„Czy jestem piękna? Kanon piękna kobiety na przestrzeni dziejów”

1. „Czy jestem piękna? Kanon piękna kobiety na przestrzeni dziejów”

2. Kanon (sztuka) – zespół wzorców, reguł i metod wytwarzania obowiązujących w danym okresie w odniesieniu do przedstawiania ludzkiej postaci, stylu architektonicznego, lub wszelkich form artystycznych na określonym obszarze. • Kanony greckie wiążą się z pojęciem idealnych proporcji i modułem. Do najbardziej znanych kanonów greckich należą: • 1.kanon Polikleta, według którego wysokość człowieka ma 8 modułów, w tym jeden moduł stanowi wysokość głowy jako 1/8 całego ciała. • 2.kanon Lizypa, według którego wysokość człowieka ma 9 modułów, w tym głowa to 1/9 całości. • Kanon w starożytnym Rzymie: • 1.według Witruwiusza wysokość człowieka to 10 modułów, moduł to wysokość głowy mierzona od brody do nasady włosów; z jego rozważań korzystali malarze renesansu. • Kanony nowożytne: • 1.kanon Leonarda da Vinci - oparty jest o studium ludzkiego ciała wpisującego sylwetkę człowieka w kwadrat i koło, którego środek stanowi pępek. • 2.Albrecht Dürer - prowadził studia nad proporcjami ciała kobiety. • 3.Le Corbusier - "zasada złotego podziału" przeniesiona na wymiary człowieka stojącego z podniesioną ręką. • Różnica między kanonem a stylem w sztuce polega na tym, że styl nie podlega ścisłym regułom i najczęściej odnosi się do wszelkich form ekspresji artystycznej, w tym do literatury i muzyki danego okresu.

3. Sztuka prehistoryczna

4. Sztuka prehistoryczna – nazwa, stosowana dla przejawów działalności człowieka z epoki prehistorycznej. Przedmiotem sztuki prehistorycznej są wytwory rąk ludzkich, o których historia nie posiada żadnych źródeł pisanych. W czasach prehistorycznych kobiety były kojarzone głównie z płodnością. Ich rola sprowadzała się do urodzenia jak największej liczby dzieci. Rzeźby i malowidła z tego okresu przedstawiają zatem kobiety jako bardzo zaokrąglone, wręcz otyłe, z dużymi piersiami i biodrami, nasuwające skojarzenia z płodnością i macierzyństwem.

5. Wenus z Willendorfu

6. Starożytny Egipt

7. W starożytnym Egipcie wykształcił się tam bardzo ścisły kanon kobiecej urody. To wtedy po raz pierwszy na taką skalę rozpowszechniła się depilacja ciała, znacznie bardziej restrykcyjna w formie niż dzisiaj – kobiety goliły bowiem nie tylko całe ciała, ale także głowy. Ideałem była smukła kobieta o wąskich biodrach, mocno umalowanych oczach, wydatnym nosie, długiej szyi i całkowicie łysej czaszce.

9. Starożytna Grecja

10. Ideał starożytnych Greków i Rzymian był dość zbliżony do dzisiejszych standardów piękna. Wenus z Milo być może nie zachwyciłaby dziś zbyt wielu swoją twarzą, ale jej ciało najprawdopodobniej zdobyłoby uznanie doskonale harmonijną, nieco atletyczną budową. Ciekawe, czy bogini miłości trafiłaby na okładkę magazynu ‚‚Shape’’...

12. Kobiety w Gotyku

13. W gotyku architektura pięła się ku Bogu. Była strzelista i wysmukła. Taki też był ideał kobiety tej epoki – smukła, wiotka, wysoka i delikatna. Moda zaczyna być bardzo istotna, bo ludzie zaczynają się bogacić. Coraz większe znaczenie zyskuje mieszczaństwo, które pragnie we wszystkich dziedzinach doścignąć możnowładców, a ponieważ może sobie na to pozwolić i jeszcze wtedy nie ma ograniczeń dyktowanych prawem, robi to. Szczególnie kunsztowny jest strój kobiecy. Wciąż noszone są dwie suknie, ale wierzchnia w gotyku jest w ogóle pozbawiona rękawów i upinana z jednej strony. Elegantki nie żałują materiałów. Malownicze zwoje nadają kobiecej sylwetce charakterystyczną literę S. Warto zwrócić uwagę na nakrycia głowy, które są niezwykle kunsztowne i strzeliste jak wieże gotyckich świątyń. Są to czepce i wysokie czapki, najprostsze wykonane z chust, bardziej wykwintne z krochmalonych materiałów, albo specjalnie wygiętego wałka, który był obciągnięty aksamitem i ozdabiany drogimi kamieniami. W gotyku damy po raz pierwszy zaczynają używać bielizny. Ubranie męskie było trzyczęściowe. Na bieliznę nakładano szatę spodnią, a potem wierzchnią, (których zresztą z reguły nie prano). Buty ludzi bogatych kończyły się w szpic. Noski bywały dość długie. Chociaż uważano, że osoby, które noszą tego typu obuwie, są bufonami.

15. Renesansowy ideał kobiety.

16. Sądzi się, że idealny wzór kobiety doskonałej tamtego czasu przedstawiał obraz Leonarda da Vinci, pt. : "Mona Liza". W tamtym czasie, kobieta ta była wzorem piękności. Pochodziła ona z Florencji i stała się symbolem prawdziwej kobiecości. Zadziwiające jest to, że dziś wizerunek tej kobiety jest równie popularny i podziwiany. Jak wówczas opisywano kobietę idealną? Koniecznie musiała mieć wielkie, migdałowe, piękne oczy. Musiała mieć wyraźne i kształtne brwi. Niezbyt wielkie i rzucające się w oczy usta. Za piękną uważano również kobietę przy kości. To zupełnie odwrotnie niż dziś.

18. Kobieta w Baroku

19. Wizerunek kobiety w okresie baroku jest jednolity, chociaż czasem można zauważyć w nim odchylenia od reguły. Zarówno malarze jak i poeci przedstawiają kobietę jako postać , która dostarcza rozrywki mężczyznom jest pozbawiona cnót duchowych, które dominowały w okresie renesansu. Barok jest epoką kontrastów , dlatego na obrazach malarzy XVI i XVII-wiecznych bardzo wyraźnie widać różnice pomiędzy barwami ciała a tłem otoczenia, na których się ono znajduje. Poza tym różnice są również dostrzegane w samej tematyce obrazów. Mimo iż przeważają obrazy, na których kobiety eksponują swoje prawie nagie ciała , można także spotkać zupełnie odmienny wizerunek kobiety.

21. Kobieta Współczesna

22. Współczesność, tak jak każda z epok, wykreowała pewne charakterystyczne dla siebie wzorce osobowe. Zarówno w stosunku do mężczyzn jak i do kobiet odnosi się wiele stylów i sposobów życia. W ostatnich latach, głównie w Ameryce Północnej i Europie została wykreowana postawa bisnesswoman. Kobiety wyzwolonej, dążącej do kariery i łaknącej sukcesów, często nie mającej czasu dla domu i rodziny. Drugim typem współczesnych kobiet, po części pokrywającym się z postawą bisnesswoman, są feministki. Walczące o swoje prawa, żądające równości i partnerstwa. Helen Fielding, współczesna brytyjska pisarka, autorka takich książek jak „Cause Celeb” i obu części „Dziennika Bridget Jones”, w swoich utworach przedstawia właśnie taką kobietę.