1 / 18

Metoda PNF (Kabat - Kaisera)

Metoda PNF (Kabat - Kaisera). Metoda proprioceptywnego torowania (ułatwiania) nerwowo-mięśniowego. Rys historyczny. Herman Kabat w latach 40. XX w. Henry Kaiser ufundował Instytut Rehabilitacji Neuromięśniowej, w którym doktor Kabat weryfikował swoje założenia teoretyczne

guenevere
Télécharger la présentation

Metoda PNF (Kabat - Kaisera)

An Image/Link below is provided (as is) to download presentation Download Policy: Content on the Website is provided to you AS IS for your information and personal use and may not be sold / licensed / shared on other websites without getting consent from its author. Content is provided to you AS IS for your information and personal use only. Download presentation by click this link. While downloading, if for some reason you are not able to download a presentation, the publisher may have deleted the file from their server. During download, if you can't get a presentation, the file might be deleted by the publisher.

E N D

Presentation Transcript


  1. Metoda PNF (Kabat - Kaisera) Metoda proprioceptywnego torowania (ułatwiania) nerwowo-mięśniowego

  2. Rys historyczny • Herman Kabat w latach 40. XX w. • Henry Kaiser ufundował Instytut Rehabilitacji Neuromięśniowej, w którym doktor Kabat weryfikował swoje założenia teoretyczne • Metoda PNF powstała w oparciu o zasady funkcjonowania układu nerwowego - prawa Sheringtona:

  3. Plastyczność układu nerwowego • Aktywizacja receptorów narządu ruchu • Zastosowanie wzorców ruchowych • Wzorce wykonywane w płaszczyznach skośnych – diagonalnych • zaakcentowanie elementu rotacji

  4. Filozofia PNF • Pozytywne nastawienie do pacjenta i jego problemów • Globalna obserwacja pacjenta (nie tylko chora część ciała) • Mobilizacja rezerw pacjenta • Promieniowanie (irradiacja) i wzmacnianie – wykorzystanie synergii mięśniowej i pracy sprawnych obszarów ciała • Uwzględnienie globalnych czynności ruchowych, a nie pojedynczych struktur • Intensywny plan ćwiczeń (również w domu) • Myślenie funkcjonalne – ćwiczenie aktywności dnia codziennego • Częsta zmiana pozycji wyjściowych • Zmiana normalnej kolejności ruchu • Bezbolesna praca z pacjentem

  5. Główne zasady torowania (ułatwiania) w koncepcji PNF • Kontakt manualny Cele: • stymulacja receptorów skóry, • torowanie kierunku ruchu, • możliwość pracy z oporem • chwyt lumbrykalny (szczypcowy) St. Śródręczno-paliczkowe w lekkim zgięciu St. Międzypaliczkowe palców ręki wyprostowane

  6. Kontakt werbalny Cele: • Uświadamianie choremu oczekiwanego ruchu • Stymulacja przez krótkie wyraźne komendy, • Uspokojenie, rozluźnienie pacjenta przez spokojne komendy, • Komenda przygotowawcza wyjaśnia ruch, przygotowuje do akcji • K. akcyjna - rozpoczyna ruch • K. korekcyjna – uświadamia błędy • K. kończąca – poleca rozluźnienie po wykonaniu ruchu

  7. Kontakt wizualny (wzrokowy) Cele: • Kontrola i korekcja ruchu pacjenta • Wzmocnienie napięcia mięśniowego przez kontrolę optyczną • Wzmocnienie mięśni tułowia przez ruchy głowy • Pacjent śledzi ruch ćwiczącej części ciała • Terapeuta obserwuje mimikę pacjenta w celu oceny wartości oporu lub ewentualnego bólu • Terapeuta obserwuje ciało pacjenta w oczekiwaniu pożądanej irradiacji

  8. Opór manualny Cele: • Torowanie napięcia i skurczu mięśni • Poprawa kontroli motorycznej i stabilnej • Poprawa czucia ruchu • Wzmocnienie mm. agonistycznych • Rozluźnienie mm. antagonistycznych • Poprawa koordynacji inter i intra mięśniowej • Osiągnięcie optymalnej irradiacji • Opór dopasowany do możliwości pacjenta • Dawkowanie przeciwko wszystkim komponentom ruchu • Poprzedzony optymalnym rozciągnięciem mięśnia • Dozowany intensywnej w części proksymalnej • Utrzymany do końca ruchu

