1 / 88

A ARTE DE FINAIS DO S.XVIII E S.XIX

A ARTE DE FINAIS DO S.XVIII E S.XIX. 1.-NEOCLASICISMO. A expansión das ideas ilustradas, os acontecementos revolucionarios en Francia e o descubrimento de importantes depósitos arqueolóxicos da antigüidade (Pompeya e herculano) axudaron a confirmar o novo estilo.

shino
Télécharger la présentation

A ARTE DE FINAIS DO S.XVIII E S.XIX

An Image/Link below is provided (as is) to download presentation Download Policy: Content on the Website is provided to you AS IS for your information and personal use and may not be sold / licensed / shared on other websites without getting consent from its author. Content is provided to you AS IS for your information and personal use only. Download presentation by click this link. While downloading, if for some reason you are not able to download a presentation, the publisher may have deleted the file from their server. During download, if you can't get a presentation, the file might be deleted by the publisher.

E N D

Presentation Transcript


  1. A ARTE DE FINAIS DO S.XVIII E S.XIX

  2. 1.-NEOCLASICISMO • A expansión das ideas ilustradas, os acontecementos revolucionarios en Francia e o descubrimento de importantes depósitos arqueolóxicos da antigüidade (Pompeya e herculano) axudaron a confirmar o novo estilo. • O Neoclasicismo reivindicaba a volta o clasicismo e o racionalismo. • Os artistas buscan a beleza pola pureza das liñas e non pola ornamentación.

  3. 1.1.-ARQUITECTURA • 1.-CARACTERÍSTICAS • Reproduce as formas xeneradas polos gregos e os romanos. • As líñas rectas predominan sobre as curvas. • Predominio da horizontalidade. • A simetría xeneralízase. • Dínteles e columnas remplazan aos arcos. • Úsanse menos adornos. • Predominio da racionalidade.

  4. 2.-OBRAS • La madeleine • Desenvolvese a tipoloxía do templo grego. • Octástilo e períptero. • De orden corintio. • Remata con un frontón decorado con relevos.

  5. O Panteón de París • Planta de cruz grega rematada con unha enorme cúpula con perístilo. • A fachada está organizada como un pórtico hexástilo, de orde corintio e rematado con un frontón triangular con relevos. • As columnas volven a recuperar a súa finalidade susténtante.

  6. PORTA DE ALCALÁ • Foi realizada por Sabatini. • Toma como modelo os arcos de triunfo romanos. • Pose cinco vanos de grandes dimensións, onde alterna arco e dintel. • Utiliza as columnas de orde xónico como elemento decorativo.

  7. MUSEO DO PRADO • Foi realizado por Juan de Villanueva. • Pórtico dórico,hexástilo, sen frontón. • Rematado por un ático con relieve. • Gusto pola monumentalidade. • As alas son elementos ponte entre a parte central e as laterais • Utiliza a tipoloxía de pazo veneciano con galerías aéreas. .

  8. Superposición de tres pisos. • Vanos, en forma de arco de medio punto, que se alternan con hornacinas con esculturas. • Na galería utilizase a órden xónica. • Carece da monumentalidade da fachada principal

  9. 1.2.-ESCULTURA • CARACTERÍSTICAS • Imita a estatuaria grega e romana. • Está realizada en mármore. • Busca a beleza e a perfección. • As obras resultan frías e convencionais. • Entre os escultores cabe destacar a Antonio Canova (veneciano).

  10. PAULINA BONAPARTE • Visión frontal e dorsal. • Personificación dunha Venus. • O tratamento do mármore da unha sensación de carne producindo así unha maior sensualidade.

  11. 1.3.-PINTURA • CARACTERÍSTICAS • Temática histórica: feitos antigos ou contemporáneos. • Claridade compositiva:proporción simetría e equilibrio. • Búsqueda da beleza ideal. • Predominio do debuxo: contornos nítidos. • Actitudes teatrais. • Predominio de colores apagados. • Inspiración en modelos grecorromanos.

  12. Xuramento dos Horacios • Autor: Jacques-Louis David. • Fondo arquitectónico clásico, sen adornos, para non distraer da acción principal. • Beleza ideal da anatomía de inspiración clásica. • Cada arco de medio punto engloba a un grupo de personaxes. • Teatralidade nos xestos. • Dúas escenas: • Xuramento:parte heroica. • A dor das mulleres: parte tráxica. • Nos personaxes femininos dominan as liñas curvas (abatemento, desesperación).

  13. CORONACIÓN DE NAPOLEÓN

  14. FRANCISCO DE GOYA Y LUCIENTES

  15. Nace en Fuendetodos (Zaragoza) en 1746. • No ano 1763 trasladase a Madrid e entra a traballar no taller de Francisco Bayeu, entrando así en contacto co Neoclasicismo. • No 1773 entra a traballar na Real Fábrica de Tapices, onde permanece 18 anos, e realiza numerosos cartóns para tapices.

