przeciwstawnych np. Bóg się rodzi, moc truchleje.

25. WYKRZYKNIENIe: Inaczej eksklamacja - wyraz, grupa wyrazów lub zdanie wykrzyknikowe, często urwane, wtrącone w tok wypowiedzi bądź będące wyrazem emocjonalnego zaangażowania mówiącego (często ma formę apostrofy). Przykłady wykrzyknień: "Ojej!", "Och!", "Ach!” Litwo! Ojczyzno moja!

26. Gradacja: • polega na uszeregowaniu słów lub sformułowań według tego, jak się nasila lub słabnie ich intensywność znaczeniowa lub ekspresywna; stopniowanie np.: pij sok pomarańczowy firmy "Eden", nie dlatego, że jest smaczny, nie dlatego, że gasi twoje pragnienie, ale dlatego, że zawiera dużo witamin i jest bardzo zdrowy.

27. Środki fonetyczne

28. Onomatopeja: • Onomatopeja czyli wyraz dźwiękonaśladowczy, takie dobieranie wyrazów (istniejących w mowie lub neologizmów), aby naśladowały one swym brzmieniem opisywane zjawisko lub dźwięki wydawane przez opisywany przedmiot. • onomatopeje naturalne, które mają podobne brzmienie do odgłosów akustycznych występujących w naturze, np. bulgotać, ćwierkać, brzęczeć, kukać, turkotać, warczeć, szczekać, świstać, zgrzytać • onomatopeje sztuczne (świadome wprowadzenie do utworu elementów fonetycznych, które oddają dźwięki naturalne i w ten sposób wywołują pożądane wrażenie), np. w wierszu Juliana Tuwima "Bal w operze" czytamy: "Przy bufecie - żłopanina/ Parskanina, mlaskanina" • Dobrym przykładem jest "Lokomotywa" Juliana Tuwima: (...) I dudni, i stuka, łomocze i pędzi, A dokąd? A dokąd? A dokąd? Na wprost! (...) Do taktu turkoce i puka, i stuka to: Tak to to, tak to to, tak to to, tak to to.

29. instrumentacja głoskowa (eufonia) • celowe powtarzanie tych samych głosek w bliskim sąsiedztwie, O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny i pluszcze miarowy, jednaki, niezmienny.

30. Środki leksykalne

31. archaizm • wyraz, forma wyrazu, konstrukcja składniowa, które wyszły z użycia i obecnie są przestarzałe. W literaturze pięknej stosowany w celach stylizacji lub wzmocnienia ekspresji. • np. pręgierz, dyby, wrócił do rodzinnych pieleszy, niewiasta, kajet, turbować

32. kolokwializm • - wyrazy zaczerpnięte z języka potocznego, często wyraziście nacechowane emocjonalnie. • Kolokwializacja – to świadome wprowadzenie do tekstu swobodnego języka potocznego, obrazowego, nacechowanego ekspresywnie.; często wprowadza skrót składniowy a nawet błąd językowy dla oddania dynamizmu i kolorytu języka codziennego, mówionego. • Służy stylizacji środowiskowej (charakteryzuje bohatera lub środowisko: Ty, ten, tego! Skocz no po Heńka, migiem! Nie rycz, łeb mi pęka. • Jest narzędziem opisu rzeczywistości i stanów emocjonalnych. Rycz, mała, rycz, płacz, maleńka płacz; masz to u mnie od dziś.

33. dialektyzm • wyraz, zwrot, wyrażenie, forma gramatyczna pochodząca z określonego dialektu, użyta jako świadomy środek stylizacji gwarowej. • Dialektyzacja służy odtworzeniu lokalnego kolorytu, charakterystyce środowiska lub poszczególnych bohaterów, np. Chłopi W. Reymonta

34. wulgaryzm • wyraz, wyrażenie lub zwrot odczuwany współcześnie przez użytkowników języka ogólnonarodowego jako ordynarny, prostacki, o ujemnym zabarwieniu emocjonalnym, obecny w gwarze więziennej, w językach środowiska uczniowskiego, subkultur młodzieżowych, np. chlej w znaczeniu pij, żryj w znaczeniu jedz. Stosowany także jako świadomy chwyt stylistyczny, środek ekspresji językowej w poezji dwudziestolecia międzywojennego, np. w wierszu Mieszkańcy Tuwima.