Download
1 / 130
1.38k likes | 1.98k Vues
YAZILIM MİMARİLERİ. Yazılım Mühendisliği Yöntemleri. Yazılım mühendisliği, artık bir bilim dalı olmasına rağmen henüz matematik, fizik, inşaat mühendisliği gibi çok sabit temellere dayanmamaktadır. Birçok bakımdan yazılım mühendisliğinin alt süreçleri sanatsal bir özellik taşımaktadır.
E N D
Yazılım Mühendisliği Yöntemleri Yazılım mühendisliği, artık bir bilim dalı olmasına rağmen henüz matematik, fizik, inşaat mühendisliği gibi çok sabit temellere dayanmamaktadır.
Birçok bakımdan yazılım mühendisliğinin alt süreçleri sanatsal bir özellik taşımaktadır.
Her ne kadar standartlar tanımlaşmış olsa da hala daha hızlı ve güvenilir şekilde yazılım geliştire bilmek için büyük arayışlar vardır.
Yöntembilim(methodology) yazılım yaşam çevrimi boyunca kullanılacak süreç, belirtim, belgelendirme gibi yöntemler bütününü içeren bir disiplindir.
Yöntembilimler de yazılım mühendisliğinin evrimleriyle beraber şekilde gelişmektedir.
Şimdi her ne kadar seçilen yöntembilime, müşteriye ve geliştiriçiye bağlı olsa da yazılım geliştirme evrelerinde yaygın olarak kullanılar bazı modelleri görelim.
Klasik Çevrim çağlayan, şelale, büyük tasarım modeli yada geleneksel model olarak adlandırılır.
Sistematik olarak ilerleyen ardışık bir yaklaşımla yazılım geliştirilmesini sağlar.
Tüm kullanıcı gereksinimleri belirlenir, isterler tanımlanır, buna göre tasarım yapılır, gerçekleştirim sonunda birimle tümleştirilir ve sistem denenerek teslim edilip bakım aşaması başlatılır.
Klasik Çevrim en eski ve en yaygın yazılım geliştirme tekniğidir ancak bazı eleştirilere uğramıştır.
Gerçek projeler çok nadir olarak ardışık sıra izler.Çoğunlukla çevrim tekrarı yaşanır, bu nedenle de maliyet ve teslim süresi yükselir.
Müşterinin tüm isterleri bir defada ve açıklıkla tanımlaya bilmesi çoğu zaman mümkün değildir ve daha projenin başında belirsizlikler ortaya çıkar.
Müşteri, ürünün tamamı bitinceye kadar beklemek durumundadır.Çalışan bir sürümün ilk ortaya çıkışı çevrim içinde çok ileride olabilir.Müşterinin hayal kırıklığına uğraması ise projenin başarısız olması demektir.
Geliştirici personel genellikle kod yazmaya eğilimlidir.bu nedenle, çözümleme, tasarım gibi süreçlerden geçmeye alışık olmayan personelin heveslendirilmesi güç olabilir.
Klasik modelde yazılım gelişimi doğrusaldır.Bilgi akışı yalnız bir yöne doğrudur ve herhangi bir sorunla karşılaşıldığında önceki aşamalar zarar görmeden yerel çözümler buluna bilir.
“V” Modeli adından da anlaşılacağı gibi "V" yapısında bir yol izlenir ve adımlar bu şekilde gerçekleştirilir. Bu yol üzerinde sol taraf üretimi sağ taraf ise test işlemini ifade eder.
Bu modelde yer alan çıktıları "Kullanıcı Modeli", "Mimari Model" ve "Gerçekleştirim Modeli" adı altında toplayabiliriz.
Kullanıcı modelinde geliştirme sürecinin kullanıcı ile olan ilişkileri tanımlanmakta ve sistemin nasıl kabul edileceğine ilişkin sınama belirtimleri ve planları ortaya çıkarılmaktadır.
Mimari modelde sistem tasarımı ve oluşacak alt sistem ile tüm sistemin sınama işlemlerine ilişkin işlevler ele alınmaktadır.
