โครงสร้างข้อมูล ..

1. โครงสร้างข้อมูล ..

3. โครงสร้างข้อมูลอาร์เรย์โครงสร้างข้อมูลอาร์เรย์ • อาร์เรย์เป็นโครงสร้างข้อมูลแบบหนึ่งที่ผู้ใช้ต้องกำหนดคุณสมบัติขึ้นมาก่อน  โดยที่อาร์เรย์ประกอบด้วยสมาชิกจำนวนหนึ่งที่เรียกต่อรวมกันตามลำดับที่ถูกมองเป็นตาราง สมาชิกทุกตัวจะมีชนิดข้อมูลที่เป็นแบบเดียวกัน  ในการใช้อาร์เรย์เป็นการเข้าถึงแบบสุ่ม หรือโดยตรง เป็นการอ้างไปยังแต่ละสมาชิกที่ต้องการได้โดยตรง ซึ่งมีตัวชี้ใช้อ้างไปยังแต่ละสมาชิกเรียกว่าดัชนี หรือ Subscript และต้องเป็นเลขจำนวนเต็ม การกำหนดช่วงหรือจำนวนของสมาชิกจะใช้ขอบเขตล่าง ซึ่งมีค่าน้อยที่สุด และขอบเขตบน ซึ่งมีค่ามากที่สุดอาร์เรย์เป็นโครงสร้างข้อมูลที่คงที่ เปลี่ยนแปลงจำนวนสมาชิกไม่ได้ขณะทำงาน และเนื่องจากข้อมูลอาร์เรย์ถูกมองเป็นตารางในการใช้งาน จึงมีการกำหนดลักษณะของอาร์เรย์ออกเป็นมิติต่าง ๆ

4. อาร์เรย์หนึ่งมิติ • อาร์เรย์หนึ่งมิติ (One-dimension Array) มีลักษณะที่ง่ายที่สุดเป็นตารางที่มีเพียงแถวเดียว บางครั้งก็เรียกว่าเว็กเตอร์ • อาร์เรย์หนึ่งมิติจะมีดัชนีเพียงตัวเดียวใช้อ้างไปยังตำแหน่งของแต่ละสมาชิกในอาร์เรย์ซึ่งมีค่าเป็นลำดับ สมาชิกแต่ละตัวจะถูกแยกแยะตัวชื่ออาร์เรย์ตามด้วยดัชนีที่อยู่ในวงเล็บดังในรูป  ดังนั้น เมื่อต้องการใช้อาร์เรย์ก็เพียงแต่กำหนดชื่อและใช้ดัชนีอ้างไปยังแต่ละสมาชิก การเขียนอัลกอริทึมจึงใช้โครงสร้างควบคุมการทำงานแบบวนลูปเพื่อใช้ควบคุมสมาชิกแต่ละตัว   

5. ผลลัพธ์ที่ได้

6. อาร์เรย์สองมิติ • อาร์เรย์สองมิติ (Tow-dimension Array) เป็นอาร์เรย์ที่สมาชิกมีโครงสร้างข้อมูลอาร์เรย์ ลักษณะเป็นตารางที่มีทั้งแถว และคอลัมน์ หรือเรียกว่าแมตทริก ดังในรูปที่ 2.1 เป็นอาร์เรย์สองมิติชื่อ Matrix ที่ประกอบด้วยสมาชิกใยแถว M ตัว แต่ละสมาชิกจะมีสมาชิกในคอลัมน์ N ตัว ก็จะได้เป็นตารางขนาด M ต่อ N

