احیای قلبی- ریوی CPR Cardio pulmanary Resusiation

احیای قلبی- ریوی CPRCardio pulmanary Resusiation

تعریف احیای قلبی ریوی • سلسله اعمالی که توسط افراد آگاه و حاضر در صحنه برای بازگرداندن عملکرد دو عضو حیاتی یعنی قلب و ریه و در نوع طولانی مدت آن به منظور بازگرداندن عملکرد مغزی صورت می گیرد.

سطوح مختلف احیای قلبی - ریوی • Basic life support: این اقدامات به منظور باز کردن راه هوایی و اکسیژناسیون و برقراری گردش خون در سطح اولیه صورت می گیرد. • Advanced L.S : به منظور برقراری گردش خون و اکسیژناسیون در سطح پیشرفته صورت می گیرد. • Prolonged L.S: به منظور احیای مغزی و بهبود عملکرد بافت مغز و تثبیت وضعیت بیمار صورت می گیرد.

علل ایست قلبی و تنفسی • حمله قلبی • ترومای قفسه سینه و سر • خفگی در آب • خفگی با گاز • برق گرفتگی و سوختگی ها • مسمومیت با داروها و سموم • خودکشی و دیگرکشی

تعریف مرگ بالینی و مرگ فیزیولوژیک • در زمان صفر که فرد دچار ایست قلبی – ریوی شده، فاقد نبض و تنفس است و نشانه های حیاتی در وجود ندارد، اصطلاحا گفته می شود که دچار مرگ بالینی شده است . در این مرحله آسیبهای وارده اغلب قابل برگشت است. • زمانیکه احیاء به دلایلی به تاخیر افتاده، کمبود اکسژناسیون و گردش خون بیشتر از 4-6 دقیقه بطول انجامد، آسیبهای جبران ناپذیری در مغز ایجاد شده منجر به مرگ فیزیولوژیک می گردد. • مرگ فیزیولوژیک عبارتست از ایست قلبی – ریوی که همراه با آسیبهای جبران ناپذیر مغزی است.

زمان طلایی Golden time • برای اینکه CPR موفق باشد، بطور معمول از زمان صفر تا 4 الی 6 دقیقه فرصت وجود دارد، به این زمان اصطلاحا زمان طلایی گفته می شود. • طبق آخرین بررسی های انجام شده، زمان طلایی در فرد مصدوم با توجه به علایم بالینی و علت حادثه یا مشکل متفاوت است. بنابراین اگر در زمان یاد شده CPR صورت نگیرد، احتمال آسیبهای غیرقابل برگشت وجود دارد.

زنجیره بقا • شناخت زودهنگام یک پیشامدقلبی • CPR زودهنگام • دفیبریلاسیون زودهنگام • احیا پیشرفته زودهنگام

اقدامات اولیه حفظ حیات • اقدامات اولیه حفظ حیات جزئی از احیاء پیشرفته بوده، طی آن به ناجی آموخته می شود که علایم عدم هوشیاری را تشخیص داده، راه هوایی را باز کند و تنفس کافی را تضمین نماید و در صورت وجود گردش خون با فشار بر قفسه سینه (ماساژ قلبی) گردش خون را برقرار سازد، به مجموعه اقدامات فوق عملیات اولیه حفظ حیات گویند.

مراحل BLS • ارزیابی بیمار • تماس با گروه کد • دادن پوزیشن مناسب به بیمار • باز کردن راه هوایی • برقراری تنفس • برقراری گردش خون • ارزیابی مجدد بیمار • ثبت گزارش CPR

ارزیابی بیمار • ارزیابی بیمار در دو جهت انجام می شود: • تعیین وضعیت هوشیاری: 1- تکان دادن آرام شانه های مصدوم در صورت عدم آسیب ستون فقرات و گردن 2- خطاب کردن و پرسیدن حال فرد مصدوم با صدای بلند • کنترل نبض و تنفس

کمک خواستن • عبارت از درخواست کمک با صدای بلند و یا در صورت امکان دسترسی به تلفن، تماس با کد یا مرکز اورژانس است. اگر مصدوم کودک بود بعد از یک دقیقه کمک بخواهید.

