Kompozyty - materiały współczesnej techniki

1. Kompozyty - materiały współczesnej techniki Technologia i zastosowanie Mikołaj Szafran

2. kompozyty ceramika–metal-polimer METAL POLIMER CERAMIKA kompozyty ceramika-metal kompozyty ceramika-polimer Nowoczesne kompozyty w technice

3. „Kompozyt jest to materiał utworzony z co najmniej dwóch komponentów (faz) o różnych właściwościach w taki sposób, że ma właściwości lepsze i (lub) właściwości nowe (dodatkowe) w stosunku do komponentów użytych osobno lub wynikających z prostego sumowania tych właściwości – kompozyt jest materiałem zewnętrznie monolitycznym, jednakże z widocznymi granicami między komponentami”. (Encyklopedia Powszechna, PWN 1988, t. 5, s. 187)

4. Kompozyty 1.Kompozyt jest materiałem wytworzonym przez człowieka 2.Kompozyt musi składać się z co najmniej dwóch różnych (pod względem chemicznym) materiałów z wyraźnie zaznaczonymi granicami rozdziału między tymi komponentami (fazami) 3.Komponenty kompozytu tworzą go przez udział w całej objętości 4.Kompozyt powinien mieć właściwości różne od jego komponentów Definicja (czteroczłonowa) Krocka i Broutmana (1967)

5. Kompozyty Klasyfikacja Podział w zależności od pochodzenia: • „kompozyty naturalne” • kompozyty zaprojektowane i wytwarzane przez człowieka Podział według rodzaju osnowy: • kompozyty o osnowie niemetalicznej: - polimerowej, - ceramicznej, - półprzewodnikowej  • kompozyty o osnowie metalicznej

6. Ceramika + Metal =Kompozyt • Cel: • Zwiększenie zakresu stosowania ceramiki • Nowoczesne materiały o osnowie ceramicznej o podwyższonym w wyniku modyfikacji wpółczynnika KIC doskonale konkurują z metalami • Zmiana właściwości elektrycznych i magnetycznych

7. RODZAJE KOMPOZYTÓW CERAMIKA- METAL Cząstkowe Infiltrowane Kompozyty z nanocząstkami metalu Cząstki metalu w osnowie ceramicznej Porowata ceramika infiltrowana ciekłym metalem Metal osadzony na proszku ceramicznym przed konsolidacją

8. Podstawowe mechanizmy wpływające na odporność na kruche pękanie materiałów kompozytowych Odchylanie się pęknięcia wskutek omijania cząstek lub płytek Mostkowanie pęknięcia przez cząstki Ekranowanie pęknięcia przez przemianę fazową cząstek ZrO2

9. Ceramika porowata Kompozyt Ciekły metal Kompozyty infiltrowane

10. Wpływ ładunku podwójnej warstwy elektrycznej na mikrostrukturę kompozytu ceramika-metal (1) • N. Hernandez, A.J. Sanchez-Herencia, R. Moreno, Forming of nickel compacts by a colloidal filtration route, Acta Materialia, 2005. 53. 919-925

11. Wpływ ładunku podwójnej warstwy elektrycznej na strukturę kompozytu ceramika-metal - proszek Fe - proszek Ni - proszek Al2O3 - proszek Al2O3 Możliwość otrzymania kompozytu z gradientem stężenia cząstek metalu Kompozyty o równomiernym rozkładzie stężenia cząstek metalu • K. J. Konsztowicz, Wpływ heteroflokulacji zawiesin koloidalnych Al2O3-ZrO2 na mikrostruktury i właściwości mechaniczne ich kompozytów, Polskie Towarzystwo Ceramiczne, Kraków 2004. 11

12. Warunek otrzymania gradientu stosując metodę „slip casting” M. Szafran, E. Bobryk, K. Konopka, Wytwarzanie kompozytów gradientowych Al2O3-Fe metodą odlewania z mas lejnych, Kompozyty 6(2006)1,