7. จากโปรแกรมในตารางที่ 2.2 ผลลัพธ์ที่ได้ ตารางที่ 2.2 ตัวอย่างโปรแกรม Temp2.c

8. การสร้างอาร์เรย์สองมอตอมาใช้งานนิยมใช้กับการวนลูปที่ซ้อนกัน 2 ลูป ดังนั้นสิ่งที่ควรพิจารณา คือ การใช้ลูปควบคุมสมาชิกในแถวกับคอลัมน์ควรเป็นอย่างไร จากตัวอย่างการเก็บอุณหภูมิจะเห็นว่าเวลาแต่ละชั่วโมงเป็นส่วนย่อยในแต่ละวัน แต่ละวันเป็นส่วนย่อยของสัปดาห์ การสร้างอาร์เรย์จึงใช้ส่วนหลักกำหนดเป็นแถวคือวัน ส่วนย่อยกำหนดเป็นคอลัมน์คือชั่วโมง เมื่อเขียนโปรแกรมก็จะใช้ลูปข้างนอกเป็นแถว ส่วนลูปข้างในเป็นคอลัมน์ ในกรณีที่เห็นว่าส่วนของแถวและคอลัมน์มีความสำคัญเท่ากัน อาจมีการเปลี่ยนสลับตำแหน่ง โดยการสลับดัชนีระหว่างของแถวและคอลัมน์จากอาร์เรย์ M ต่อ N ไปเป็นอาร์เรย์ N ต่อ M

9. อาร์เรย์หลายมิติ การสร้างอาร์เรย์อาจเป็น สามมิติ สี่มิติ หรือมากกว่านั้นเรียกว่าอาร์เรย์หลายมิติหรือ N- มิติ ดัชนีและช่วงจำนวนสมาชิกก็จะเพิ่มมากขึ้นตามจำนวนมิติ อาร์เรย์ N-มิติจะใช้ค่าดัชนี N ตัวอ้างไปยังตำแหน่งสมาชิกแต่ละตัว การกำหนดอาร์เรย์ N-มิติจะเป็นดังนี้M (L1:U1,L2:U2, …,Ln :Un)แต่ละสมาชิกของอาร์เรย์จะถูกอ้างถึงโดยกำหนดเป็น M(I1,I2,…,In) ซึ่งแต่ละดัชนีที่ Ik ≤ Ik ≤ Uk สำหรับ k = 1,2,…,N จำนวนสมาชิกทั้งในอาร์เรย์ M เท่ากับ                (U1 – L1 +1) * (U2 – L2 +1) * … * (Un – Ln +1)

10. ผลลัพธ์ที่ได้ • ตัวอย่างการอาร์เรย์หลายมิติ

11. โครงสร้างข้อมูลสตริงและเรคคอร์ดโครงสร้างข้อมูลสตริงและเรคคอร์ด • โครงสร้างข้อมูลสตริง สตริงเป็นโครงสร้างข้อมูลที่เป็นการรวบรวมโครงสร้างข้อมูลคาร์แรคเตอร์ (Character) ซึ่งเป็นตัวอักษรและสัญลักษณ์ (Symbol)  ต่าง ๆ  เป็นชนิดข้อมูลที่ถูกใช้งานมากชนิดหนึ่ง  ภาษาเขียนโปรแกรมหลายภาษาจะกำหนดให้มาใช้งานได้ทันที เช่น ภาษาปาสคาล แต่บางภาษาไม่มีมาให้ เช่น ภาษาซี จะต้องสร้างขึ้นมาด้วยผู้เขียนโปรแกรม โดยนำโครงสร้างอาร์เรย์มาใช้และสมาชิกทุกตัวมีโครงสร้างข้อมูลคาร์แรคเตอร์ได้ชนิดเดียว ดังในรูปเป็นสตริงที่มีตัวอักษรต่อเป็นข้อความ

12. การกำหนดสตริง รูปแบบการกำหนดสตริงเป็นการนำเอาอักษรพยัญชนะ  (Alphabet)   มรารวบรวม ดังนี้ S  =  ‘a1a2 . . . aN’ โดยตัวอักษร  a1  เป็นสมาชิกของอักษรพยัญชนะ และ 1 ≤i≤N เป็นการสร้างสตริงชื่อ  S  ที่มีความยาวเท่ากับ  N  ตัวอักษร และการกำหนดค่าให้แต่ละสมาชิกจะเป็นแบบเดียวกับการใช้ในอาร์เรย์   ทำให้การใช้งานไม่สะดวกเมื่อต้องใช้งานบ่อย  ๆ   จึงมีการกำหนดชุดปฏิบัติการพื้นฐาน  (Operator)  เพื่อจัดการกับสตริง            • ความยาวสตริง  (String  Length) เป็นการบอกให้ทราบว่าสตริงตัวนั้นมีตัวอักษรหรือ  ความยาวเท่าไร  จะกำหนดเป็นฟังก์ชันLength  ที่ส่งค่าความยาวกลับมาให้  ดังนี้ N  =  Length (S) ;