  9. Trakcje (oddalenie) i kompresje (zbliżenie) Cele: • Rozciągniecie mięśnia celem przygotowania go do skurczu • Torowanie wykonania ruchu przeciwko sile ciężkości • Zmniejszenie czucia bólu stawowego • oporowanie

  10. Wzorce ruchowe • Ruch w płaszczyźnie skośnej, diagonalnej Wzorce: • Tułowia sterowanego górą • Tułowia sterowanego dołem • Głowy i szyi • Łopatki i miednicy oraz ich kombinacje • Kkg i kkd

  11. Wzorce ruchowe łopatki i miednicy Ruch: Kierunek: ELEWACJA PRZEDNIA GODZ.11 (DO GÓRY I DO DOŁU) DEPRESJA TYLNA GODZ.5 (DO DOŁU I DO TYŁU) ELEWACJA TYLNA GODZ.1 (DO GÓRY I DO TYŁU) DEPRESJA PRZEDNIA GODZ.7 (DO DOŁU I DO TYŁU) Do ćwiczeń łopatki i miednicy po lewej stronie pacjent leży na prawej stronie

  12. Wzorce ruchowe kkg i kkd KKG KKD

  13. Strech bierne rozciągnięcie mięśnia, pobudzające mięsień do skurczu lub stymulujący napięty mięsień do silniejszego skurczu • Mechanika ciała terapeuty (ergonomia pracy, terapeuta zawsze w płaszczyźnie ruchu) • Promieniowanie pobudzenia (irradiacja) i wzmocnienia • Timing – normalna kolejność ruchu, najpierw aktywność mięśni obwodowych z zaakcentowaniem w stawie bliższym ruchu w pł. poprzecznej • Timing for emphasis– zmiany normalnej kolejności ruchu • Sumowanie bodźców – czasowe i przestrzenne

  14. TECHNIKI STOSOWANE W PNF • Techniki agonistycze (pracujemy jedną grupą mięśni) • Rytmiczne pobudzanie ruchu – przejście od ćwiczeń biernych do ćwiczeń czynnych z oporem • Kombinacja skurczów izotonicznych – stałe napięcie mięśni, zmiana położenia przyczepów, naprzemienny skurcz koncentryczny i ekscentryczny „ja wygrywam, ty wygrywasz” • Replikacja (odtwarzanie) ruchu – przy ograniczonym ruchu, max pozycja – opór nasz – rozluźnienie – pogłębienie ruchu • Strech – na początku ruchu, w trakcie – pobudzenie ruchu, korekcja

  15. Techniki antagonistyczne (pracujemy na dwóch przeciwnych grupach mięśni) • Dynamiczna zwrotność ciągła – naprzemienne wykonywanie dwóch wzorców w jednej diagonalnej • Stabilizacja zwrotna – terapeuta w diagonalnej, pacjent w pozycji siedzącej lub stojącej, próba wytrącenia go z równowagi) • Rytmiczna stabilizacja – uchwyt terapeuty w jednym miejscu, ale w różnym kierunku, zmiany kierunku wolniej niż w stabilizacji zwrotnej

  16. Technika „trzymaj - rozluźnij” (hold – relax) • Przy bólu pochodzenia stawowego, powodujący ograniczenia zakresu ruchu • Ruch do granicy bólu, opór terapeuty do momentu zmęczenia, rozluźnienie • 3-5razy z przerwami Technika „napnij – rozluźnij” • Stymulacja antagonistów, przy ograniczonym zakresie ruchu • Tj. przy poizometrycznej relaksacji mięśni, ale zwiększenie zakresu przez czynny ruch mięśni antagonistycznych • Skurcz agonistów z oporem terapeuty, rozluźnienie, skurcz antagonistów z oporem terapeuty

  17. WPŁYW TERAPII:- Poprawa koordynacji i równowagi- Zwiększenie siły i wytrzymałości mięśniowej - Poprawa techniki chodu- Polepszenie czucia głębokiego- Zwiększenie zakresów ruchu WSKAZANIA:- Pourazowe porażenia i niedowłady- Urazy rdzenia kręgowego- Świeże udary mózgu (max do 2 lat)- Choroby nerwowo-mięśniowe- Dystrofie mięśniowe- Stwardnienie rozsiane (SM)- Różnego rodzaju zaburzenia ruchu- Skoliozy- Zaburzenia neurologiczne i ortopedyczne (np. świeże stany po złamaniach)  wymagające nauki chodu lub doskonalenia techniki chodu

  18. koniec

More Related