13. Rzeczywiste odległości między cząstkami zawiesiny Zawiesina o wysokiej dyspersji. Zawiesina zaglomeryzowana - rzeczywista. - proszek ceramiczny M. Szafran, K. Konopka, E. Bobryk, K. J. Kurzydłowski, Ceramic matrix compositew with gradient concetration of metal particles, Journal of the European Ceramic Society. 27. 2007. 651-654 - proszek metaliczny

14. Rzeczywiste odległości między ziarnami zawiesiny Zawiesina o wysokiej dyspersji. Zawiesina zaglomeryzowana -rzeczywista. - proszek ceramiczny - proszek metaliczny

15. a b Mikrostruktura kompozytów Mikrostruktura kompozytów ceramika-metal wykonanymi metodą odlewania masy lejnej o stężeniu fazy stałej 39,5%obj.: a) otrzymanej na drodze swobodnej sedymentacji, b) przy dodatkowym wymuszeniu ruchu cząstek żelaza w polu magnetycznym. M. Szafran, K. Konopka, E. Bobryk, K. J. Kurzydłowski, „Ceramic matrix composites with gradient concentratrion of metal particles”, J. Eur. Ceram. Soc., 27 (2007) 651-654 K. Konopka, M. Szafran, „Fabrication of Al2O3 – Al composites by infiltration method and their characteristic”, Journal of Materials Processing Technology 175 (2006) 266-270.

16. ZASTOSOWANIE KOMPOZYTÓW Materiały konstrukcyjne Części maszyn i łożyska Części silników Materiały ścierne Narzędzia skrawające Biomedycyna, implanty Powłoki ochronne

17. Kompozyt wzmocnionywłóknami Kompozyt wzmocnionycząstkamistałymi Kompozyt infiltrowany Kompozyt warstwowy Ceramiczne materiały kompozytowe • Celem techniki kompozytowej jest połączenie bardziej korzystnych właściwości różnych materiałów pod kątem określonego zastosowania. • Ceramika kompozytowa może zawierać takie składniki jak: metale, polimery czy też odmienną fazę ceramiczną jak np. whiskery (mikroskopijne pojedyncze kryształy w kształcie igieł).

18. Zdjęcie przedstawia kształtkę z kompozytu tlenku glinu z tlenkiem cyrkonu wypaloną w 1550°C Powiększenie 10 000 x w skaningowym mikroskopie elektronowym

19. Zdjęcie przedstawia kształtkę z kompozytu tlenku glinu z tlenkiem cyrkonu wypaloną w 1600°C Powiększenie 10 000 x w skaningowym mikroskopie elektronowym

20. Nanokompozyty ceramika-polimer o osnowie polimerowej Pierwsze nanokompozyty były opisane już w latach 50-tych XX wieku, 1976r – opracowanie nanokompozytów poliamidowych W latach 90-tych Toyota rozpoczyna prace nad kompozytami polimerowymi z mineralnymi napełniaczami (warstwowe glinokrzemiany). Najbardziej znane nanonapełniacze dostępne handlowo: Naturalne krzemiany 6-30 $/kg Syntetyczne krzemiany 20-40 $/kg Nanostrukturalna krzemionka 10-200 $/kg Nanoceramika (np.tlenek glinu, azotek krzemu, itp. ) 200-280 $/kg Nanorurki 200-400 $/kg

21. Nanokompozyty ceramika-polimer o osnowie polimerowej Aby działanie nanonapełniacza było efektywne, stosunek długości do grubości włókna powinien być większy od 20. Ograniczenia materiałowe: Zawartość 5% nanonapełniacza prowadzi do wzmocnienia porównywalnego z wywołanym 12-15% włókna szklanego