13. #include<stdio.h>#include<conio.h> int Length( char *  s)  {          int i ;           for( i = 0;  s[i] ;  i++ );          return i ;} void Concate( char* ds, char* ss )  {          int  i , j ;           for( i =  0;  ds[i];  i++ );          for( j =  0;  ss[j];  j++ )                   ds [i++] = ss[j];ds[i] =  ‘\0’;} void SubStr( char* ds, char* ss, int pos, int len ) {          int  i  = 0;          pos - -;          for(  ;  i  <  len;  i++ )                   ds[i]         =  ss[pos++];          ds[i]  =  ‘\0’;} main()  {          char  FName [80];          char  LName [80];char  s [80]  =  {   “Hello,  “   };          printf( “Enter  your  first  name:  “);          scanf( “%s”,  FName );          printf( “Enter  your  last  name:  “);          scanf( “%s”,  LName );           Concat( s,  FName );          printf( “%s/n”,  s );          printf( “Length of first name is:  %d/n”, Length (FName) );printf( “Length of last name is:  %d/n”,  Length (LName) );           SubStr( s, FName, 3 , 5);          printf(  “Goodbye  %s/n”,  s );           getch();} ตัวอย่างการใช้สตริง • เป็นตัวอย่างที่จะรับค่าป็นข้อความเข้ามาจากคีย์บอร์ดและนำออกแสดงผลในรูปแบบต่าง  ๆ  โดยใช้ฟังก์ชันที่กล่าวมา  ที่จะจัดการกับข้อความ

14. โครงสร้างข้อมูลเรคคอร์ด โครงสร้างข้อมูลเรคคอร์ด  เรคคอร์ด  (Record)  หรือระเบียนเป็นโครงสร้างข้อมูลที่ผู้ใช้ต้องกำหนดคุณสมบัติขึ้นมาก่อนเช่นเดียวกับอาร์เรย์  แต่แตกต่างกันที่อาร์เรย์ประกอบด้วยสมาชิกทุกตัวมีโครงสร้างข้อมูลชนิดเดียวกัน  ส่วนเรคคอร์ดประกอบด้วยสมาชิกแต่ละตัวที่สามารถมีโครงสร้างข้อมูลชนิดใดก็ได้ไม่จำเป็นต้องเหมือนกัน  จึงเป็นโครงร้างข้อมูลที่ถูกใช้งานบ่อยมากเพื่อเก็บข้อมูลทางธุรกิจ  สมาชิกในเรคคอร์ดเรียกว่าเขตข้อมูลหรือฟิลด์  (Field)  และไม่มีการจัดลำดับสมาชิกเช่นเดียวกับอาร์เรย์  ถูกเรียกใช้งานโดยใช้ชื่อของสมาชิกตัวนั้น  ส่วนอาร์เรย์ไม่มีชื่อจะใช้ดัชนี  โดยพื้นฐานเรคคอร์ดมีลักษณะเป็นตารางแถวเดียว  ดังในรูปที่  3.2   เป็นการเก็บค่าของแต่ละเขตข้อมูลที่มีโครงสร้างข้อมูลต่างกันประกอบด้วย  เลขจำนวนเต็ม  ข้อความ  และเลขทศนิยม ตัวอย่างโครงสร้างข้อมูลเรคคอร์ดที่แต่ละเขตข้อมูลมีโครงสร้างข้อมูลต่างกัน