دادن پوزیشن مناسب به بیمار • مصدوم را به پشت روی یک سطح صاف و سفت قرار دهید. • توجه: هنگام تغییر پوزیشن بیمار به ثابت بودن ستون فقرات و مهره های گردن توجه گردد.

باز کردن راه هوایی • شامل باز کردن، پاک کردن و بازنگهداشتن راه هوایی است. • به منظور باز کردن راه هوایی از چهار مانور زیر استفاده می شود: • مانور خم کردن سر به عقب و بالا کشیدن گردن • مانور کشیدن سر به عقب و بالا کشیدن چانه • مانور کشش فک بطرف جلو، بدون خم کردن گردن • مانور کشیدن فک تحتانی توسط شست (این روش فقط در بیمارانی که عمیقا بیهوش هستند بکار می رود)

اقدامات اورژانسی در انسداد راه های هوایی فوقانی • انسداد نسبی راه هوایی • انسداد کامل راه هوایی

مانور مرسوم جهت رفع انسداد کامل راههای هوایی فوقانی مانور هیملیخ • در صورتیکه راه هوایی بطور کامل مسدود نشده باشد، تشویق به سرفه کردن بدون وقفه در صورتیکه انسداد کامل گردد و یا وضعیت مصدوم بدتر شده و یا خسته شود، یک یا چند علامت زیر در او ظاهر خواهد شد: • سرفه مصدوم ضعیف و غیر موثر می گردد • مددجو قادر به تولید صدا و تکلم نخواهد بود • رنگ بیمار کبود می گردد. • با بروز هر یک از علائم فوق قبل از اینکه قربانی دچار بیهوشی و کلاپس گردد، باید سعی در خارج نمودن جسم خارجی و رفع انسداد نمود. • هرگز مانور هیملیخ را در بچه های زیر یکسال انجام ندهید.

مانور هیملیخ در افراد هوشیار • اگر بیمار هوشیار است، او را ایستانیده و پشت سر او قرار گیرید. آنگاه یک دست را مشت کرده، درست بالای ناف و زیر زائده گزیفوئید قرار دهید. سپس دست دیگر را روی آن قرار داده بطرف بالا روی دیافراگم فشار آورید. اینکار را 10-6 بار تکرار کنید تا انسداد رفع شود. • در صورتی که خودتان دچار انسداد راه هوایی توسط جسم خارجی شدید نیز می توانید مانور هیملیخ را توسط فشار لبه صندلی به زیر دیافراگم انجام دهید.

مانور هیملیخ در افراد بیهوش • دهان فرد بیهوش را باز کرده و با انگشتان خود سعی در خارج کردن جسم خارجی نمائید. • در صورتی که جسم خارجی به داخل حلق یا قسمت فوقانی حنجره فرو رفته باشد، احتمالا قادر به خارج کردن آن نخواهید بود. دقت کنید که جسم خارجی به قسمتهای پایینتر راههای هوایی رانده نشود. • سر بیمار را به عقب خم کرده و سعی در تهویه بیمار نمایید. گاهی یک تنفس آرام و عمیق می تواند هوا را از اطراف ناحیه انسداد وارد ریه نماید و یا باعث رانده شدن جسم خارجی به یکی از شاخه های اصلی برونش شده، راه هوایی یک ریه را بسته و به این ترتیب حداقل موجب از کار افتادن یک ریه شود. بنابراین یکی از ریه ها مورد تهویه قرار می گیرد و متعاقبا در مراکز مجهز جسم خارجی توسط برونکوسکوپ قابل خارج کردن است. • بیمار را به پشت بخوابانید، بطوریکه صورت او بسمت بالا باشد. • در دو طرف رانهای بیمار زانو بزنید. • نرمه یک دست را روی قسمت میانی سطح فوقانی شکم بین ناف و خط تحتانی استرنوم قرار داده و دست دیگر را بر روی دست اول قرار دهید. سپس با فشار ناگهانی و با تمام وزن به سمت داخل و بالا روی بدن بیمار فشار آورید.

