1 / 34

O MUNDO ANTIGO

O MUNDO ANTIGO. a Filosofía ata Sócrates. A. A FILOSOFÍA ATA SÓCRATES. A. Mito e Logos. B. A Filosofía en Grecia. C. A Filosofía presocrática: o monismo. D. A filosofía presocrática: o pluralismo E. Sócrates e a Sofística. Por qué xurde en Grecia?.

anneke
Télécharger la présentation

O MUNDO ANTIGO

An Image/Link below is provided (as is) to download presentation Download Policy: Content on the Website is provided to you AS IS for your information and personal use and may not be sold / licensed / shared on other websites without getting consent from its author. Content is provided to you AS IS for your information and personal use only. Download presentation by click this link. While downloading, if for some reason you are not able to download a presentation, the publisher may have deleted the file from their server. During download, if you can't get a presentation, the file might be deleted by the publisher.

E N D

Presentation Transcript

  1. O MUNDO ANTIGO a Filosofía ata Sócrates

  2. A. A FILOSOFÍA ATA SÓCRATES • A. Mito e Logos. • B. A Filosofía en Grecia. • C. A Filosofía presocrática: o monismo. • D. A filosofía presocrática: o pluralismo • E. Sócrates e a Sofística.

  3. Por qué xurde en Grecia? • Ciencia e Filosofía: fenómenos tardíos. Non aparecen ata o século VI a.C. (Grecia Arcaica) • Organizada en cidades-estado(polis). O cidadán ten un papel primordial (capacidade para opinar). • Ocupación básica: comercio. Permite ter moito tempo libre para pensar e coñeceroutras culturas. • Non hainin tradición relixiosanin poder militar organizado.

  4. A. Mito y logos • Ata entón, o eixo da cultura é o MITO: narración alegórica que explca a orixe da realidade física ou humana protagonizada por deuses e heroes • Explicación universal e última. • Explicación arbitraria. • Non se trata de que o mito sexa falso, senón que non segue cánones racionais. Manexaoutros criterios de verdade.(Autoridade-Tradición) • Tradición cultural grega de gran importancia: Homero, Hesíodo .

  5. Historias recibidas por tradición. • Informan do pasado remoto do home e do pobo en cuestión. • Inicio dunha búsqueda reflexiva e personal da verdade.Producida por un novo tipo de sabio con espíritu crítico (afán de discernir e non conformarse coas explicacións inmediatas) • Convición de que a natureza está presidida polanecesidade racional (logos). • Cambio lento e progresivo: do fundamento naautoridadeao fundamento na razón personal.

  6. B. A Filosofía en Grecia PRESOCRÁTICOS Escola Xónica Pitágoras Heráclito-Parménides MONISTAS PLURALISTAS Empédocles de Agrigento Anaxágoras de Clazomene Os Atomistas (Leucipo e Demócrito)

  7. SÓCRATES OS SOFISTAS PLATÓN ARISTÓTELES

  8. C. A Filosofía Presocrática: O Monismo • Orixe: admiración ante a perfección e a orde da natureza. • Primeiroproblema: cosmolóxico. Existe un principio ou causa primordial (arxé) que explique o devir da natureza (fisis)? • Primeiraresposta: pódese explicar toda a realidade como si fose unha única sustancia (Monismo).

  9. arxé • o principio ouarkhé (arxé) é: • a fonte e a orixe de tódaslascousas, • a desembocadura ou o termo último de tódalascousas e • o respaldo permanente que rixetódalascousas (este concepto é o que entenderemos por sustanciaen terminoloxía aristotélica). • En poucas palabras, o principio (arkhe) pode definirse como aquilo do cal proveñen, aquilo no que acaban e aquilo polo cal son e subsisten tódalascousas.

  10. ESCOLA XÓNICA: Procede de Mileto (Xonia). Considera que o arxé é un principio material. Tales: (624-546 a.C.) o arxé é a agua. “Todo está cheo de deuses” Anaximandro(610-546 a.C.): o arxé non pode ser ningún elemento que teña contrario. Ha de ser algo previo: o ilimitado, o indefinido (toapeirón). Indica por primeira vez a convición de que o mundo é un cosmos (entidade ordenada) non un caos.

