Decyzja o wymordowaniu

2. Do jednych z największych zbrodni II wojny światowej należy zbrodnia w Katyniu. Rosjanie dopuścili się bestialskiej zbrodni na około 15 tysiącach polskich oficerów, podoficerów, kapelanów wojskowych oraz policjantów .

3. Decyzja o wymordowaniu 5 marca 1940 r. Ławrientij Beria – Ludowy Komisarz Spraw Wewnętrznych ZSRR skierował do Józefa Stalina notatkę nr 794/B (794/Б), w której po zdefiniowaniu, że polscy jeńcy wojenni (14 736 osób – w tym 97% Polaków) oraz więźniowie w więzieniach Zachodniej Białorusi i Ukrainy (18 632 osób, z tego 1207 oficerów – w tym ogółem 57% Polaków) stanowią "zdeklarowanych i nie rokujących nadziei poprawy wrogów władzy radzieckiej", stwierdził, że NKWD i ZSRR uważa za uzasadnione: • rozstrzelanie 14 700 jeńców i 11 000 więźniów, bez wzywania skazanych, bez przedstawiania zarzutów, bez decyzji o zakończeniu śledztwa i aktu oskarżenia,

4. Najważniejsze miejscowości, w których wymordowano najwięcej więźniów KATYŃ MIEDNOJE KIJÓWMIŃSK

5. Wymordowano 4410 jeńców z obozu kozielskiego, przy czym prawdopodobnie część skazanych zabito w Smoleńsku, w siedzibie obwodowego NKWD na ul. Dzierżyńskiego 13. Konwoje z obozu w grupach od 50 do 344 osób były organizowane od 3 kwietnia do 12 maja. Ostatniego dnia zorganizowano dwa konwoje 205 osób skierowanych do obozu juchnowskiego. Zamordowani zostali pochowani na miejscu w ośmiu zbiorowych mogiłach. Wśród ofiar zbrodni znaleźli się kontradmirał Xawery Czernicki oraz generałowie Bronisław Bohatyrewicz, Henryk Minkiewicz i Mieczysław Smorawiński, a także jedyna kobieta – ppor. Janina Lewandowska. Zginął tam także wychowawca w klasie maturalnej oraz nauczyciel chemii i fizyki Karola Wojtyły, Mirosław Moroz KATYŃ

6. MIEDNOJE Miejscowość w Rosji, w obwodzie twerskim, nad Twercą (dopływ Wołgi), 15 km na zach. od Tweru. W IV – V 1940 w lesie koło Miednoji zostali pogrzebani polscy jeńcy (ok. 6,3 tys.) — oficerowie WP, policji urzędnicy państwowi z obozu w Ostaszkowie, zamordowani przez NKWD w Twerze. Od 1991 miejsce pol. prac ekshumacyjnych; 2000 otwarcie cmentarza ofiar zbrodni.

7. Kijów Wymordowano 3435 (według innych danych 4181) więźniów z Zachodniej Ukrainy.

8. MIŃSK Wymordowanie 3870 (według innych danych 4465) więźniów z Zachodniej Białorusi

9. OBOZY W KTÓRYCH PRZETRZYMYWANO POLSKICH OFICERÓW

10. Ostaszków • Obóz jeniecki polskich oficerów, urzędników państw., księży, funkcjonariuszy policji żandarmerii (ok. 7 tys. osób), później zamordowanych w siedzibie NKWD w Twerze, pogrzebanych w Miednojach.

11. Kozielsk • W 1939–40 obóz jeniecki ok. 4,5 tys. oficerów pol., w większości zamordowanych (IV–V 1940) przez NKWD w lesie koło Katynia; ok. 250 oficerów przewieziono do obozu w  Pawliszczew Borze, następnie do obozu w  Griazowcu.

12. Starobielsk • W czasie II wojny świat. 1939–40 w obozie jenieckim więziono oficerów pol. (ok. 4 tys.), wziętych do niewoli IX 1939 przez Armię Czerwoną, których następnie zamordowano w siedzibie NKWD w Charkowie; jeńców przywożono koleją w grupach po 260 osób, rozmieszczano w celach i w nocy pojedynczo mordowano strzałami z pistoletu w tył głowy; zwłoki przewożono ciężarówkami do lasu przy szosie Charków– Biełgorod, w pobliżu osiedla Piatichatki i  grzebano w dołach; groby zostały odnalezione w wyniku śledztwa prowadzonego przez Nacz. Prokuraturę Wojsk. ZSRR (od 1992 Rosji) oraz ekshumacji dokonanej VIII 1991 z udziałem przedstawicieli Polski; w jej wyniku odkryto ludzkie szczątki, fragmenty umundurowania, dokumenty osobiste, odznaczenia i in. przedmioty należące do pol. oficerów.

13. Biografie niektórych polskich wojskowych zamordowanych w Katyniu

14. Solski Adam, ur. 1895, zm. 1940, Katyń, major; w czasie I wojny świat. w Legionach Pol.; od XI 1918 w WP, m.in. VIII–IX 1939 dow. Ośrodka Zapasowego 14. dywizji piechoty; IX 1939 wywieziony do ZSRR, więziony w obozie w Kozielsku, zamordowany przez NKWD w Katyniu; autor Dziennika (jedno z najcenniejszych źródeł do zbrodni katyńskiej) opublikowanego w: Pamiętniki znalezione w Katyniu (Paryż 1989).

