Napoleon Bonaparte

1. Napoleon Bonaparte Przyszedł na świat 15 sierpnia 1769r. W Ajaccio na Korsyce. Zmarł 5 maja 1821r. na wyspie św. Heleny.

2. Z encyklopedii • Napoléon Bonaparte (pierwotnie: Nabulione (kors.) lub Napoleone (wł.) Buonaparte), Napoleon I (ur. 15 sierpnia 1769 r. w Ajaccio na Korsyce - zm. 5 maja 1821 r. na Wyspie Świętej Heleny) - pierwszy konsul Republiki 1799-1804, cesarz Francuzów w latach 1804-1814 oraz przejściowo w 1815 (tzw. Sto dni Napoleona), prezydent (1802-1805) i król Włoch w latach 1805-1814. • Napoleon był jednym z największych dowódców wojskowych w historii, mężem stanu i prawodawcą (Kodeks Napoleona), choć wielu uważa go za tyrana i agresora.

3. Młodość na Korsyce • W 1779 roku posłano go do szkoły wojskowej w Brienne. Tam zyskał opinię gbura, który wolał samotność od towarzystwa kolegów. Kontynuował naukę w Ècole Militaire w Paryżu. Po zakończeniu nauki ze stopniem porucznika, mający 15 lat Napoleon został przydzielony do służby w artylerii. Po śmierci ojca, mając 16 lat, zajął się bratem Hieronimem, który odtąd z nim mieszkał w różnych koszarach i pobierał od niego nauki. W roku 1793 Napoleon został adiutantem jednego z generałów armii rewolucyjnej i tego samego roku, jako kapitan artylerii wsławił się zdobyciem twierdzy w Tulonie, co przyniosło mu awans na generała brygady. • W marcu 1796 roku, mając 27 lat, poślubił owdowiałą hrabinę Józefinę de Beauharnais znaną w historii jako cesarzowa Józefina, przy czym zmienił nazwisko rodowe z "Buonaparte" na bardziej francusko brzmiące "Bonaparte". W dwa dni później objął dowództwo nad wojskami francuskimi, walczącymi z Austriakami na terytorium północnej Italii. W latach 1796-1797 odniósł tam wielkie sukcesy militarne, pokonał Austriaków i narzucił im pokój w Campo Formio w 1797.

4. Kariera wojskowa • Po 1797 r. trwała jeszcze wojna Francji z Monarchią Brytyjską, jako ostatnim państwem z I koalicji antyfrancuskiej, zawiązanej w 1793 r. przeciwko wydarzeniom rewolucyjnym we Francji. By ją zmusić do zakończenia wojny, Napoleon Bonaparte zaproponował podbicie Indii – perły Korony Brytyjskiej. Okazało się jednak, że Francja nie jest w stanie prowadzić tak dalekosiężnych działań. Napoleon ruszył więc na Egipt Mameluków, mający być przyszłą "bazą wypadową" pod inwazję na Indie. Wyprawa egipska doszła do skutku w maju 1798r. Wzięło w niej udział 38 tysięcy marynarzy i żołnierzy oraz 175 uczonych i artystów, którzy mieli badać kulturę i historię Egiptu. • Po sukcesach, sprowadzających się do zajęcia Malty i Dolnego Egiptu, z Aleksandrią i Kairem, wojska ekspedycyjne spotykały same niepowodzenia: upiorny klimat, choroby tropikalne, zniszczenie floty francuskiej przez eskadrę angielskich okrętów adm. Nelsona u ujścia Nilu (mylnie zwana przez historię bitwą pod Abu Kir), powstanie ludności w Kairze, ingerencja wojsk tureckich, zajęcie Malty przez Anglików. Ostatecznie Francuzi zmuszeni zostali przez siły turecko-angielskie do kapitulacji w 1801 r. Ekspedycja egipska Napoleona udała się więc tylko w swej części naukowo-badawczej. Między innymi znalezienie wówczas w czasie wykopalisk tzw. „kamienia z Rosetty”.

5. Mąż stanu • Po przejęciu dyktatorskiej władzy we Francji Napoleon Bonaparte działał bardzo energicznie. Przede wszystkim, starając się o uzyskanie poparcia arystokracji, ogłosił amnestię dla rojalistycznych emigrantów. Mogli oni wracać do kraju, ale zarekwirowanych w trakcie rewolucji majątków im nie zwrócono. Podobnie, normując stosunki z Kościołem katolickim przez zawarcie nowego konkordatu, Napoleon zastrzegł w nim nienaruszalność dokonanych rekwizycji i sprzedaży dóbr kościelnych. Konkordat poza tym był korzystny dla Kościoła: ustalał pensje dla biskupów, wprowadzał religię do szkół państwowych, ułatwiał budowę nowych kościołów, szkół kościelnych itp. • Napoleon wprowadził szereg reform usprawniających funkcjonowanie państwa. Przyjęcie zasady nominacji sędziów i zaostrzenie walki z rozbojami, fałszerstwami itp. zaowocowało ograniczeniem korupcji i szybkim wzrostem bezpieczeństwa publicznego. Reforma administracji państwowej, w tym ustanowienie prefektów w departamentach, a merów w gminach, utrzymała się do dziś. Tak samo trwały okazał się Kodeks Cywilny Napoleona z 1804 r. Ustalał on podstawy ustroju: wolność osobista, równość wobec prawa, laicyzacja, niewzruszalność własności prywatnej. Kodeks przyjęty potem został w wielu państwach.

