Ojciec Pio – Życie i cuda 1887 – 1968

1. Ojciec Pio – Życie i cuda 1887 – 1968

2. Kim był św. Ojciec Pio? Ojciec Pio urodził się 25 maja 1887 r. w Pietrelcinie, wiosce położonej kilka kilometrów od Benevento w Kampanii. Był piątym z ośmiorga dzieci, biorąc pod uwagę także dwoje zmarłych w wieku niemowlęcym i jedno poronienie. Od wczesnych lat pomagał rodzinie w ciężkiej pracy na roli, a przede wszystkim przy wypasie owiec. Kiedy poczuł powołanie do życia zakonnego we wspólnocie ojców kapucynów, jego ojciec z radością podjął się pokrycia kosztów studiów i wyemigrował w tym celu do Ameryki.Po ukończeniu piętnastu lat, Franciszek – bo takie było Jego prawdziwe imię, został przyjęty do nowicjatu w Morcone, gdzie 22 stycznia 1903 r. przywdział habit świętego Franciszka, przyjmując imię brat Pio.

3. Przed święceniami… Ukończywszy rok nowicjatu, złożył śluby proste i rozpoczął studia przygotowujące do kapłaństwa, które odbywały się w różnych klasztorach prowincji zakonnej. 27 stycznia 1907 r. złożył śluby wieczyste, wiążąc się w ten sposób silniej z zakonem. Słabe zdrowie zmuszało go jednak do przeplatania życia zakonnego okresami rekonwalescencji, spędzanymi w rodzinnej wiosce. Uważano go powszechnie za gruźlika do tego stopnia, iż obawiano się, że nie dotrwa do kapłaństwa, a jeśli nawet, to nie będzie w stanie żyć w surowej regule św. Franciszka. Silną wolą Ojciec Pio przezwyciężył jednak wszystkie trudności i 10 sierpnia 1910 r. otrzymał święcenia kapłańskie w katedrze w Benevento. Jego zdrowie było nadal bardzo słabe, dlatego też - poza krótkimi okresami życia klasztornego – przebywał z woli przełożonych w swej rodzinnej wiosce.

4. Stygmatyk Latem 1918 r. osiadł w klasztorze w San Giovanni Rotondo, by nigdy już stamtąd nie wyjechać. 20 września 1918 r. podczas modlitwy przed wizerunkiem Chrystusa ukrzyżowanego o. Pio otrzymał stygmaty. Na jego dłoniach, stopach i boku pojawiły się otwarte rany - znaki męki Jezusa.

5. Stygmaty Ojca Pio

6. Stygmatyk Z zeznań współbraci Ojca Pio, którzy mieszkali wówczas w San Giovanni Rotondo, wynika, iż po otrzymaniu stygmatów z trudem dowlókł się on z chóru do swej celi (oznaczonej wówczas numerem 5) zostawiając po sobie na posadzce korytarza krwawe ślady. Jak tylko wszedł do celi, starał się zahamować krwotok obwiązując dłonie i stopy chusteczkami. Opatrunki nie mogły nie być zauważone, toteż gwardian klasztoru zażądał wyjaśnień. Ojciec Pio musiał mu pokazać swe rany.

7. Badania Stygmaty i mistyczne doświadczenia o. Pio były także przedmiotem wnikliwych badań ze strony Kościoła. W związku z nimi o. Pio na 2 lata otrzymał zakaz publicznego sprawowania Eucharystii i spowiadania wiernych. Sam zakonnik przyjął tę decyzję z wielkim spokojem. Po wydaniu opinii przez dr Festa, który uznał, że stygmatyczne rany nie są wytłumaczalne z punktu widzenia nauki, o. Pio mógł ponownie sprawować publicznie sakramenty.

9. Doświadczenia mistyczne, bilokacja. Ojciec Pio był mistykiem. Często surowo pokutował, bardzo dużo czasu poświęcał na modlitwę. Wielokrotnie przeżywał ekstazy, miał wizje Maryi, Jezusa i swojego Anioła Stróża. Bóg obdarzył go również darem bilokacji - znajdowania się jednocześnie w dwóch miejscach. Podczas pewnej bitwy w trakcie wojny, o. Pio, który cały czas przebywał w swoim klasztorze, ostrzegł jednego z dowódców na Sycylii, by usunął się z miejsca, w którym się znajdował. Dowódca postąpił zgodnie z tym ostrzeżeniem i w ten sposób uratował swoje życie - na miejsce, w którym się wcześniej znajdował, spadł granat.

10. Spowiednik ludzkich serc… Życie kapłańskie O. Pio koncentrowało się wokół ołtarza i w konfesjonale.  O. Pio był określany jako "kapłan, który spowiada", jako "spowiednik". Przez 52 lata swego kapłańskiego życia spełniał To posługiwanie z oddaniem od rana do wieczora. Dla porządku, wierni zapisywali się do spowiedzi u O. Pio i otrzymywali specjalny bilet. Dotyczyło To wszystkich: świeckich i duchownych, pochodzących z Włoch i z zagranicy. Bywały takie okresy,, że zapisani czekali nawet 15 dni. Ponieważ nie było odpowiednich hoteli, więc obozowano pod klasztorem. Było to oczywiście możliwe w miesiącach letnich. Penitenci byli jednak z tego zadowoleni. Najważniejszą sprawą było dostanie się do o. Pio. Z relacji z lat 1938-1939 wiadomo, że w ciągu dwóch miesięcy ze spowiedzi u O. Pio korzystało około 1500-2000 osób.  Z czasem liczba ta rosła. Na przykład w 1943 r. ilość osób wyspowiadanych w ciągu dwóch miesięcy wyniosła aż 3000.