15. การกำหนดเรคคอร์ด  เรคคอร์ดมีการกำหนดรูปแบบเป็น  ดังนี้ Rec  (Field1,  Field2, . . . ,  FieldN) โดย  Fieldiเป็นสมาชิกของเรคคอร์ด  และ  1≤ i ≤ N เป็นการสร้างเรคคอร์ดชื่อ  Rec  ที่มีสมาชิก  N  ตัว การใช้งานเรคคอร์ดเมื่อต้องการอ้างถึงสมาชิกจะใช้เครื่องหมายมหัพภาค  (จุด)  แสดงคุณสมบัติ  (Qualification)  คั่นระหว่างชื่อเรคคอร์ดกับชื่อเขตข้อมูลดังนี้ Rec . Fieldi

16. ตัวอย่างโปรแกรม  Record1.c • #include<stdio.h>#include<coio.h>#include<string.h> struct Enployee  {          int ID;          char Name[80];          char Phone[80];          float Salary;}; void  printRecord( struct Employee e )  {          printf( “ID-number  Number   Phone   Salary\n” );          printf( “%-10d %-20s %-12s %-8.2f\n”,  e.ID, e.Name,  e.Phone, e.Salary );} main()  {          struct Employee emp1;          int id;          char name[80];          char phone[80];          float salary;           printf( “Employee Records: \n” );          printf( “Enter ID-number:  “ );          scanf( “%d” , &id );          emp1.ID  =  id;          getchar(); printf( “Enter name:  “);          gets( name );          strcpy(emp1.Name,name);          printf( “Enter phone:  “);          scanf( “%s”, phone );          strcpy( emp1.Phone,phone ); printf( “Enter salary:  “);             scanf( “%f”, &salary );          emp1.Salary  =  salary; printf( “\nValue in record is\n” );          printRecord( emp1 ); getch();

17. โครงสร้างข้อมูลสแตก • โครงสร้างสแตก  โครงสร้างสแตกข้อมูลที่รู้จักและนำมาใช้งานชนิดหนึ่งก็คือ สแตก (Stack) มีลักษณะเป็นรายการในแนวเชิงเส้น (Linear List) รูปแบบหนึ่ง และมีข้อกำหนดให้ชุดปฏิบัติการ สามารถเพิ่มและลบรายการเพียงด้านเดียว ซึ่งเป็นด้านบนสุดของสแตก (Top of Stack) เรียกว่าตัวชี้สแตก (Stack Pointer) มีรูปแบบเป็น (Top)(S)โดยสแตกมีการกำหนดเป็นรูปแบบดังนี้  S = [s1 ,S2, … ,ST]ด้านบนสุดของสแตกจะอยู่ที่ Top (S) =ST และมีจำนวนสมาชิกในสแตกเท่ากับ T ดังในรูป

18. สแตกถูกนำมาใช้แก้ไขปัญหาต่าง ๆ ดังต่อไปนี้ •  เนื่องจากคอมพิวเตอร์ทำงานในรูปแบบของเลขฐาน 2 แต่ในส่วนของผู้ใช้งานจะเป็นเลขฐาน 10 จึงต้องแปลงค่าจากเลขฐาน 10 ไปเป็นเลขฐาน 2 เช่น เปลี่ยนจาก 26 เป็น 11010  • คอมไพเลอร์ (Compiler) จะต้องคำนวณนิพจน์ (Expression) ทางคณิตศาสตร์ที่มีเครี่องหมายวงเล็บเปิดและปิดเข้ามาเกี่ยวข้อง  • โปรแกรมเกมเล่นไพ่ (Card Game) จะมีที่วางกองไพ่และการแจกไพ่ได้เฉพาะใบที่อยู่บนสุด • รูปแบบปัญหาการทำงานบางอย่าง  เช่น  การทำงานของ  Switching Box ของเครือข่าย หรือรูปแบบการสลับตู้รถไฟบนราง 