مانور Back Blows • ضربه شدید به پشت می تواند موجب افزایش فشار در داخل راههای هوایی شده، به خروج جسم خارجی کمک نماید، این عمل در دو وضعیت قابل اجراست: • ضربه به پشت در مصدوم در حالت ایستاده: مصدوم را با قرار دادن یک دست بر روی قفسه سینه اش حمایت نمایید. در صورت امکان قربانی را بر روی دستتان به سمت جلو خم کنید به نحوی که سر او پایینتر از قفسه سینه اش باشد. • باید دقت شود که وارد کردن ضربه ها با بازدم بیمار هماهنگ باشد. زیرا اگر در هنگام دم ضربه ای وارد شود خطر راندن جسم خارجی به سطح پایینتر راههای هوایی وجود دارد. • ضربه به پشت مصدوم بیهوش: در صورتیکه مصدوم به پشت دراز کشیده باشد، او را به پهلو بچرخانید به نحوی که صورت او به سمت شما باشد و قفسه سینه اش بر روی زانوی شما قرار گیرد. از کف دستتان برای وارد کردن ضربه شدید به پشت بیمار در قسمت میانی فوقانی پشت بین شانه ها استفاده کنید.

برقراری تنفس Breathing • بررسی وضعیت تنفسی: گوش کردن، نگاه کردن، احساس کردن • شروع تنفس مصنوعی با حفظ موقعیت صحیح راه هوایی و با دو تنفس آرام صورت می گیرد. • حجم کافی و متناسب با ظرفیت ریه مصدوم را به او بدهید و زمان دم را رعایت کنید. • به محض شروع تنفس ارادی در مصدوم، دادن اکسیژن با درصد بالا 100% را شروع کنید.

تنفس دهان به دهان • به منظور اجرای تنفس دهان به دهان باید مراحل زیر را به ترتیب انجام دهید: • دست چپ را روی پیشانی مصدوم قرار دهید به نحوی که انگشت شست و نشانه آزاد باشد، سپس توسط قرار دادن دست راست زیر گردن و یا زیر فک تحتانی یر را به عقب خم نمایید • سوراخهای بینی را توسط دو انگشت ببندید. • دهان خود را اطراف دهان مصدوم قرار دهید به نحوی که هنگام دمیدن، هوا از اطراف لب خارج نشود. • دو تنفس پر و آرام و متناسب با حجم مورد نیاز مصدوم به او بدهید. • توجه کنید که زمان دم حدودا 1 ثانیه طول بکشد. • پس از اتمام دم جهت خروج هوای بازدمی، انگشتان دست را از روی بینی بردارید. مهمترین معیار برای تهویه مناسب بالا و پایین رفتن قفسه سینه می باشد.

تنفس دهان به بینی • در صورت وجود هر یک از شرایط زیر باید بجای تنفس دهان به دهان از تنفس دهان به بینی استفاده نمود: • جراحات حفره دهان • شکستگی فک فوقانی یا تحتانی • بزرگی دهان • عدم امکان باز کردن دهان مصدوم • تغییر شکل در فک مصدوم

روش انجام تنفس دهان به بینی • با دستی که روی چانه مصدوم است، دهان او را ببندید. • دهان خود را دور سوراخهای بینی مصدوم قرار دهید، بطوریکه هنگام دمیدن هوا از اطراف دهان نشت نکند. • دو تنفس پر و آرام به بیمار دهید. • پس از پایان دم دست خود را از زیر چانه بیمار بردارید و اجازه دهید هوای بازدمی از راه دهان خارج شود. • توجه: پس از شروع تنفس خودبخودی و کنترل نبض و اطمینان از ثابت بودن وضعیت بیمار، میتوانید مصدوم را در وضعیت ریکاوری قرار داده و جهت اطلاع به اطرافیان یا تیم اورژانس، برای چند لحظه بیمار را ترک کنید.