  11. Esta materia primixenia ilimitada e indeterminada segue un cierto xogo de opostos (como o húmido e o seco) que, nun proceso que chama xustiza-inxustiza, se unen e separan dando lugar a toda a variedade da naturezaou physis Anaxímenes(586-525 a.C.): o arxé é o aire (elemento intermedio). elemento ilimitado como o ápeironpero a súa vez material e experimentable, e verificou a súa importancia como elemento vital na respiración dos seres vivos.

  12. PITÁGORAS: A súaescola trasmite á posteridade dúas ideas básicas: • O corpo é un añadido, imposto á alma como un castigo. • O arxé non é ningún elemento material senón a forma (morphé), cognoscible a través das matemáticas. Oarché é o número GRAN INFLUXO EN PLATÓN.

  13. Os números non eran para eles meras cantidades, senónauténticas calidades das cousas; non eran símbolos, senón a realidademesma. Explican a composición do real nassúas distintas dimensións: o un forma o punto; o dous, a liña; o tres, a superficie; o catro, o cuerpo. O principio básico da armonía estaba basado precisamente nesa perfección matemática do cosmos

  14. HERÁCLITO DE ÉFESO: • O cambio é a esencia da realidade. Os seres non paran de cambiar e de opoñerse entre sí. • Devir=loita de contrarios • A verdadera realidade é un equilibrio conflictivo producido pola eliminación do particular. • Tensión /orde (dikheé) • Devirsegueunhaorde, LOGOS. • ImaxeLume .

  15. PARMÉNIDES: Crítico de Heráclito. Desenvolve a súadoutrina filosófica nun Poema , Sobre a Natureza, escrito en tono oracular, na que proclama a inmutabilidade radical da realidade; • Heráclito se equivoca por seguila experiencia. A realidade particular, continxente e cambiante é un engano. Non ten sentido lóxico.aquilo que penso con rigor lóxico ten que ser real. • douscamiños que poden elixir os mortais: o da verdade (alétheia), que conduce aocoñecemento do ser, e o do parecer ou opinión (doxa) • Hai que seguir a VÍA DA VERDADE: uso puro da razón. O ser é, a nada(non-ser) non é. • O ser posúetódolos caracteres da perfección: inenxendrado, eterno, perfecto e universal. • Demostración do limitado valor do monismo. • Grave problema: como explicar á vez o universal (necesario) e o particular (continxente)

  16. o camiño da verdade, o que elixe o sabio (o filósofo); e o camiño da opinión, é o que seguen o común dos mortais. O camiño da opinión, é aquel no que as cousas cambian • o camiño da verdadelévanos a aquilo que sempre é: o ser. As cousas cambian. O ser, sen embargo, non cambia. • “o seré e o non-ser non é”.

  17. O ser posúe tódolos caracteres da perfección: inenxendrado, eterno, perfecto e universal. • Demostración do limitado valor do monismo. • Grave problema: como explicar á vez o universal (necesario) e o particular (continxente)

  18. D. a Filosofía presocrática:o pluralismo Si o ser é uné imposible pensar nundevir hacia outro, e por tanto unhacousa é o mundo auténtico (senmovemento) e outra o aparente (con cambios e movemento). Ahora ben, si o ser é un conxunto de compostos, unha mezcla de elementos, cuxaunidade consiste nesa mezcla, e esa mezcla pode mediante certasforzas contrarias separarse e recombinarse, entoncesteremos salvado tanto a unidadedun ser (composto) como o cambio, entendido ahora como as infinitas mezclas posibles deses elementos.

  19. D. OS PLURALISTAS EMPÉDOCLES: 4 elementos (auga-aire-terra-lume) e 2 motores (amor-odio). Explicación mitolóxica. ANAXÁGORAS: Múltiples elementos diferentes cualitativamente (homeomerías) e unha causa: o nous (intelixencia directriz). Explicación teleolóxica.

  20. ATOMISTAS (Leucipo e Demócrito). A physis está composta por infinitas partículas materiais,átomos, de tamaño imperceptible, que se achannunespazo distinto a elas (baleiro), indivisibles, iguais entre sí excepto nasúafigura, naorde no que se unen e naposición que ocupan. • Posúenmovemento propio e espontáneoen tódalasdirecións, e chocan entre sí, o cal posibilita a súa unión ou a súa separación, dando así lugar aos distintos obxetos que configuran a realidade.