19. การปฏิบัติการของสแตก • CreateStack( ) ใช้สร้างสแตกใหม่ขึ้นมาใช้งานและกำหนดค่าเริ่มต้นต่าง ๆ • Push(value,  stack)  ใช้เพิ่มค่าใหม่เก็บลงในสแตกที่ใช้งานอยู่  มีอัลกอริทึมการทำงาน ตัวอย่าง อัลกอริทึมการเพิ่มค่าใหม่เก็บลงในสแตก 1.  ตรวจสอบสแตกว่าจะมีสมาชิกอยู่เต็มหรือไม่  โดยเปรียบเทียบค่า Top กับขนาดอาร์เรย์ 2.  ถ้าสแตกไม่เต็ม             2.1  เพิ่มค่าให้กับ Top โดยการบวก 1             2.2  ทำการนำค่าที่ได้มาเก็บลงในสแตกในตำแหน่ง Top ไม่เช่นนั้นแจ้งกลับมาว่าสแตกเต็ม 3.  Pop(stack)  ใช้ดึงค่าออกจากสแตกที่ใช้งานอยู่และส่งค่า value กลับมาให้ มีอัลกอริทึมการ   ทำงานเป็นดังในตารางต่อไป

20. อัลกอริทึมดึงค่าออกจากสแตกอัลกอริทึมดึงค่าออกจากสแตก 1.ตรวจสอบว่าสแตกว่างหรือไม่ โดยเปรียบเทียบค่า Top กับขนาดอาร์เรย์ 2.ถ้าสแตกไม่ว่าง • ทำการดึงค่าในตำแหน่ง  Top ออกมาให้ • ลดค่าของ Top โดยการลบ 1 ไม่เช่นนั้นแจ้งกลับมาว่าสแตกว่าง 3.  isEmpty(stack)  ใช้ตรวจสอบว่าสแตกที่ใช้งานอยู่ว่างหรือไม่  ถ้าไม่มีค่าเก็บไว้เลยจะส่งค่าจริงกลับให้

21. เมื่อนำสแตกมาใช้งานตามลำดับดังในรูป (a) ถึง (g) มีการทำงานโดยใช้ชุดปฏิบัติการ Push และ Pop ดังนี้ • เริ่มต้นสร้างสแตก  S ขึ้นมาทำงานจะได้เป็นสแตกว่าง  ไม่มีสมาชิกโดยตัวชึ้สแตก Top ยังไม่มีค่า • นำค่า  A  เข้ามาเก็บเป็นตัวแรกโดยใช้  Push(A) สแตก S = [A] ตัวชี้สแตก Top = A • นำค่า  B เก็บต่อโดยใช้ Push(B) สแตก S = [A,B] ตัวชี้สแตก Top = B • (d)นำค่า C เก็บต่อโดยใช้ Push(C) สแตก S = [A,B,C]ตัวชี้สแตก Top =C • ต้องการดึงค่าออกมาโดยใช้ Pop( ) สแตก S = [A,B] ตัวชี้สแตกTop = B • (f) นำค่า D, E เก็บต่อโดยใช้ Push(D) และ Push(E) ตามลำดับ สแตก S = [A,B,D,E] ตัวชี้สแตก Top = E • (g) ดึงค่าออกมา 3 ค่าโดยใช้ Pop( )  3  ครั้งและเก็บค่า F โดยใช้ Push(F) สแตก S = [A,F] ตัวชี้สแตก Top = F • จะเห็นว่าการทำงานของสแตกเมื่อมีค่าใดส่งเข้ามาเก็บเป็นตัวสุดท้ายก็จะอยู่บนสุด  ค่าที่ใส่ลงมาก่อนหน้านี้ก็จะถูกซ้อนทับตามลำดับ  หากมีการดึงค่าออกมาใช้ค่าที่อยู่บนสุดจะถูกดึงออกมาก่อน  ลักษณะที่ได้จึงเป็นการกลับกันของลำดับการใช้งานและเรียกว่าเข้าทีหลังออกก่อน