تنفس با ماسک جیبی • مزایای ماسک: • مانع از تماس مستقیم با بینی و ترشحات مصدوم می شود. • دریچه یکطرفه در روی ماسک مانع از مواجهه با هوای بازدمی می شود. • حجم جاری کافی ایجاد می کند. • میتوان از این طریق اکسیژن نیز داد. • ماسک باید شفاف باشد.

برقراری گردش خون Circulation • این اقدام شامل بررسی وضعیت گردش خون و عملکرد قلب مصدوم است. در فرد بیهوش مناسبترین روش جهت بررسی گردش خون، کنترل نبض کاروتید است.

کنترل نبض کاروتید • دست چپ خود را روی پیشانی فرد مصدوم قرار داده، سر او را به سمت عقب برانید. • انگشتان نشانه و میانی دست راست را در کنار غضروف تیروئید یا روی حنجره در قسمت میانی گردن قرار دهید. • با حرکت دادن انگشتان به سمت خارج، نبض کاروتید را پیدا کرده به آرامی و بمدت 10 ثانیه ضربانات آن را کنترل کنید. • در صورت وجود ترومای گردن، می توانید بترتیب از نبضهای فمورال،رادیال و براکیال نیز استفاده کنید. • در صورت عدم حضور نبض، ماساژ خارجی قلب را آغاز کنید.

روش انجام ماساژ قلب • لباسهای بیمار را از روی قفسه سینه او کنار بکشید. • کنار بیمار زانو بزنید. • پاشنه دست را روی استرنوم دقیقا بین دو نیپل بیمار قرار داده و دست دیگر را روی آن قرار دهید، به نحوی که انگشتان دستها با بدن مصدوم تماس نداشته باشد. • با هر فشار استرنوم باید 5-4 سانتی متر بداخل فرو رود. • سرعت ماساژ باید 100 بار در دقیقه باشد. • آرنج و بازوی فرد احیاگر باید نسبت به قفسه سینه بیمار به حالت عمود قرار گیرد. بدین ترتیب نیروی وارده توسط دست احیاگر در سطح توراکس تقسیم شده، خطر شکستگی دنده ها به حداقل برسد.

توجهات • بهترین معیار ارزیابی ماساژ خارجی قلب، ایجاد نبض هنگام هر ماساژ است. • نسبت ماساژ به تنفس 30 به 2 است. • عملیات احیا باید با 5 سیکل CPR (2 دقیقه) آغاز شود. • بعد از اجرای 5 سیکل CPR، باید حتما وضعیت تنفس و ضربان قلب بیمار را مجددا کنترل کرد. • در هنگام دادن ماساژ، باید زمان پر شدن بطنها رعایت شود، اینکار با شمردن کامل اعداد 1001، 1002، 1003 و .......هنگام دادن ماساژ انجام می گیرد. • در CPR دو نفره حتما باید جای ناجی ها بطور مرتب عوض شود. • پس از انجام عملیات CPR باید کلیه اقدامات با جزئیات ثبت و گزارش گردد. ماساژ قلبی نباید تحت هیچ شرایطی بیشتر از 10 ثانیه قطع شود.

ارزیابی مجدد وضعیت بیمار • بررسی مجدد راه هوایی • ارزیابی مجدد گردش خون • توجه به اتساع معده بدنبال تنفس مصنوعی

اقدامات پیشرفته حفظ حیات Advanced Life Support • معمولا در بخش اورژانس و توسط وسایل پیشرفته انجام می گیرد و شامل روشهای زیر است: • روشهای پیشرفته حفظ راه هوایی • درمان با شوک الکتریکی • استفاده از پیس میکر

ساکشن • کاتترهای سخت یا سفت: برای ساکشن دهان و اروفارنکس • کاتترهای نرم: برای ساکشن ترشحات بینی، نازوفارنکس و لوله تراشه • زمان ساکشن نباید بیشتر از 15 ثانیه باشد.