22. Nanocząstki 3D „proszkowe” aglomeraty i równomierny rozkład dobre rozdrobnienie, ale nierównomierny rozkład aglomeraty i nierównomierny rozkład dobre rozdrobnienie i dobry rozkład przestrzenny Nanocząstki 2D włókniste agregaty w postaci pęczków włókienek źle rozłożone w objętości włókienka rozproszone, dobrze rozłożone w objętości, ale ułożone jednokierunkowo KOMPOZYTY Z UDZIAŁEM NANONAPEŁNIACZY - rozkład przestrzenny nanocząstek w objętości kompozytu

23. KOMPOZYTY STOMATOLOGICZNE Nowoczesne materiały stomatologiczne oparte są na kompozytach, w których fazą ciągłą jest polimer, a proszki ceramiczne są wypełniaczami. Dlatego poszukuje się stale nowych rozwiązań, które zwiększyłyby wytrzymałość na zginanie, odporność na kruche pękanie, ścieralność, a jednocześnie zmniejszyłyby skurcz polimeryzacyjny.

24. Kompozyty o zastosowaniu stomatologicznym są kompozytami ceramiczno-polimerowymi zbudowanymi z trzech faz: • Organicznej • Nieorganicznej • Preadhezyjnej

25. Faza organiczna (ciągła) Stanowi ona od 20 do 40%obj. materiału. Typową mieszaniną monomerów jest Bis-GMA/TEGDMA. Bis-GMA- dimetakrylan eteru diglicydowego bisfenolu A TEGDMA- dimetakrylan glikolu trietylenowego Dodatki: • fotoinicjator • aktywator

26. Faza nieorganiczna Stanowi od 50 do 80%obj. materiału kompozytowego. Najczęściej jest to krzemionka, szkło strontowe, barowe lub borowokrzemianowe o wielkości ziaren: makro-, mikro- i nano-. Cząstki wypełniacza: • zapewniają trwałość wypełnienia • poprawiają właściwości mechaniczne (twardość, ścieralność) • zmniejszają skurcz polimeryzacyjny • zmniejszają sorpcję wody • obniżają współczynnik rozszerzalności cieplnej

27. + żywica silanizacja Faza preadhezyjna Umożliwia połączenie fazy nieorganicznej z organiczną poprzez modyfikację powierzchni ziarna wypełniacza. Najpopularniejszym środkiem wiążącym jest γ-metakryloksypropylotrimetoksysilan o następującym wzorze:

28. Przygotowanie proszków Modyfikacja powierzchni otrzymanych proszków - silanizacja Przygotowanie żywicy Wprowadzanie proszku (proszków) do żywicy Mieszanie Formowanie Utwardzanie Kształtki Schemat przygotowywania kształtek: • Forma teflonowa (mała adhezja masy kompozytowej) • Lampa MEGALUX • o natężeniu światła 750-900 mW/cm2 i mocy żarówki 75 W

29. Podczas procesu polimeryzacji może dojść do dwóch zjawisk: • Skurcz polimeryzacyjny Polega na zbliżaniu się do siebie cząsteczek na skutek oddziaływania sił Van der Waalsa. Jest to zjawisko niekorzystne, powodujące ogólny spadek wytrzymałości wypełnienia. • Inhibicja tlenowa Zjawisko wywołane obecnością tlenu w otoczeniu. Zjawisko te jest bardzo niepożądane, ponieważ powoduje spowolnienie procesu polimeryzacji oraz niecałkowite przereagowanie wiązań podwójnych.