22. โครงสร้างข้อมูลคิว • คิว (Queue) เป็นโครงสร้างข้อมูลที่รู้จักและนำมาใช้งานมากเช่นเดียวกับสแตก (Stack) และมีลักษณะเป็นรายการในแนวเชิงเส้น (Linear List) เช่นกัน มีข้อกำหนดให้ชุดปฏิบัติการสามารถเพิ่มค่าเข้าไปในตอนท้ายของรายการเพียงด้านเดียว เรียกว่า ส่วนหลัง (Rear) และลบค่าในตอนต้นของรายการเพียงด้านเดียว เรียกว่าส่วนหน้า (Front) ซึ่งกำหนดคิวเป็นรูปแบบดังนี้ Q = [Q1, Q2, . . .  , QT]โดย Front (Q) คือ Q1 และ Rear (Q) คือ QT มีจำนานสมาชิกในคิวเท่ากับ T ดังในรูปที่ 5.1 โดยลักษณะมีตัวชี้ส่วนหน้าอยู่ด้านซ้ายและตัวชี้ด้านท้ายอยู่ด้านขวา และอาจกลับด้านกันก็ได้ให้ตัวชี้ส่วนหน้าอยู่ด้านขวาและตัวชี้ส่วนท้ายอยู่ด้านซ้าย  Front         Rear     

23.  ลักษณะของคิวถูกนำมาใช้แก้ไขปัญหาต่างๆในแอปพลิเคชั่นต่างๆ เช่น จำลอง (Simulation) การทำงานของระบบจริงในกิจกรรมแบบเข้าก่อนออกก่อน เช่น การเข้าแถวเพื่อนซื้อของหรือชำระเงินเพื่อตรวจสอบการให้บริการเพียงพอหรือไม่ การนำคิวไปใช้ในการสำรวจพิจารณา (Observation) ตามปริมาณรถติดเพื่อควบคุมไฟจราจรตามทางแยก การนำหลักการของคิว (Queuing Theory) มาใช้ เช่น การส่งข้อมูลข่าวสารในเครือข่าย การส่งแฟ้มข้อมูลไปยังพริ้นเตอร์เพื่อพิมพ์งานตามลำดับคิว หรือรูปแบบการสลับตู้รถไฟบนราง ดังรูป

24. ตัวอย่างการใช้คิวแก้ปัญหาการสลับตู้รถไฟบนรางตัวอย่างการใช้คิวแก้ปัญหาการสลับตู้รถไฟบนราง • ปัญหาต่างๆเหล่านี้สามารถแก้ไขโดยใช้โครงสร้างคิวที่มีลักษณะการทำงานในรูปแบบที่เรียกว่าเข้าก่อนออกก่อน (First-In-First-Out, FIFO) หรือเข้ามาก่อนได้บริการก่อน (First-Come-First-Served, FCFS) เมื่อค่าใหม่เข้ามาก็จะไปต่อเป็นส่วนท้ายแทนค่าเดิมที่เก็บอยู่ส่วนท้ายก่อนหน้านี้ไปเรื่อยๆ ถ้าเป็นการดึงค่าออกจากคิวก็จะนำค่าแรกสุดที่อยู่ในคิวดึงออกมาให้ก่อนสมาชิกตัวถัดไปส่วนหน้าแทน การปฏิบัติการของคิว                 จากลักษณะของคิวจะมีการปฏิบัติการเข้ามาช่วยการทำงานและจัดการกับคิวให้มีความถูกต้อง โดยมีชุดปฏิบัติการพื้นฐาน ดังต่อไปนี้                 1.CreateQueue () ใช้สร้างคิวใหม่ขึ้นมาใช้งานและกำหนดค่าเริ่มต้นต่างๆ                 2.Insert (value, queue) ใช้เพิ่มค่าใหม่เก็บลงในคิวที่ใช้งานอยู่ และขยับตำแหน่งใหม่ให้กับส่วนท้าย                 3.Remove (queue) ใช้ดึงค่าออกจากคิวที่ใช้งานอยู่และส่งค่า value กลับมาให้และขยับไปยังตำแหน่งถัดไปให้เป็นส่วนหน้า                 4. isEmpty(stack) ใช้ตรวจสอบว่าคิวที่ใช้งานอยู่ว่างหรือไม่ ถ้าไม่มีค่าเก็บไว้เลยจะส่งค่าจริงกลับมาให้                 การนำคิวมาใช้งานเป็นไปตามลำดับดังในรูป (a) ถึง (g) มีการทำงานโดยใช้ชุดปฏิบัติการดังนี้ (a) เริ่มต้นสร้างคิว Qขึ้นมาทำงาน Create Queue (Q) ได้เป็นคิวว่างไม่มีสมาชิกโดยตัวชี้ส่วนหน้าและส่วนท้ายยังไม่มีค่า 

