Budowa Komputera

1. Budowa Komputera Kliknij na część, o której chcesz poczytać!

2. Procesor BY-NC-SA-2.0 CC Flickr.com Procesor główny (CPU) komputera jest najważniejszą częścią komputera zaraz po płycie głównej. Procesor jest odpowiedzialny za wszelkie obliczenia arytmetyczne niezbędne do działania różnych programów. Częstotliwość taktowania Najważniejsza dla wielu użytkowników podczas wyboru procesora jest częstotliwość taktowania. Współczesne procesory są taktowane zegarami o częstotliwości powyżej 3GHz, czyli w trakcie jednej sekundy są w stanie wykonać ponad 3 miliardy operacji. Częstotliwość wpływa na wydajność procesora im ona większa tym procesor bardziej wydajny. Jednakże częstotliwości nie można zwiększać w nieskończoność, jej maksymalna wartość uwarunkowana jest zastosowaną technologią produkcji. Im mniejsza szerokość ścieżki tym częstotliwość może być większa, ale im większa częstotliwość, tym większy pobór energii. Ważnym składnikiem procesora jest pamięć podręczna, ten rodzaj pamięci jest znacznie szybszy od pamięci RAM. Jednakże pamięć podręczna (cache) procesora nie ma tak jak RAM pojemności od kilkuset megabajtów do jednego gigabajta, jej pojemność w najnowocześniejszych procesorach sięga 1 megabajta. Cache pobiera najważniejsze dane z pamięci RAM. Dzięki szybkości pamięci podręcznej, procesor po potrzebne dane nie musi "tracić czasu" i ściągać ich z RAM-u. Co to znaczy, że procesor jest 64 lub 32 bitowy. Ta wartość oznacza, jaki maksymalny rozmiar mogą mieć dane a których procesor może wykonać obliczenia. Czyli podsumowując to wszystko procesor jest mózgiem komputera.

3. Pamięć RAM RAM (ang. Random Access Memory – pamięć o dostępie swobodnym) – podstawowy rodzaj pamięci cyfrowej. Choć nazwa sugeruje, że oznacza to każdą pamięć o bezpośrednim dostępie do dowolnej komórki pamięci (w przeciwieństwie do pamięci o dostępie sekwencyjnym, np. rejestrów przesuwnych), ze względów historycznych określa ona tylko te rodzaje pamięci o bezpośrednim dostępie, w których możliwy jest wielokrotny i łatwy zapis, a wyklucza pamięci ROM (tylko do odczytu) i EEPROM których zapis trwa znacznie dłużej niż odczyt, pomimo iż w ich przypadku również występuje swobodny dostęp do zawartości. W pamięci RAM przechowywane są aktualnie wykonywane programy i dane dla tych programów oraz wyniki ich pracy. W temperaturze pokojowej zawartość większości pamięci RAM jest tracona w czasie mniejszym niż sekunda po zaniku napięcia zasilania, niektóre typy wymagają także odświeżania, dlatego wyniki pracy programów, wymagające trwałego przechowania, muszą być zapisane na innym nośniku danych. Pamięci RAM dzieli się na pamięci statyczne (ang. Static RAM, w skrócie SRAM) oraz pamięci dynamiczne (ang. Dynamic RAM, w skrócie DRAM). Pamięci statyczne są szybsze od pamięci dynamicznych, które wymagają ponadto częstego odświeżania, bez którego szybko tracą swoją zawartość. Pomimo swoich zalet są one jednak dużo droższe. Jedno znacznie mówiąc, pamięć RAM jest rodzajem pamięci odpowiedzialnym za aktualną pracę komputera. BY-NC-ND-2.0 CC flickr.com

4. Karta Graficzna BY - 2.0 – CC flickr.com Karta graficzna – karta rozszerzeń komputera odpowiedzialna za renderowanie grafiki i jej konwersję na sygnał zrozumiały dla wyświetlacza. Podzespół ten jest też nazywany kartą VGA. Pierwsze karty graficzne potrafiły jedynie wyświetlać znaki alfabetu łacińskiego ze zdefiniowanego w pamięci karty generatora znaków –tryb tekstowy. Kolejna generacja kart graficznych potrafiła już wyświetlać w odpowiednim kolorze poszczególne punkty (piksele) – tryb graficzny. Nowoczesne procesory graficzne udostępniają wiele funkcji ułatwiających i przyśpieszających pracę programów. Możliwe jest narysowanie odcinka, trójkąta, wieloboku, wypełnienie ich zadanym kolorem lub wzorem, tzw. akceleracja 2D. Większość kart na rynku posiada również wbudowane funkcje ułatwiające tworzenie obrazu przestrzeni trójwymiarowej, tzw. akceleracja3D. Niektóre posiadają zaawansowane algorytmy potrafiące na przykład wybrać tylko widoczne na ekranie elementy z przestrzeni. W nowych układach graficznych zrezygnowano ze sztywnego schematu obliczeń, dając użytkownikowi pewną ilość jednakowych "rdzeni", które może on sobie zaprogramować ( przy pomocy shaderów ) do wyświetlania dowolnych efektów graficznych. Umożliwia to też wykorzystanie karty graficznej jako procesora ogólnego przeznaczenia (GPGPU), zdolnego do przeliczania dużych zbiorów uporządkowanych danych.