راه هوایی دهانی حلقی Oropharyngeal Airway • این نوع راه هوایی، یک قطعه منحنی شکل است که با قرارگیری روی زبان، این عضو را از دیواره خلفی حلقی دور نگه می دارد. استفاده از این وسیله، ساکشن حلق را تسهیل کرده، از گاز گرفتن لوله تراشه و انسداد آن توسط مصدوم جلوگیری می کند. • اندازه راه هوایی: راه هوایی باید دارای اندازه متناسب با حفره دهان بیمار باشد. این اندازه برحسب میلی متر از لبه برآمده آن تا انتهای لوله محاسبه می شود. اندازه بزرگ (شماره 5) 100mm، اندازه متوسط (شماره 4) 90mm و اندازه کوچک (شماره 3) 80mm • به منظور انتخاب اندازه مناسب، باید فاصله بین کنار لب تا نرمه گوش را اندازه گیری نمود.

توجهات • در صورتیکه از راه هوایی بزرگتر از اندازه مناسب استفاده شود، با فشار بر اپیگلوت، آن را به طرف پایین و به داخل حنجره فرو برده منجر به انسداد کامل یا ناقص راه هوایی و یا صدمه و خونریزی حلق می گردد. • در صورتیکه لوله بخوبی وارد دهان نشود، می تواند منجر به جمع شدن زبان در انتهای حلق و انسداد راه هوایی گردد. • راه هوایی دهان حلقی نباید در بیماران هوشیار مورد استفاده قرار گیرد، زیرا می تواند منجر به تحریک رفلکس Gag و اسپاسم لارنکس شود. • هنگام جای گذاری راه هوایی باید اطمینان حاصل شود که زبان و لبها بین دندان و لوله قرار نگیرد. • در صورت استفاده از لوله های کوچکتر از حد مناسب، لوله روی زبان قرار نمی گیرد. و به باز نگهداشتن راه هوایی نیز کمکی نمی کند. بعلاوه ممکن است منجر به راندن زبان به انتهای حلق شود.

راه هوایی حلقی بینی Nasopharyngeal • این نوع راه هوایی، یک لوله بدون کاف از جنس پلاستیک نرم است و زمانی مورد استفاده قرار می گیرد که جایگذاری راه هوایی دهانی حلقی مشکل یا غیر ممکن باشد (نظیر تشنج و ترومای شدید دهان) همچنین در بیماران نیمه هوشیار که قادر به تحمل راه هوایی دهانی حلقی نیستند، نیز استفاده می شود. به منظور پیشگیری از صدمه به غشاء موکوسی بینی، قطر لوله نباید از قطر انگشت کوچک بیمار قطورتر باشد. بلندی لوله نیز باید با فاصله بین نوک بینی تا نرمه گوش اندازه گیری شود.

توجهات • در صورتیکه لوله بلندتر از حد مناسب انتخاب شود، ممکن است وارد مری شده، منجر به دیستانسیون معده و هایپوونتیلاسیون در خلال تنفس مصنوعی گردد. • این نوع لوله در مصدومین نیمه هوشیار بهتر تحمل می شود، اما ممکن است باعث اسپاسم لارنکس و استفراغ در بیمار گردد. • وارد کردن لوله می تواند منجر به صدمه به مخاط بینی، خونریزی و آسپیراسیون احتمالی لخته شود. • حفظ وضعیت سر و گردن بیمار بسیار مهم است. • در صورت وارد کردن لوله به روش غلط، ممکن است حرکت لوله با مقاومت روبرو شده، بجای حرکت به طرف انتهای بینی، به کف آن فشار وارد آورد. • در صورت امکان بهتر است از لوله های باریکتر استفاده شود. • چون انتهای لوله های کوتاه، در بالای حنجره قرار نمی گیرد، نمی تواند در تهویه موثر باشد. • در صورت استفاده از لوله های بلند، انتهای آن ممکن است به اپیگلوت فشار وارد آورده، منجر به سرفه، اسپاسم لارنکس و تهوع گردد.