Gerçekleştirim modelinde de yazılım modüllerinin kodlanması ve sınanmasına ilişkin fonksiyonlar ele alınmaktadır.
Bu model belirsizliklerin az iş tanımlarının belirgin olduğu bilişim teknolojileri projeleri için uygun bir modeldir. Ayrıca model kullanıcının projeye katkısını artırmaktadır.
Spiral model hem klasik hem de prototipleme yöntemlerinin iyi yönlerinin birleştirilmesiyle oluşturulmuştur.
Bu modelde risk analizi ön plana çıkmıştır. Yinelemeli artımsal bir yaklaşım vardır.
Her döngü bir fazı ifade eder ve doğrudan adım tanımlama gibi bir faz yoktur. Ayrıca prototip yaklaşımı vardır.
Bu modeldeki süreçler planlama, risk analizi, üretim, kullanıcı değerlendirmesidir.
Planlamada amaçlar, olası seçenekler ve kısıtlamalar değerlendirilir.
Risk analiz kısmında diğer yöntemlerde bulunmayan, risk araştırması ve olası çözüm ler bulunması aşamasıdır.
Üretim ürünün geliştirildiği mühendislik aşamasıdır.Kullanıcı değerlendirmesi geliştirilen ürünü inceleme ve değerlendirme aşamasıdır.
Bu aşamalar en küçükten başlayıp gittikçe büyüyerek ürünün tamamlanmasına kadar tekrar eden bir çevrim halinde olduğundan bu modele spiral denilmiştir.
Spiral modeli klasik çevrimi geliştirme için kullanmakta, prototipleme yoluyla da riskleri en aza indirgemeyi amaçlamaktadır.
Evrimsel bir yaklaşım olarak, müşteri ve geliştiriçinin her evrim sırasında beraberce riskleri anlaması ve önlemler almasını sağlamaktadır.
Klasik çevrimi esas alan çeşitli geliştirme yöntemleri bulunur.
Evrimsel geliştirme modeliaşamalar, diğer bir değişle evrimler halinde ürün ortaya çıkarmayı hedefler.
Her evrinde geliştirilen ürünler uygulama alanında tam işlevselliğe sahiptir.
Ortaya çıkan her ürün teslim edilerek kullanıma sunulur. Ürünün kullanımı sırasında elde edilen veriler geri beslemeler ve yeni gereksinimler bir sonraki evrime geçilir.
Her yeni evrim, sistemin kapsamını, işlevlerini ve yeteneklerini biraz daha artırır.
Modelin uygulamadaki başarısı ilk evrimde ortaya çıkan ürüne bağlıdır. İlk ürün pilot ürün olarak değerlendirilir ve daha sonraki ürünler bu ürünü esas alır.
Evrimsel prototipleme evrimsel geliştirmeden biraz farklı olarak, her evrinde ortaya bir prototip, yani ön ürün çıkarılır.
Ön ürünün uygulama alanında denenmesinden sonra, kullanıcı girdileri alınarak bir başka ön ürün oluşturulur ve denemeye sunulur.
Bu şekilde geliştirmeye devam edilerek ürün son haline getirilir ve sonra kullanıma sunulur. Evrinsel gelişmeden farklı olarak, ara aşamalarda müşteriye tam bir sürüm teslim edilmez.
KULLANICI GİRDİLERİ SON ÜRÜN 3. SÜRÜM İLK SÜRÜM 2. SÜRÜM
İsterlerin çoğunluğunun belirsiz olduğu ve kullanıcıya ne istediği tam bilemediği durumlarda, bu model ile kullanıcıya ön ürünler sunularak isterlerin daha iyi tanımlanması sağlanır.
Artımlı geliştirme modeli, isterlerinin tamamı belirli olan bir ürünün sürümler geliştirilmesi ilkesine dayanmaktadır.
Önce en temel isterlere göre çekirdek yapıda olan ilk ürün geliştirilir.
Bu ürün asıl sistemin temel işlevlerini yerine getirebilecek durumdadır; amcak bazı işlevleri eksiktir.