  21. Non hai causa que explique o cambio. Non fai falta porque o cambio próducese de forma mecánica. Explicación mecanicista. • 2 líneas de explicación da natureza: • Finalismo (a naturezaelixeunha dirección buscando o mellor) • Mecanicismo (a natureza actúa por necesidade) • Siglo V: Cansancio do problema cosmolóxico (non ten solución clara). Interese no home.

  22. E. Sócrates e a sofística • S. V.a.C.“século de Pericles” • Novos intereses.O desenvolvemento da democracia crea novas necesidades. En particular importancia do uso da palabra e do razoamento para a defensa das propias crenzas e intereses a partir da súa argumentación pública • XiroAntropolóxico Partenón

  23. SOFISTAS • Son comerciantes do saber e non propiamente educadores. Se presentan como sofós. • Fan da razón unha mera técnica para a discusión e a victoria nesta, pero independentemente do contido de verdade e da moralidade da tese que se quere defender. Ensinan retórica • Utilizan un método de enseñanza que permite máis inculcar ideas nos oíntes que facerlles progresar no coñecemento das cousas • ; • ; • Defienden el escepticismo y el relativismo.

  24. Defenden o ESCEPCITISMO: Teoría filosófica según a cal non é posible o coñecemento e de todo cabe plantexaralgunha duda. Gorxias: “nada existe; si algo existe, non pode ser coñecido polos homes; si se pode coñecer, non se pode comunicar e explicar aosdemais” RELATIVISMO: Tesis filosófica segundo a cal existen tantas verdades como seres cognoscentes crean estar naverdade. A verdadedepende de factores físicos, psicolóxicosouculturais que inflúen nos xuizos que as persoas se fan sobre a realidade

  25. Causas: • A influenza de elementos físicos, • psicolóxicos, ou culturais nas creenzas • das personas. • A observación das moitas ideas ou • concepcións que teñen os distintos • grupos ou culturas. • A observación do cambio de ideas a través do tiempo Protágoras

  26. Outras características • Subxectivismo; “o home é a medida de tódalas cousas” • Indeferentismo moral e relixioso. As cousas non son nin boas nin malas. Ateísmo • Convencionalismo xurídico. Non existe unha lei universal • Oportunismo político. O fin xuxtifica os medios • Utilitarismo. Só o útil en valor • Individualismo.

  27. Fisis/Nomos • Non aceptan a orixe natural e o valor universal das leis. (Hipias) • Confrontación convencionalismo(Nomos) e Natureza. • 1ª sofística; o home mellor por natureza debe poñerse ao servizo da colectividade. • 2ª sofística; A lei pretende o sometimento dos forte aos débiles, vai contra a natureza. Pretende unha igualdade que non existe na natureza (Trasímaco)

  28. Sócrates (470-399) • Ensina como os sofistas, pero non cobra por elo. • Os sofistas ofrecen sabedoría, Sócrates afirma a necesidade de que cada un busque en sí mesmo a verdade.

  29. Sofistas/Sócrates SOFISTAS SÓCRATES Buca da virtude. Mellora individual Verdade Universalidade Obxectivismo • Servizo ao poder. Interese persoal • Escepticismo • Relativismo • Subxectivismo

  30. Regla: coñécete a ti mesmo. Trátase de buscar o ben dentro dun mesmo. • Método: DIALÉCTICA. Dúas partes: • Ironía: Ironía significa “simulación”: estratagemas utilizadas por Sócrates para obligar ao seu interlocutor a dar razón de sí mismo.crítica das convicións previas.

  31. Maieútica (arte da matrona): sacar a verdade que xa está dentro.

  32. Intelectualismo moral 1) a virtude(todas e cada unha das virtudes: sabedoría, xustiza, fortaleza, templanza) é ciencia (coñecemento) e o vicio (todos e cada un dos vicios), ignorancia.2) Ninguén peca voluntariamente e quenfai o mal faino por ignorancia do ben.

  33. Constitúen o chamado periodo antropolóxico O seu centro de interese se desplaza cara o ser humano e a sociedade (polis) Se presentan como maestros da virtude (areté) Ofrecen unha ensinanza práctica e remunerada Os Sofistas e Sócrates Escepticismo Os sofistas Relativismo Se caracterizan polo seu: Pragmatismo Aspiran ao éxito na política Oponse aos sofistas en doutrina e método Defende un intelectualismo moral Sócrates O seu método é a maiéutica O seu ideal é a virtude como coñecemento Morte de SocratesJacques Louis David 1787

More Related