راه هوایی اروفارنژیال کاف دار COPA • استفاده از CPPA راحتتر است و نیاز به ماسک ندارد • مانع از آسپیراسیون محتویات دهان و بینی می شود.

لوله گذاری داخل تراشه • لوله گذاری داخل تراشه توسط لوله فرعی صورت می گیرد که به داخل لوله تراشه فرو رفته، علاوه بر ایجاد امکان تهویه موثر، احتمال آسپیراسیون مواد را نیز کاهش می دهد. بدلیل آنکه لوله گذاری داخل تراشه روش مشکلی بوده، نیاز به مهارت بالا دارد و فقط باید توسط افراد دوره دیده و ماهر انجام گیرد. حداکثر زمان مورد قبول برای لوله گذاری 30-15 ثانیه است. • لوله تراشه را می توان از طریق دهان یا بینی جایگذاری کرد. اما بدلیل آنکه لوله گذاری از طریق دهان ساده تر و سریعتر است، بطور معمول از این روش بیشتر استفاده می شود.

مورد استفاده از لوله گذاری داخل تراشه • ایست قلبی ریوی • ناتوانی بیمار هوشیار در انجام تنفسهای موثر • عدم توفیق در باز نگهداشتن و حفظ راه هوایی در موقعیتهایی نظیر کما، فقدان رفلکس و ایست قلبی • ناتوانی احیاگر در برقراری تهویه بیمار • بیهوشی با روشهای متداول • لوله گذاری داخل تراشه معمولا در افراد بیهوش صورت می گیرد، اما در صورت نیاز به انجام آن در بیماران هوشیار و نیمه هوشیار، حتما باید پیش از آن داروهای آرامبخش و خواب آور استفاده نمود، زیرا تحمل این روش بسیار مشکل است. بعلاوه مشکلاتی نظیر بروز رفلکس Gag، انسداد راه هوایی، احتمال وقوع تهوع و استفراغ و بسته نگهداشتن دهان در بیماران هوشیار و نیمه هوشیار شایع است.

لوازم مورد نیاز برای لوله گذاری داخل لوله تراشه • لارنگوسکوپ • لوله تراشه • سرنگ 10cc • Airway دهانی حلقی • آمبوبگ • پنس مگیل • گوشی پزشکی • چسب و باند • لوله معده • سوند ساکشن • دستگاه ساکشن • استیلت • ژل لوبریکنت

لوله تراشه • لوله تراشه کاملا استاندارد بوده، دارای یک رابط Connector هستند که به ناحیه انتهای تیوب فیکس می شود. این رابط دارای قطر خارجی استاندارد به اندازه 15 mm است که اجازه می دهد لوله تراشه به راحتی به لوله های دستگاه ونتیلاتور، آمبوبگ و یا ابزارهای بیهوشی وصل شود. • بدنه تیوب دارای یک انتهای استاندارد است که با سانتی متر علامت گذاری شده و به لوله گذار اجازه می دهد که بفهمد به چه میزان لوله را وارد تراشه کرده است. همچنین یک علامت طولی رادیواپک در سرتاسر آن کشیده شده است که توسط آن میتوان با عکس رادیوگرافی ریه و موقعیت لوله و انتهای آن را مشخص نمود. • سر لوله یک لبه مورب دارد که به عبور راحتتر لوله از خلال گلوت کمک می کند. • در لوله تراشه که برای بالغین مورد استفاده قرار می گیرد، نزدیک به انتهای لوله یک Cuff وجود دارد که در صورت باد شدن، با دیواره تراشه مماس شده اجازه تهویه با فشار مثبت ونتیلاتور را می دهد و خطر آسپیراسیون را کاهش می دهد. • لوله های بدون کاف معمولا برای کودکان زیر 8 سال استفاده می شود. • لوله های تراشه دارای سایزهای مختلفی هستند. این سایزها توسط اندازه گیری قطر داخلی مجرای لوله برحسب میلی متر نام گذاری می شوند. اندازه قطر داخلی روی قسمت بیرونی نوشته شده است. این قطرها به میزان 0.5 mm در هر سایز تغییر می کند. • با استفاده از لوله ای که قطر آن حدودا هم اندازه گلوت باشد، میتوان خطر صدمه به گلوت را کم نمود. • اندازه گلوت اصولا وابسته به جنس است، نه وزن و قد و مساحت بدن بیمار • اندازه لوله تراشه مورد استفاده برای بالغین زن 7 یا 5/7 و برای مردان 8 یا 5/8 است. • در وضعیت اورژانس میتوان از لوله شماره 8 بعنوان لوله تراشه استاندارد مناسب استفاده نمود.