25. การทำงานของคิวเมื่อมีค่าใดส่งเข้ามาเก็บเป็นตัวแรกก็จะอยู่ส่วนหน้า ค่าถัดมาก็จะต่อท้ายไปเรื่อยๆ จนตัวสุดท้ายคือส่วนหลัง หากมีการดึงค่าออกมาใช้ ค่าที่อยู่ส่วนหน้าจะถูกดึงออกมาก่อน ลักษณะที่ได้จึงเป็นลำดับการใช้งานทั่วไปและเรียกว่าเข้าก่อนออกก่อน  ในการสร้างคิวมาใช้งานโดยพื้นฐานจะใช้อาร์เรย์เก็บค่าสมาชิก มีตัวแปร Front และ Rear เป็นตัวชี้ตำแหน่งส่วนหน้าและส่วนท้ายคิว จึงเกิดความลำบากเมื่อการเก็บค่าเข้ามาจนถึงสมาชิกตัวสุดท้ายของอาร์เรย์ ทำให้เพิ่มค่าใหม่เข้ามาอีกไม่ได้ ถ้าหากมีการเพิ่มเข้ามาอีกจะเกิดลักษณะการล้นของข้อมูลในคิว (Queue Overflow) และเมื่อใดมีการดึงค่าในส่วนหน้าออกมาก็ทำให้พื้นที่ส่วนหน้าของอาร์เรย์เกิดว่างและใช้งานไม่ได้ ทำให้ต้องปรับปรุงโดยย้ายค่าที่มีอยู่ส่วนท้ายกลับไปไว้ส่วนหน้าของอาร์เรย์เพื่อนำพื้นที่ว่างกลับมาใช้งานได้ แต่เป็นค่าใช้จ่ายที่ต้องทำงานเพิ่มโดยเฉพาะคิวที่มีขนาดใหญ่ ดังในรูปที่ 5.3 เป็นตัวอย่างคิวที่ใช้อาร์เรย์ขนาดเท่ากับ 5 โดยเพิ่มค่า Insert(70),Insert(80) และ Insert(50) ตามลำดับในรูป (a) จากนั้นดึงออกมา 2 ค่าโดยใช้ Remove() 2 ครั้งได้เป็นรูป (b) และเพิ่มค่า Insert(90) Insert(60) ในรูป (c) เนื่องจากไม่สามารถเพิ่มค่าใหม่ได้อีกจึงต้องขยับค่าที่เก็บอยู่ไปทางซ้ายในรูป (d) พร้อมกับกำหนดค่าตำแหน่งใหม่ให้กับ ตัวแปร Front และ Rear

26. โครงสร้างข้อมูลลิ้งค์ลิสต์ โครงสร้างข้อมูลลิ้งค์ลิสต์  • วิธีแก้ปัญหาในการย้ายข้อมูลที่พบในการจัดเก็บที่มีรูปแบบเรียงตามลำดับ(Sequential)เปลี่ยนมาใช้รูปแบบไม่เรียงตามลำดับ (Non-sequential)ซึ่งรูปแบบการเรียงตามลำดับจะมีสมาชิกเรียงต่อเนื่องติดกันในทางตรรกะ (Logical) และทางกายภาพ(Physical) เป็นแบบเดียวกัน แต่รูปแบบไม่เรียงตามลำดับสมาชิกต่อเนื่องติดกันในทางตรรกะ ส่วนทางกายภาพไม่จำเป็นต้องเหมือนกัน โดยในทางตรรกะจะแสดงด้วยแต่ละสมาชิกมีการชี้ (Point) ต้อไปยังสมาชิกตัวถัดไป สมาชิกทุกตัวในรายการจึงถูกเชื่อมต่อ (Link) เข้าด้วยกัน ดังรูป เป็นรายการเชื่อมต่อหรือเรียกว่าลิ้งค์ลิสต์ (Linked List) มีสมาชิก N ตัว แต่ละสมาชิกเรียกว่าโหนด (Node)