6. Cesarz Francuzów • Celem wzmocnienia swej władzy Napoleon koronował się 2 grudnia 1804 r. na cesarza Francuzów. Koronacja, z wielkim przepychem, odbyła się w Katedrze Notre Dame w Paryżu. Koronatem był papież Pius VII, a koronę na głowę włożył sobie sam Napoleon, koronując następnie swą żonę Józefinę. 26 maja 1805, w katedrze w Mediolanie ukoronował się na króla Włoch. Wszystkie te cywilne sprawy i problemy miały jednakże w okresie rządów Napoleona I Bonapartego znaczenie drugorzędne i zdominowane zostały przez tzw. wojny napoleońskie, jakie Francja prowadziła prawie bez przerwy od 1800 do 1815 r. Było ich kilkanaście i brały w nich udział, w zmiennych koalicjach, wszystkie państwa europejskie. Fronty wojny rozciągały się od Portugalii do Moskwy i od Anglii i Szwecji do Italii. Obejmowały także Egipt, wyspę Santo Domingo na Karaibach i inne terytoria Ameryki Północnej.

7. Abdykacja • Po klęsce Francuzów w kampanii moskiewskiej, wojna rozgorzała w 1813 r. ponownie na terytoriach niemieckich. Napoleonowi udało się sprowadzić z Francji nową 150-tysięczną armię i nawet początkowo odniósł zwycięstwa w bitwach pod Lützen, Drezno i Budziszynem. Doznał jednakże sromotnej klęski w wielkiej Bitwie Narodów pod Lipskiem, rozegranej w dniach 16-19 października 1813 r. 31 marca 1814 roku rozpoczęła się okupacja Paryża. Pod naleganiem dowódców Napoleon abdykował 6 kwietnia, zrzekając się władzy na rzecz syna. Koalicja zawiązana przeciwko Napoleonowi zażądała jednak bezwarunkowej kapitulacji, której Napoleon dokonał 11 kwietnia 1814 roku. Został zesłany na wyspę Elbę, położoną na Morzu Śródziemnym, 20 km od wybrzeża Włoch.

8. Sto dni Napoleona • Napoleon uciekł z Elby 26 lutego 1815 roku i powrócił do Francji 1 marca 1815. Tak rozpoczęło się słynne 100 dni Napoleona, zakończone ostatecznie jego klęską 18 czerwca 1815 w bitwie pod Waterloo (terytorium obecnej Belgii). Wojny napoleońskie zakończyły się na terenach Francji i Belgii w 1815 r. kapitulacją Francji i internowaniem zdymisjonowanego cesarza Napoleona I Bonapartego na Wyspie Świętej Heleny na południowym Atlantyku. Klęska Wielkiej Armii Napoleona przesądzona została na polach bitewnych, wszak przyczynili się do tego także sami Francuzi. W szczególności arystokracja francuska była zaniepokojona ciągłymi wojnami, rojaliści marzyli o powrocie monarchii, republikanów raziła arbitralność Napoleona, kupców rujnowała blokada kontynentalna Wielkiej Brytanii. Toteż miały miejsca różne spiski i zdrady, których przykładem może być np. tajna współpraca francuskiego ministra dyplomacji, księcia Charles Talleyranda z carem Rosji Aleksandrem I.

9. Zesłanie i samotna śmierć • Na zesłaniu na Wyspie Świętej Heleny w miejscowości Longwood, Napoleon I Bonaparte przebywał 6 lat. Tam w samotności pisał wspomnienia ze swych kampanii wojennych, w czasie których stoczył 60 bitew (61 zwaną ogródkową z zarządcą wyspy sir Hudsonem Lowe), przeważnie zwycięskich. Zmarł 5 maja 1821 r. o godzinie 17.49, w wieku 52 lat. W 1840 r. jego zwłoki przewiezione zostały do Paryża i tam złożone w sarkofagu w kościele Inwalidów. W czasie ekshumacji okazało się, że zwłoki zachowały się w znakomitym stanie. Fakt ten, połączony z przeprowadzonymi wiele lat później badaniami kosmyków jego włosów nasunął poważne podejrzenia, że Napoleon został otruty arszenikiem. Nie ma jednak na to jednoznacznych dowodów, gdyż francuskie władze nie zgadzają się na ekshumację jego zwłok.

10. Galeria