11. Znał tajemnice duszy Zdolność czytania w myślach innych ludzi, zgłębiania duszy osób szukających u niego pomocy - to jedna z najbardziej fascynujących właściwości Ojca Pio. Zupełnie jakby dusza ludzka nie miała dla niego tajemnic. Ojciec Pio mówił stającemu przed nim człowiekowi na temat jego osobistych, najbardziej intymnych spraw tak, jakby czytał z otwartej książki. Stwierdzenia Ojca Pio były dokładne, precyzyjne w każdym szczególe nawet wtedy, gdy czas zatarł już dane wydarzenie w pamięci jego rozmówcy.

12. Pewnego dnia na Mszę odprawianą przez O. Pio przybył, zainteresowany dziennikarz, który był nastawiony sceptycznie. Kościół zapełniony był po brzegi wiernymi. Kiedy przeciskał się do ołtarza, rozglądając się wokół pomyślał sobie: "Ilu idiotów przyjeżdża tu, by zawierzyć temu błaznowi, który udaje świętego". W tej samej chwili stojący przy ołtarzu Ojciec Pio odwrócił się twarzą do wiernych i patrząc prosto w oczy dziennikarza, powiedział: "Módlcie się, bracia, nie za mnie, lecz za tego nieszczęśnika, który w tym momencie mówi, że jestem błaznem".

13. Uzdrowiciel… Znane są także przypadki, uzdrowień dokonanych za pośrednictwem modlitw, jakie O. Pio zanosił do Boga Ojca i Matki Bożej. Przykładem może być cud jakiego doświadczyła młoda matka, której niemowlę było w bardzo ciężkim stanie, tak iż lekarze nie dawali mu szans. Wbrew logice i zdrowemu rozsądkowi spakowała dziecko do walizki (!) i udała się w wielogodzinną podróż, by błagać Ojca Pio o modlitwę. Gdy przybyła do Kościoła i upadła do kolan Ojca błagając Go o modlitwę, wszyscy obecni w świątyni zamarli widząc niemowlę w walizce. Obecny w tam lekarz uznał, że niemożliwe jest aby dziecko przeżyło taka podróż ukryte w walizce, ponadto jego choroba również nie pozostawiała nadziei. Kobieta płakała głośno, na co rzekł Ojciec Pio „Dlaczego tak głośno krzyczysz, obudzisz synka” i rzeczywiście zdrowe dzieciątko spokojnie spało.

14. Zapach świętości Kolejnym charyzmatem był niesamowity zapach jaki unosiła się w obecności Ojca Pio. Wydzielały go także przedmioty, których dotykał, lub pobłogosławił. Pojawienie się zapachu niejednokrotnie zapowiadało uzdrowienie, lub przynosiło ulgę w cierpieniach, tak fizycznych jaki i duchowych.

15. Ataki szatana Ojciec Pio, jako człowiek wielkiej wiary, dzięki któremu nawróciło się bardzo wiele osób, stał się ofiarą szatana, który starał się walczyć, z tym który wyrywał ludzi z sideł grzechu. O. Pio doświadczał ataków złego ducha – był bity przez niewidzialną siłę, zrzucany z łóżka, Jego pokój był dewastowany, na otrzymane listy wylewał się atrament, tak iż stawał się one nieczytelne. Szatan pchną także innych ludzi do rozgłaszania fałszywych świadectw o Ojcu Pio, przez co spotykał się z niesprawiedliwością i odrzuceniem wielu ludzi, także katolików.

16. "Różaniec jest potężną bronią, by zwyciężyć szatana, pokonać pokusy, zdobyć serce Pana Boga, otrzymać łaski od Matki Bożej" - wyjaśniał Ojciec Pio, biorąc do ręki różaniec...

17. Odszedł do Ojca… 22 września 1968 po 50 latach zniknęły stygmaty. Ojciec Pio wiedział, iż będzie to znak zbliżającego się spotkania z Bogiem. W nocy z 22 na 23 września, po całym dniu posługi w konfesjonale oraz po odprawieniu ostatniej Mszy Św. odszedł do Ojca.

19. Ciało Ojca Pio wystawione na widok publiczny w 2008 roku - 40 lat po śmierci.

20. Ciało Ojca Pio spoczywa obecnie w zamkniętej srebrnej trumnie w krypcie w San Giovanni Rotondo (2.03.2010 r.).

21. Święty… Dziś z Nieba Ojciec Pio wyprasza dla nas łaski. Jego proces beatyfikacyjny zakończył się pomyślnie, a dnia 2 maja 1999 papież Jan Paweł II przewodniczył uroczystej beatyfikacji Ojca Pio. Ustanawiając dzień 23 września dniem wspomnienia świętego zakonnika.

22. Koniec Przygotowała: Martyna Brzostowska Klasa VI a