5. Karta Dźwiękowa komputerowa karta rozszerzeń, umożliwiająca rejestrację, przetwarzanie i odtwarzanie dźwięku. Poprawnym jest też równie często stosowany termin karta muzyczna. Najbardziej znaną grupą kart dźwiękowych jest seria Sound Blaster firmy Creative Labs. Obecnie układy dźwiękowe wystarczające do zastosowań amatorskich są zazwyczaj wbudowywane w płytę główną komputera, a nie stanowią karty rozszerzenia. Z powodów historycznych są jednak określane mianem zintegrowana karta dźwiękowa. Pojawiły się również zewnętrzne karty dźwiękowe podłączane do komputera przez port USB. BUDOWA KARTY DŹWIĘKOWEJ: • Karty dźwiękowe w zależności od stopnia skomplikowania i zaawansowania mogą posiadać następujące elementy: • Generator dźwięku – występował w starszych kartach i był to zazwyczaj generator drgań o zadanej częstotliwości połączony z generatorem obwiedni (amplitudy) oraz generator szumu, służył do sprzętowego generowania dźwięków za pomocą modulacji i łączenia fal oraz szumu, • Przetworniki A/C i C/A – umożliwiające rejestrację i odtwarzanie dźwięku (umożliwiające zamianę sposobu reprezentacji sygnału z analogowego na cyfrowy i odwrotnie), • Bufor – mała (często tylko kilka kilobajtów) pamięć RAM, używana przez przetworniki A/C i C/A, do których cyfrowy dźwięk jest zapisywany i odczytywany przez procesor główny komputera lub odtwarzany po uprzednim wgraniu tam danych, • Mikser dźwięku – służy do łączenia sygnałów dźwięku z różnych źródeł, generatorów dźwięku, przetworników C/A w skrócie PCAA, wejść zewnętrznych, itp., • Wzmacniacz sygnałów wyjściowych - służy do wzmacniania sygnału wyjść przeznaczonych dla urządzeń pasywnych (np. wyjście słuchawkowe), • Złącza wejściowe i wyjściowe dźwięku, zarówno analogowe i cyfrowe, • Interfejs do komputera – służący do komunikacji i wymiany danych z kartą dźwiękową, zazwyczaj ISA, PCI lub USB, • Interfejs MIDI – służy do podłączania do komputera cyfrowych instrumentów muzycznych w standardzie MIDI.

6. Chłodzenie Chłodzenie procesora to proces odprowadzania ciepła z procesora komputera. Współczesne procesory wydzielają duże ilości ciepła i dlatego wymagają intensywnego chłodzenia. W konstrukcjach do połowy lat 90. XX w. najczęściej spotyka się chłodzenie aktywne, rzadziej chłodzenie pasywne i chłodzenie cieczą. Chłodzenie aktywne zawiera wentylator wymuszający ruch powietrza w pobliżu powierzchni radiatora, ułatwiając odprowadzanie z niego ciepła. W starszych układach płyt głównych wentylator miał stałą prędkość obrotową, w nowszych prędkość obrotowa wentylatora jest regulowana automatycznie zależnie od temperatury procesora (tzw. wentylatory PWM, podłączane poprzez złącze 4-stykowe), dzięki czemu gdy komputer nie jest obciążony, wentylator kręci się wolniej i ciszej pracuje. Prędkość wentylatora można też regulować manualnie, za pomocą regulatora obrotów lub oprogramowania. Zatrzymanie lub brak wentylatora w układzie aktywnym powoduje przegrzanie procesora i jeśli układ nie ma odpowiednich zabezpieczeń (np. w starszych procesorach lub płytach głównych), może dojść do jego uszkodzenia. Chłodzenie pasywne polega na odprowadzaniu ciepła tylko w wyniku konwekcji swobodnej powietrza wokół radiatora i układu lub wymuszenia ruchu powietrza przez wentylator komputera bez dodatkowego wymuszania ruchu powietrza przez układ chłodzenia. Układ taki wymaga wydajnego radiatora. Chłodzenie cieczą stosowane przez overclockerów dla których inne metody są za mało wydajne. Składa się z kilku elementów, najprostszy układ to: blok wodny, chłodnica, pompka i rezerwuar (zbiornik wyrównawczy) połączone wężami. Konstruuje się układy w których chłodzenie wodne, oprócz procesora, chłodzi także kartę graficzną, mostek północny i inne silnie grzejące się układy scalone. Między procesor i element chłodzący daje się niewielką ilość pasty termoprzewodzącej w celu lepszego odprowadzania ciepła z procesora. Do chłodzenia można również wykorzystać moduł peltiera (rozwiązanie mało wydajne), lub inne rodzaje pomp ciepła, lecz jest to problematyczne ze względu na możliwość skraplania się wody z pary zawartej w powietrzu). Niekiedy konstruuje się ekstremalne układy chłodzenia, używające skroplonych gazów, np. ciekłego azotu[2], jednak ze względu na trudny dostęp do potrzebnych elementów, wysokie koszty utrzymania i stosowanie niebezpiecznych materiałów są one rzadko spotykane i nie nadają się do długotrwałego i nienadzorowanego użytkowania a jedynie do celów pokazowych.

7. Creative Commons • Tekst ze slajdów 2,3,4,5,6 – Wikipedia Zdjęcia Flickr.com Prezentacja Kuba Stef… :D Dziękuję za uwagę! :D