WĘŻE

1. WĘŻE Krótki podręcznik użytkownika

2. OGÓLNE WARUNKI UTRZYMANIA Zdecydowana większość węży utrzymywanych w hodowli domowej to dusiciele. Dwie najpopularniejsze grupy to boa i pytony. W hodowli częste są również węże właściwe rodzajów Lampropertis, oraz Pantheropis, a także ich mieszańce - rodzaj Elaphe.

3. MIEJSCE DO MIESZKANIA minimalne wymiary terrarium: Szerokość: 3/4 całkowitej długości ciała Głębokość: 1/3 całkowitej długości ciała Wysokość: gatunki nadrzewne: równe długości węża gatunki naziemne: 1/2 długości węża Wężowi należy też zapewnić odpowiednią wilgotność rzędu 50 – 85%, oraz miejsce do kąpieli. Temperatura optymalna dla większości gatunków to: 26 – 35°C

4. MENU Najistotniejszą sprawą, do jakiej muszą się czasami przemóc hodowcy jest rodzaj pokarmu jakim karmimy węże. W większości przypadków są to gryzonie. Żywienie węży jest dość prostą, choć czasami mało przyjemną czynnością. Istnieją trzy metody żywienia węży: 1. Żywienie żywym pokarmem 2. Żywienie świeżo zabitym pokarmem 3. Żywienie mrożonym pokarmem Najpopularniejsze są :

5. MENU c.d. Należy pamiętać, aby nie zjedzony przez węża żywy pokarm usunąć z terrarum. Zwykle jeśli w ciągu 1 – 2 godzin wąż nie podejmie pokarmu oznacza to, że albo nie jest głodny, albo jest chory. Pozostawienie żywego gryzonia w terrarium wraz z naszym wychowankiem może zaowocować takimi następstwami :

6. NOWA SKÓRA Skóra węży ulega co pewien czas, zleżny od tempa wzrostu, wymianie w procesie zwanym wylinką. Początkowo widoczne jest zmętnienie powiek i „wyblaknięcie” barw węża. Wąż staje się dość nerwowy, zaprzestajemy karmienia. Kilka dni później wąż, zaczynając od głowy zaczyna „wywracać na lewą stronę” swoją starą skórę, ocierając się o przedmioty. Ostatecznie wylinka powinna wyglądać mniej więcej tak:

7. NOWA SKÓRA • Podczas wylinki, szczególnie w jej pierwszym okresie należy szczególnie zadbać o wilgotność w terrarium i możliwość kąpieli dla węża. Nie należy liniejącego węża wyjmować z terrarium, ani tym bardziej „pomagać” mu w procesie linienia. Podobne zabiegi często kończą się tak:

8. PASOŻYTY ZEWNĘTRZNE Do najczęstszych pasożytów zewnętrznych węży należą roztocza. Ich obecność można łatwo stwierdzić zapalając światło w zaciemnionym terrarium – „spacerują” często po powierzchni skóry węża, można też znaleźć je w baseniku czy poidełku. Czasem, szczególnie w przypadku zwierząt pozyskanych z wątpliwego źródła, można również napotkać kleszcze z rodzaju Ixodes

9. PASOŻYTY WEWNĘTRZNE PIERWOTNIAKI Entamoeba invadens – inwazja tego pierwotniaka wywołuje najpoważniejsze skutki u zwierząt, typowe objawy obejmują: utratę wagi ciała, anoreksję, wymioty, śluzowa lub krwista biegunka a nawet śmierć. Zakażenie następuje w wyniku bezpośredniego narażenia na cysty. Diagnozę można postawić na podstawie badań kału. Lekiem z wyboru w leczeniu inwazji jest: metronidazol w dawce 50 -100 mg/kg PO, przez 3 dni (dawka maksymalna 400 mg). dimetridazol w dawce 40 mg/kg PO Kokcydia – są drugim najczęstszym pasożytem węży. Izolowano następujące gatunki: Klosiella – z nerek; Isospora – z jelit; Eimeria – z woreczka żółciowego. Lek z wyboru to: sulfadimetoxyna w dawce : 50 mg/kg PO, 3 dni.

10. PASOŻYTY WEWNĘTRZNE TASIEMCE – węże mogą być zarówno ostatecznym, pośrednim, jak i paratenicznym żywicielem dla tej grupy pasożytów. Ich obecność można łatwo potwierdzić rutynowym badaniem kału; obecność jaj lub całych segmentów. Lekiem z wyboru w leczeniu tasiemczycy jest prazikwantel w dawce 5 – 8 mg/kg m.c. PO lub IM. OBLEŃCE Słupkowce(Strongyloides spp.) – często zasiedlają przewód pokarmowy, ich larwy są spotykane w układzie oddechowym, oraz wydzielinie z jamy nosowej. Rhabdia – oraz gatunki im pokrewne stwierdzano w płucach wielu gatunków węży. Rozwinięte jaja można znaleźć w obrębie jamy ustnej oraz w aspiratach z płuc. Jaja i larwy można też odnaleźć w kale

11. PASOŻYTY ZEWNĘTRZNE OBLEŃCE Glisty(Ascaris spp.) – powodują wyjątkowo często inwazje u gadów mięsożernych. Jaja znajdowane w kale zbliżone są do jaj glist znajdowanych u ssaków. Objawy kliniczne to zwracanie częściowo strawionego pokarmu lub dojrzałych nicieni, anoreksja. Inwazja Ascaris może stac się przyczyną śmierci zwierzęcia. Czasem można też w kale odnaleźć jaja rodzajów Capillaria, Trichuris oraz Oxyuris. Lekiem z wyboru przy inwazji nicieni u gadów jest fenbendazol 25 mg/kg, PO, podany 3x w odstępie 10 – 14 dni. Dawkę można zwiększyć nawet 4x w przypadku trudno leczących się inwazji. W szczególnych przypadkach konieczne jest podanie iwermektyny 0,2 mg/kg, PO, 3x co 7 – 10 dni. Skuteczny okazuje się także lewamizol w dawkach 10 – 50 mg/kg IM, SC, IP; dawka PO 200 mg/kg. Ze względu jednak na wąski indeks bezpieczeństwa należy używać go z ostrożnością.

12. CHOROBY BAKTERYJNE Wrzodziejące zapalenie skóry(zgnilizna łusek) – Aeromonas spp., Pseudomonas spp. Objawy to: rumień, martwica i owrzodzenia skóry. Uszkodzenia skóry – same w sobie nie są chorobą, ale stanowią wrota zakażenia dla wielu rodzajów bakterii: Pseudomonas, Aeromonas, Serratia, Salmonella, Micrococcus, Staphylococcus, Streptococcus, Klebsiella, Escherichia należą do najczęściej spotykanych.