لوله های تراشه داخل تراشه بینی • این لوله ها معمولا جهت اینتوبه کردن طولانی مدت بیمار استفاده می شوند زیرا فیکس کردن آنها راحتتر بوده، خطر خارج شدن اتفاقی آن از محل کمتر است و معمولا در بیماران هشیار بهتر تحمل می شود. قطر این لوله ها از نوع دهانی کمتر بوده، در مواردی نظیر شکستگی فک، جراحیهای بزرگ بر روی فک و لثه و استفاده طولانی مدت (بیش از 48 ساعت) از آنها استفاده می شود. • در مواردی نظیر سینوزیت، پولیپ بینی، انحراف بینی و بیماران مبتلا به اختلالات انعقادی و نشت CSF از بینی نمی توان از آنها استفاده نمود. این لوله ها ممکن است موجب بروز نکروز تیغه میانی بینی شوند. بعلاوه بعلت طول زیاد و قطر کم، احتمال تجمع موکوس در آنها بیشتر از نوع دهانی است.

لوله های داخل تراشه دهانی • استفاده از این لوله ها برای اینتوبه کردن بیمار، بیشتر از لوله های بینی است. این لوله ها قطورترند و در موارد اورژانس بیشتر مورد استفاده دارند. • این لوله ها آسیبی به بینی نمی زنند و سینوزیت ایجاد نمی کنند. ترشحات نیز کمتر به جداره آنها می چسبد و ساکشن کردن آنها نیز راحتتر است. • جایگذاری آن نیاز به مهارت کمتری دارد. • تحمل آنها نسبت به نوع بینی کمتر است. • نیاز به تجویز سداتیو در جایگذاری آن وجود دارد. • جهت جلوگیری از گاز گرفتن لوله توسط بیمار نیمه هوشیار یا هشیار، نیاز به استفاده از Airway دهانی حلقی وجود دارد که این خود ممکن است منجر به تحریک رفلکس Gag شود. بعلاوه وجود Airway و لوله تراشه ممکن است جای زبان را تنگ کرده منجر به خارج شدن زبان از دهان شوند. این لوله ها به کناره لب فشار می آورند و ممکن است منجر به بروز زخم فشاری گردند.

علایم اینتوباسیون صحیح • شنیده شدن صداهای تنفسی در قله هر دو ریه توسط گوشی پزشکی • خروج هوا هنگام بازدم از لوله تراشه ( در بیمارانیکه تنفس خودبخودی دارند) و گرم بودن هوا در انتهای بازدم • حرکات دو طرفه قفسه سینه در هنگام تهویه بیمار

عوارض لوله گذاری داخل تراشه • عوارض حین لوله گذاری: ترس، تروما، لارنگواسپاسم و برونکواسپاسم، دیس ریتمی های قلبی، جایگیری غلط لوله تراشه در مری، وارد کردن بیش از حد لوله به تراشه، استفراغ و آسپیراسیون احتمالی، هایپوکسی بدلیل تاخیر در عملیات، تروما به راه هوایی فوقانی • عوارض بعد از لوله گذاری:انسداد لوله تراشه، صدمه به راه هوایی فوقانی، آسیب به تراشه (تراکئومالاسیا و استوز تراشه)، خونریزی، عفونت، اکستوبه کردن ناخواسته توسط خود بیمار، نشت هوا از اطراف کاف لوله تراشه • عوارض بعد از اکستوباسیون: اسپاسم یا ادم لارنکس، استریدور، تشکیل گرانولومای لارنکس و تراشه که در هنگام ترمیم بافتی ایجاد می شود، گشاد کردن تراشه و تراکئومالاسیا، تنگی لارنکس و پارزی یا فلج تارهای صوتی

