As Vodas de Caná según “el Veronés”

1. As Vodas de Canásegún “el Veronés” Lidia González Pardo 4ºESO B

2. As Vodas de Caná é unha das pinturas máis famosas da producción total do pintor italiano Paolo Veronese, coñecido por Veronés. Está realizado en óleo sobre tea, e foi pintado no 1563. Mide 990 cm de ancho e 666 cm de alto. Paolo Veronesse, coñecido por Veronés.

3. A peza foi encargada o 6 de xuño de 1562 polo mosteiro benedictino ubicado na illa de San Giorgio Maggiore, Venecia, Italia), para o refectorio. Veronés realizuno ao longo de quince meses, durante os cales probablemente o pintor foi axudado polo seu irmán, Benedetto Caliari. Entregouno ó mosteiro en setembro de 1563. Colgaba a dous metros e medio do chan no mosteiro de San Giorgio Maggiore durante 235 anos. As Vodas de Caná

4. Foi saqueado por Napoleón durante a Campaña de Italia, en 1797, e enviado a París, encontrándose no primeiro piso do Museo del Louvre desde 1798. Antonio Canova, o célebre escultor encargado de recuperar tódalas obras de arte italiano confiscadas por Napoléon, deixará “Las Bodas” en Francia, convencido por Vivant Denon da gran fraxilidade deste lienzo. A cambio, ofrecen a Italia unha obra de Charles Le Brun. Durante a Segunda guerra mundial, o cadro foi levado ao sur de Francia para protexelo, o que evidencia que non era imposible desplazalo. Despois da guerra, regresará en París, aínda que quedou dañado polo transporte. De 1990 a 1992 prodúzose una restauración que tivo bastante eco nos medios de comunicación: parte do lienzo húndese, o que retrasou os traballos, igualmente, descubríuse que o abrigo dun dos personaxes non era o inicial e, finalmente, houbo un movemento de opinión a favor de devolvelo ao refectorio dos benedictinos de S. Giorgio Maggiore en Venecia, sustentado, entre outros, polo avogado Arno Klarsfeld e la modelo Carla Bruni. Napoleón

5. O lenzo ten un tamaño impresionante, de 666 x 990 cm. Con tales dimensións, é o máis impoñente dos cadros das coleccións nacionais francesas, e en todo caso, as do Louvre. A altura de 666 centímetros non é ningunha referencia oculta ao Apocalipse, senón pura coincidencia, xa que o sistema métrico non existía na época de Veronés. A pintura representa as Vodas de Caná, recollido no Evanxelio de Xoan, unha historia sobre un milagre tomada do Novo Testamento cristián. Na historia, Xesús e os seus discípulos están invitados a unha celebración nupcial en Caná, Galilea. Ata o final da festa, cando quedan sen viño, Xesús ordeou aos servos que chearan tinaxas con auga, que el converteu en viño, sendo este o seu primeiro milagre. Como é usual en Veronés, representa un episodio evanxélico ocorrido na antiga cidade de Caná ao estilo das grandes festas venecianas da época, nun marco arquitectónico renacentista, con columnas dóricas e corintias ao redor dun patio aberto. Pero tamén causou certo escándalo, ao insistir máis na festa que nos elementos relixiosos. Dicíase na época que os venecianos crían "moitísimo en san Marcos, bastante en Deus e pouco ou nada no Papa". Resultaba un cadro moi moderno, pois algúns elementos de arquitectura reflectían edificios creados por Palladio ese mesmo ano; e tamén cosmopolita, ao mesturarse persoas e traxes orientais e occidentais.

6. Como é usual en Veronés, representa un episodio evanxélico ocorrido na antiga cidade de Caná ao estilo das grandes festas venecianas da época, nun marco arquitectónico renacentista, con columnas dóricas e corintias ao redor dun patio aberto. Pero tamén causou certo escándalo, ao insistir máis na festa que nos elementos relixiosos. Dicíase na época que os venecianos crían "moitísimo en san Marcos, bastante en Deus e pouco ou nada no Papa". Resultaba un cadro moi moderno, pois algúns elementos de arquitectura reflectían edificios creados por Palladio ese mesmo ano; e tamén cosmopolita, ao mesturarse persoas e traxes Andrea di Pietro della Gondola foi un recoñecido arquitecto véneto do rexurdimento. Máis coñecido como Andrea Palladio, traballou no norte de Italia en Venecia e os seus alrededores.

7. Análise do Cadro O cadro ten dúas partes diferenciadas: a inferior, na que se amontoan ata 130 figuras, e a superior, dominada pola arquitectura na que personaxes populares represéntanse en arriscados escorzos, e cuns elementos arquitectónicos captados en perspectiva. Partesuperior Parte Inferior

8. No centro do patio sentan un grupo de músicos tocando instrumentos renacentistas: laúde e os primeiros instrumentos de corda. O artista se autorretrato aquí, vestido cunha tunica branca e sostendo unha viola dá gamba. O pintor veneciano Tiziano senta en fronte, vestido de vermello, tocando un violoncelo; Tintoretto atópase ao violín e Jacopo Bassano á frauta. No centro do cadro, Xesucristo, sentado, cun halo ao redor da cabeza; á súa dereita senta a Virxe María e rodéanos os seus doce discípulos (algo moi frecuente nas pinturas italianas desta época). Sinala L. Monreal que no lenzo aparecen representados distintos personaxes da época: Afonso de Ávalos, marqués do Vasto, que gobernaba o Milanesado; Leonor de Austria, Francisco I, María de Inglaterra, Solimán o Magnífico, que é o personaxe da esquerda con turbante; Vittoria Colonna, e Carlos V de perfil, dirixíndose a un servente.

9. Sobre Jesús, sobre unha pasarela elevada, varios homes cortan a carne dun animal non identificado. Á súa dereita, traen outro animal para sacrificalo. Os críticos de arte xeralmente consideran que este animal é un cordeiro, considerando que Jesús é o Agnus Dei ou "Cordeiro de Deus". O cordeiro sacrificado é polo tanto un símbolo do seu futuro sacrificio. Cristo áchase xusto baixo a folla. Cara á parte inferior esquerda da pintura, hai un home servíndose viño dun xerro enorme e ornamentado. Ao seu lado, un home permanece de pé, estudando unha copa de viño; é Benedetto, irmán de Veronés.

10. Debe destacarse que, aínda que moitos dos personaxes na pintura, sosteñen vasos de viño, ninguén parece estar ebrio, senón que gozan sanamente da festa. Este eixo vertical é tamén sumamente simbólico, por que detrás de Cristo está o cordeiro sacrificado, debaixo del, os músicos e xusto en fronte dos músicos hai un reloxo de area, que en arte é chamado unha "vaidade". Mostra os praceres terreais como a música, pero ao tempo recorda a morte (o reloxo de area, o sacrificio). Non se aprecia que ningunha das figuras do cadro estean claramente falando. Isto é así porque foi encargado por un mosteiro benedictino, e o silencio no refectorio observábase estritamente. O centro da pintura está dominado por un ceo azul, aberto, no que se ve unha airosa torre, importante elemento que abría a habitación onde a pintura colgou orixinariamente.