30. Inhibicja tlenowa c.d. • rodzaju i ilości zastosowanego fotoinicjatora • temperatury • reaktywności układu • lepkości układu • grubości polimeryzowanej warstwy • stężenia tlenu w układzie • natężenia i długości fali światła • Stopień inhibicji tlenowej zależy między innymi od: • Sposobem przeciwdziałania inhibicji tlenowej może być: • zastosowanie światła o dużej intensywności • zastosowanie osłon z gazu obojętnego • zastosowanie barier z przezroczystych folii, tworzyw sztucznych lub wosków parafinowych • tworzenie przez monomery wiązań wodorowych • zastosowanie monomerów wielofunkcyjnych

31. Skład poszczególnych mas:

32. Wyniki – mikrotwardość (bez napełniacza):

33. Wyniki – mikrotwardość (z napełniaczem):

34. Wyniki – wytrzymałość na zginanie (z napełniaczem):

35. Przygotowanie kształtek ceramicznych o różnej porowatości • Spiekanie otrzymanych kształtek • Wprowadzenie monomeru do porów w otrzymanych kształtkach i polimeryzacja w porach Gotowy materiał kompozytowy Metodyka otrzymywania kształtek kompozytowych ceramika - polimer

36. SPOSÓB OTRZYMYWANIA KOMPOZYTUCERAMIKA - POLIMER Przygotowanie folii ceramicznych o różnej porowatości Laminowanie otrzymanych folii Spiekanie otrzymanej kształtki Wprowadzenie monomeru do porów w otrzymanej kształtce i polimeryzacja w porach. Gotowy materiał kompozytowy

37. Wytrzymałość mechaniczna na ściskanie (σsc) i na rozciąganie (σr) kształtek sporządzonych z frakcji elektrokorundu 500 μm  600 μm o średniej wielkości porów 258 m infiltrowanych wybranymi polimerami z podanymi stopniami zapełnienia porów (Sp) bez dodatku oraz z dodatkiem środka preadhezyjnego

38. MICROSTRUCTURE OF ALUMINA CERAMICS SAMPLES - porous material with porosity gradient Ceramics- polymer composite Porous ceramic material with porosity gradient (without polymer)

39. MICROSTRUCTURE OF PHOSPHATE CERAMICS SAMPLES Porous material Ceramics-polymer composite (30% filling of pores with polymer) Ceramics-polymer composite (50% filling of pores with polymer)

40. 30 25 20 1- cykl ściskania  [MPa] 15 Kompozyt 10 2 i 3- cykl ściskania 5 Elastomer 0 5 10 15 20 25 30  [%] Kompozyt ceramika-polimer Zachowanie pod obciążeniem ściskającym

41. Średnie wartości energii zaadsorbowanej przez materiał

42. Nanomateriałem nazywamy stan skondensowanej materii lub molekuł, który wykazuje nowe zachowania nie ujawnione przez te materiały przy rozmiarach mniejszych bądź większych... .....konkretny rozmiar, przy którym to ma miejsce zależy od otoczenia, w którym materiał się znajduje oraz od konkretnej badanej właściwości materiału. Navrotsky, 2002

43. Nanostrukturalne (nanokrystaliczne) materiały Wielkość ziarna (na ogół) 110 nm lecz nie większa niż 100 nm

44. Gdy ziarno < 100 nm właściwości materiałów zmieniają się gwałtownie: wytrzymałość mechaniczna rośnie ok. 4x mikrotwardość wzrasta dwa razy, np. n-Al2O3-SiC (10%obj.) przewodnictwo cieplne spada kilka razy odporność na ścieranie wzrasta 4 razy, np. n-Al2O3-TiO2 (13%obj.) przesuwa się granica plastyczności materiału

45. Wielkość nanokryształu jest zbliżona do wielkości komórki elementarnej B.Pałosz, Kompozyty 4(2004)9

46. powierzchnia nanokryształu ma zawsze inną budowę niż jego wnętrze symulacja metodami dynamiki molekularnej

47. pojedyńczy nano-kryształ ma budowę dwufazową wnętrze-powierzchnia (core-shell)

48. Spiekanie Nanoproszki – problemy z zagęszczaniem

49. Upłynnianie nanoproszków ceramicznych Warstwa wody na ziarnie tlenku glinu

50. Upłynnianie nanoproszków ceramicznych Nakładanie się warstw wody (R - promień ziarna; l - grubość warstw wody; R+l – efektywny promień cząstki)