تهویه از طریق کاتتر ترانس تراکیال یا کریکوتیروئیدوتومی • این نوع تهویه یک روش موقت و اورژانس برای رساندن اکسیژن به مصدومی است که بدلیل انسداد راه هوایی فوقانی، نمی توان از طریق دیگر او را تهویه نمود. در این روش کاتتری از طریق غشاء کریکوئید وارد کرده، توسط تهویه متناوب به دادن تنفس مصنوعی می پردازند (با سرعت بالا و حجم کم). این روش زمانی استفاده می شود که نتوان انسداد راه هوایی را به هیچ طریقی برطرف ساخت. • از طریق کاتتر یا آنژیوکت قطور که با ناحیه فرورفتگی کوچک زیر غضروف تیروئید وارد کرده و پس از اتصال رابط استاندارد به سر کاتتر، توسط آمبوبگ بیمار را تهویه می کنیم . به دلیل باریک بودن کاتتر، باید بیمار را با حجم کم و تعداد زیاد تهویه نمود.

عوارض تهویه از طریق کاتتر ترانس تراکیال • در ناحیه ورود سوزن، بخصوص اگر تیروئید سوراخ شده باشد، امکان خونریزی وجود دارد. • در صورتیکه هنگام وارد کردن کاتتر، آنرا زیادتر از حد معمول فرو کنید منجر به پارگی دیواره مری نیز خواهد شد. • از طریق این روش نمی توان بیمار را مستقیما ساکشن کرد و حتی ممکن است ترشحات، مجرای کاتتر را نیز مسدود کند. • هنگام استفاده از این روش امکان بروز پیشرفت آمفیزم زیرجلدی یا مدیاستن وجود دارد. • هرچند توسط این روش می توان مصدوم را تا حد مناسبی اکسیژنه کرد، اما دفع Co2 به میزان کافی صورت نمی گیرد و می تواند منجر به پیشرفت اسیدوز تنفسی گردد.

کریکوتیرتومی • روشی است که طی آن می توان سریعا به راه هوایی مصدوم با انسداد کامل و یا صدمات بسیار شدید راه هوایی فوقانی دسترسی پیدا کرده، بطور موقت به تهویه و اکسیژناسیون او پرداخت. توسط این روش، غشاء کریکوتیروئید توسط تیغ بیستوری یا چاقو باز شده، لوله ای جهت تهویه بیمار به داخل تراشه فرستاده می شود. • بعد از لمس غشاء کریکوتیروئید توسط تیغ یا چاقو یک برش افقی به محل بدهید، سپس توسط آکارتور یا هر وسیله دیلاتور دیگرغضروف را از هم جدا کرده، سوراخ را کاملا باز نمایید. بزرگترین لوله ای را که در دسترس دارید و یا یک لوله تراکئوستومی مناسب را وارد سوراخ کنید. لوله را توسط چسب یا باند در محل خود ثابت کنید. پس از اتصال رابط استاندارد، توسط آمبوبگ با بالاترین میزان اکسیژن مصدوم را تهویه نمایید.

عوارض کریکوتیروتومی • در ناحیه برش، بخصوص اگر به تیروئید آسیب وارد شود، احتمال خونریزی وجود دارد. • هنگام استفاده از این روش امکان بروز و پیشرفت آمفیزم زیرجلدی و مدیاستن وجود دارد. • این روش ترجیحا در اتاق عمل، تحت شرایط کنترل شده و توسط پرسنل ماهر صورت گیرد.

احیای قلبی- ریوی CPR Cardio pulmanary Resusiation