  16. EL QUITASOL • Representa escenas da vida popular con personaxes idealizados. • Utiliza unha composición piramidal para darlle estabilidade a escena. • Atmosfera luminosa e alegre. • Traxes populares. • Gran viveza cromática.

  17. El Cacharrero

  18. No ano 1789 é nomeado Pintor de Cámara de Carlos IV. • A maior parte da Corte e da nobreza pasará polo seu estudio para facerse retratos. • En 1792 sofre unha enfermidade que o deixará xordo, feito que marcará o seu carácter o resto da súa vida, facendo máis ácido. • Nesta época destacan as seguintes obras:

  19. A MAJA DESNUDA E A MAJA VESTIDA • Claro-oscuro. • Luz envolvente. • Sensualidade: carnes rosadas que contrastan co azul do diván e o branco das sabas e da almofada. • Perfección anatómica.

  20. A FAMILIA DE CARLOS IV • Personaxes distribuídos como en un friso, pero sutilmente separados por grupos. • Destaca a figura da raíña Mª Luísa (referencia ao seu poder) • Goya aparece nun segundo plano pintando( referencia ás Meninas de Velázquez). • Cadro dentro do cadro, representa o tema de Lot e as súas fillas (referencia a falta de moralidade)

  21. Ausencia de movemento. • Estudio psicolóxico das personaxes, non oculta o feo. • Riqueza de tonalidades cálidas e profusión de adornos.

  22. A CONDESA DE CHINCHÓN • Muller de Godoy. • Embarazada (tocado con espigas que elude a fertilidade) • Expresión fráxil. • Profundo estudio psicolóxico da personaxe que representa un rostro melancólico (non era feliz no seu matrimonio con Godoy). • Fondo negro para resaltar a sensación de desamparo e para concentrar a atención na personaxe. • Pincelada máis libre.

  23. O estalido da Guerra de independencia en 1808 supón un grave conflito interior para o pintor. • A súa ideoloxía liberal acércao aos afrancesados e a Xosé Bonaparte, pero o seu patriotismo atráeo cara aos que están loitando contra os franceses. • Este debate interno reflexarase na súa pintura, que se fai máis triste e máis negra. • Nesta época destacan os seguintes cadros:

  24. CARGA DOS MAMELUCOS • Exacerbada violencia. • Pincelada moi solta. • Escorzos pronunciados e violentos. • Contrastes cromáticos. • Formas curvas, zigzagueantes, diagonais que acentúan o dinamismo

  25. FUSILAMIENTOS DE LA MONCLOA • Presentación do tema da guerra na súa vertente máis sórdida. • Tres fases: • Os que esperan a morte. • Os presos ante o paredón. • Os prisioneiros que xa foron axustizados. • En cada grupo destaca unha personaxe: • O que se tapa a cara coas mans, horrorizado. • O que abre os brazos entregándose (como Cristo). • O que está caído no chan cos brazos abertos.

  26. Foco de luz que ilumina violentamente a zona dos axustizados. • Pelotón de execución de costas, anónimo, despersonalizado, como unha máquina de matar. • Pés firmes, en triángulo, que lle dan estabilidade. • Primeiro cadro da historia na que o protagonista e a masa e non un aristócrata ou un militar.

  27. A luz parece irradiar da camisa do axustizado. • Pincelada cada vez máis ampla e libre. • Expresividade dos rostros, destacan os ollos e a boca.

  28. DESASTRES DA GUERRA • Augafortes e aguantinas con escenas que plasman o horror da guerra. • Forte expresionismo.

  29. Durante o reinado de Fernando VII é destituído como pintor da Corte. • Inicia un período de illamento e amargura na súa casa (A quinta do xordo), na que realizará algunha das súas obras máis importantes: As pinturas negras

  30. SATURNO DEVORANDO OS SEUS FILLOS • A figura emerxe dunha profunda escuridade. • Expresionismo: ollos desencaixados e nariz e boca prominentes. • Corpo totalmente deformado. • Contraste entre o corpo inerte do fillo e o corpo en tensión de Saturno. • Gusto polo desagradable e horripilante.

  31. Pinceladas descontinuas, enérxicas, manchas saturadas con grumos. • Os dedos incrústanse na carne. • Forte contraste entre o ocre claro do corpo e o vermello da sangue.

  32. AQUELARRE • Macho cabrío (demo), de costas, con hábito de tonalidades moi escuras, preside a reunión de bruxas. • Rostros deformados e grotescos. • Colores escuros.