15. Bohatyrewicz Bronisław, ur. 24 II (IV?) 1870, Grodno, zm. IV/V 1940, Katyń, generał; oficer armii ros.; od XI 1918 w WP, m.in.: 1918–19 organizator i dow. oddziału Samoobrony Grodna, 1919–20 dow. 81. pułku piechoty, 1923–26 dow. piechoty dywizyjnej i p.o. dow. 18. dywizji piechoty; 1927 mianowany tytularnym gen. brygady, następnie przeszedł w stan spoczynku; IX 1939 wywieziony do ZSRR, więziony w obozie w Kozielsku, zamordowany w Katyniu.

16. Czernicki Ksawery, ur. 16 X 1882, Giedejki (Wileńszczyzna), zm. IV lub V 1940, Katyń, kontradmirał, inżynier; oficer ros. marynarki wojennej; 1918–19 prezes Kom. Pol. w Estonii; od VI 1920 w WP, m.in. 1920–25 komendant Portu Wojennego Modlin i szef Służby Techn. Flotylli Wiślanej; podczas bitwy warsz. 1920 bronił przepraw przez Wisłę; 1926–32 przewodn. Komisji Nadzoru Budowy Okrętów we Francji; 1932–39 szef służb Kierownictwa Marynarki Wojennej; 1939 mianowany kontradmirałem; IX 1939 wywieziony do ZSRR, więziony w obozie w Kozielsku, zamordowany w Katyniu.

17. Jackowski Kazimierz, ur. 4 III 1886, Warszawa, zm. 1940, inżynier radiotechnik, major; jeden z pierwszych organizatorów służby radiotechn. w WP po I wojnie świat. (1926–29 szef łączności Dowództwa Okręgu Korpusu w Warszawie), a także badań i szkolenia specjalistów w dziedzinie radiotechniki, m.in. 1923–29 współorganizator i kier. Państw. Kursów Radiotechn. oraz współtwórca Inst. Radiotechn. w Warszawie; organizator muzealnictwa techn. (1936 założyciel i pierwszy dyr. Muzeum Techniki i Przemysłu w Warszawie); zamordowany w Katyniu.

18. Smorawiński Mieczysław, ur. 25 XII 1893, Kalisz, zm. IV/V 1940, generał; przed I wojną świat. czł. pol. organizacji wojsk.- niepodl.; w czasie I wojny świat. w Legionach Pol. i Pol. Korpusie Posiłkowym; od XI 1918 w WP, m.in.: 1919–20 dow. 4. pułku piechoty Legionów, 1920–21 IV brygady piechoty Legionów, 1927–32 6. dyw. piechoty w Krakowie; 1928 mianowany gen. brygady; 1932–34 zast. dow. Okręgu III Grodno, 1934–IX 1939 dow. Okręgu Korpusu II Lublin; IX 1939 wywieziony do ZSRR, więziony w obozie w Kozielsku, zamordowany przez NKWD w Katyniu

20. Józef Stali (ur. 18 grudnia 1878 roku w Gori (Gruzja), zm. 5 marca 1953 w Moskwie w niejednoznacznych okolicznościach) - formalnie pełnił obieralne, kadencyjne funkcje sekretarza generalnego KPZR i jej poprzedniczek oraz premiera ZSRR, a faktycznie był dożywotnim dyktatorem Związku Radzieckiego, posiadającym nieograniczoną władzę i stosującym w celach wyznawanej idei walki klasowej jako metodę rządzenia masowy, państwowy wewnętrzny i zewnętrzny terror, który pochłonął według różnych ocen od kilku do kilku dziesiątków milionów ofiar śmiertelnych. Podpisując sojusz z III Rzeszą, umożliwił Niemcom rozpoczęcie agresji zbrojnej na Polskę, przyczyniając się do wybuchu II wojny światowej. Jednocześnie ocena jego roli w historii przede wszystkim Rosji, ale też świata, nie jest jednolita. Utożsamia się go z przekształceniem rolniczego kraju, skrajnie wyniszczonego I wojną światową i wojną domową, w mocarstwo zdolne do pokonania stających w sensie technologicznym znacznie wyżej hitlerowskich Niemiec, a następnie przekształcenie ZSRR w supermocarstwo jądrowe.

21. Świat w czasie II wojny światowej Mapa świata z uczestnikami II wojny światowej.Alianci zaznaczeni są na zielono (jasnozielonym kolorem widnieją kraje, które dołączyły po ataku na Pearl Harbor), siły Osi na niebiesko, zaś neutralne na szaro.

22. "Kula w tył głowy i bezimienna mogiła w brzozowym lasku. Czaszki z przestrzeloną potylicą, chciwe ręce przeszukujące kieszenie płaszczy i mundurów.Mordercy jedzący w stołówce NKWD łyżkami wódkę z talerza zamiast zupy."