27. โครงสร้างข้อมูลเรคคอร์ด ประกอบด้วยสองส่วน คือ1.ส่วนเก็บข้อมูล (Info)ใช้เก็บข้อมูลข่าวสารที่มีโครงสร้างข้อมูลเบื้องต้นหรือเรียบง่าย 2.ส่วนการเชื่อมต่อ (Next)เป็นตัวชี้หรือพอยน์เตอร์เก็บค่าแอดเดรส  สำหรับในทางกายภาพของลิ้งค์ลิสต์ แต่ละดหนดไม่จำเป็นต้องอยู่ติดกัน อาจกระจัดกระจายไปยู่ส่วนไหนก็ได้ในหน่วยความจำโดยมีตัวเชื่อมชี้ไปยังตัวตำแหน่งของโหนดถัดไป        ดังที่กล่าวในตอนต้นโครงสร้างสแตกและคิวมีการใช้อาร์เรย์ในการเก็บค่า สมาชิกทุกตัวจึงถูกจำกัดให้เป็นชนิดเดียวกัน(Homogenous) ซึ่งแก้ไขโดยเปลี่ยนมาใช้ลิ้งค์ลิสต์ที่มีโครงสร้างข้อมูลต่างกันได้ นอกจากนี้ยังมีผลดีในการปฏิบัติการแทรกข้อมูลหรือลบข้อมูล เพียงแต่ย้ายการชี้ของตัวแปรพอยน์เตอร์เท่านั้น ทำให้สมาชิกอื่นไม่มีผลกระทบ แต่ในกรณีค่าใช้จ่ายแล้วลิงค์ลิสต์จะสูงกว่าที่ต้องใช้พื้นที่เผิ่มมากขึ้นสำหรับส่วนการเชื่อมต่อเพื่อชี้ไปยังโหนดถัดไป และการค้นหาโหนดที่ต้องการใช้เวลามากเนื่องจากเป็นการค้นหาเรียงตามลำดับ (Sequential Search) ได้โหนดเดียวโดยเริ่มต้นที่โหนดแรกเสมอใช้อ้างไปยังโหนดถัดไปในหน่วยความจำ 

28. การปฏิบัติการพื้นฐานของลิงค์ลิสต์ การปฏิบัติการพื้นฐานของลิงค์ลิสต์    สิ่งสำคัญอย่างหนึ่งในการใช้โครงสร้างข้อมูลลิงค์ลิสต์ คือ ตัวแปรพอยน์เตอร์ (Pointer Variable) ซึ่งเก็บค่าเป็นตำแหน่งแอดเดรสในหน่วยความจำ (Memory Address) ในการปฏิบัติการกับลิ้งค์ลิสต์และให้มีความถูกต้องจะใช้ตัวแปรพอยน์เตอร์ในการจัดการเรื่องต่อไปนี้1.ใช้ทดสอบกับค่า NULL2.ใช้ทดสอบว่ามีค่าเท่ากับตัวแปรพอยน์เตอร์อื่น 3.กำหนดให้มีค่าเป็น NULL4.กำหนดให้ชี้ไปยังโหนด                 ชุดปฏิบัติการของลิ้งค์ลิสต์ที่ทกวานร่วมกับตัวแปรพอยน์เตอร์ มีดังนี้ 1.Node(P)ส่งโหนดที่ถูกชี้ด้วยต้วแปรพอยน์เตอร์ P กลับมาให้2.INFO(P) ส่งค่าในส่วนเก็บข้อมูลของโหนดที่ถูกชี้ด้วยตัวแปรพอยน์เตอร์ P กลับมาให้3.Next(P)ส่งพอยน์เตอร์ในส่วนการเชื่อมต่อขยองโหนดที่ถูกชี้ด้วยตัวแปรพอยน์เตอร์ P กลับมาให้

29. คณะผู้จัดทำ • 1.นางสาวสุภานี ลอยร่อน เลขที่ 19 ม.6/2 • 2.นางสาวจันทิรา ภูมิลาด เลขที่ 29 ม.6/2