  33. No ano 1824 trasládase a Burdeos (Francia), onde realizará a súa obra final, que anticipa o impresionismo.

  34. LA LECHERA DE BURDEOS • Figura levemente inclinada. • Predominio das liñas curvas, pretende crear inestabilidade: a leiteira vai sobre un burro. • Gran pastosidade, crea unha superficie rugosa. • Pinceladas xustapostas, precedente do impresionismo.

  35. 2.-ROMANTICISMO S.XIX • Reacción fronte a razón: imperan os sentimentos. • Predominio do color. • Predominio de diagonais, asimetrías (técnicas barrocas). • Fortes claro-oscuros. • Temáticas exóticas, mundos subxectivos.

  36. LA BALSA DE LA MEDUSA • Autor: Theódore Géricault. • Representa un tema contemporáneo. • O dramatismo da situación tradúcese nunha paisaxe tormentosa. • A inmensa ola escura acentúa a tensión dramática. • Realismo na anatomía (estudio de cadáveres).

  37. Profundos escorzos para darlle profundidade o cadro. • Gradación de movementos. Dende a base,(mortos ou moribundos) hasta a cúspide, onde os náufragos esgotan as últimas forzas para facer sinais. • Presenza do barco na lontanza que os salvará. • Fortes contrastes de luces e sombras para crear volume.

  38. LA LIBERTAD GUIANDO AL PUEBLO • Autor: Delacroix. • Composición piramidal. • Mortos en barricada no primeiro plano crean unha pirámide inestable. • Movemento ascensional cara o espectador que incluso rebasa o encadre (bandeira). • Representación alegórica da liberdade (Francia). • Sobre un fondo azul e vermello recórtanse a contraluz as figuras. • Pinceladas moi soltas e onduladas.

  39. A CATEDRAL DE SALISBURY • Autor: John Constable. • Maior interese polos estados lumínicos e atmosféricos. • A luminosidade envolve os obxectos. • Sensación estática, de intemporalidade. • Pinceladas moi soltas, con zonas diluídas e outras saturadas.

  40. 3.-REALISMO S.XIX • Denuncia as inxustizas sociais da Revolución Industrial. • Reflexo da vida cotidiana. • Protagonismo das personaxes humildes.

  41. EL ESTUDIO • Autor: Gustave Courbet. • Tres partes: • Esquerda:personaxes da realidade exterior. • Centro: pintor traballando. • Dereita: seguidores e amigos de Courbet. • Muller espida, símbolo da verdade. • Neno: a mirada do futuro. • Calavera sobre o periódico, (morte aos críticos de arte). • Claridade exterior a través da ventá lateral.

  42. LAS LAVANDERAS • Autor: Honoré Daumier. • Paisaxe desolado. • Absoluto protagonismo das personaxes humildes. • A figura feminina ocupa boa parte do cadro dotándoa de certa grandiosidade. • Entrañable humanidade da figura infantil. • Contraste de colores cálidos e fríos. • Predominio de tonos ocres e marróns. • Trazos grosos.

  43. EL VAGÓN DE TERCERA • Autor: Honoré Daumier. • A muller vella ocupa toda a zona central. • Diversidade de expresións e xestos. • Expresión de cansazo e abatemento. • Trazo groso que modela fortemente as figuras. • As personaxes dos extremos abocetados, en contraste cos outros perfectamente definidos.

  44. 4.-ARQUITECTURA DE NOVOS MATERIAIS S.XIX • Dous feitos ligados a Revolución Industrial deron lugar a unha renovación da arquitectura. • A aparición de novos materiais: aceiro, formigón armado, vidro... • A aparición da industria, das comunicacións, e das novas cidades, tiñan a necesidade de edificios, e construcións (fábricas, estacións, almacéns...) funcionais, prácticos, amplos e, a ser posible, rápidos e baratos de construír. • Articulación flexible. • Formas modulares. • Esqueletos pesados con muros cortina.

  45. TORRE EIFFEL • Autor: Eiffel. • Concibida como unha obra efémera para exposición de París de 1889 (1º centenario da Revolución Francesa). • Serviría de arco de triunfo de acceso ao recinto feiral. • O primeiro corpo está cimentado en catro grosos piares, situados nos ángulos sobre os que se apoian catro arcos con remate alintelado.

  46. Segundo corpo: acércanse as estruturas, cámbanse cara dentro e rematan en estrutura alintelada. • Terceiro corpo: fusiónanse os catro brazos nun solo elemento articulado. Remata en cúpula metálica con lanterna. • Gran empuxe ascensional. • Estrutura vista de ferro colado e forxado con remaches. • Verticalidade. • Símbolo do progreso científico, era máis elevada que calquera outro edificio do mundo.

More Related