Rozporządzenia - są aktami wiążącymi w całości i są

1. System Ochrony Wspólnotowego Znaku Towarowego i Jego Relacja z Systemem Ochrony Znaku Towarowego w Polsce Marta Czyż, Urząd Patentowy RP Warszawa 21 listopad 2005r.

2. Na wstępie chciałabym w dużym skrócie przedstawić Państwu historię Unii Europejskiej. Myślę, że warto się z tym zapoznać chociażby z racji uświadomienia sobie idei jednoczenia się Europy. Idea integracji europejskiej narodziła się po II wojnie światowej, która przyniosła wielu państwom nie tylko klęskę gospodarczą i katastrofę społeczną, ale była również ciosem zadanym porządkowi instytucjonalnemu. Z tego względu rozpoczęto poszukiwanie nowego systemu, który byłby w stanie zapewnić bezpieczeństwo i równowagę w Europie. 17 stycznia 1947 r. w Londynie pod przewodnictwem Churchila powstał Komitet Zjednoczonej Europy, zaś 16 lipca 1947 r. we Francji powstał analogiczny Komitet pod przewodnictwem Edouarda Herriota. W maju 1948 r. na Kongresie Europejskim w Hadze przyjęto Deklarację Polityczną wzywającą do zjednoczenia państw europejskich, co zaowocowało powstaniem w Brukseli organizacji pod nazwą Ruch Europejski, której celem było propagowanie idei zjednoczeniowych.

3. Początki dzisiejszej Europy stworzył Układ o powstaniu Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej, był to Traktat Rzymski, podpisany w Rzymie 25 marca 1957 r. Traktat rzymski stworzył podwaliny pod wspólny rynek pracy i zniósł ograniczenia w przepływie kapitału i wzajemnym obrocie oraz określił prowadzenie wspólnej polityki handlowej. Trzon jednoczącej się Europy tworzyły takie państwa, jak Belgia, Holandia, Luxemburg, RFN, Włochy oraz Francja. Od 1973 r. następuje stopniowe poszerzenie EWG, wstępują kolejne państwa, jak Wielka Brytania, Dania i Irlandia, W grudniu 1989 r. w Strasburgu postanowiono utworzyć Unię Europejską. Natomiast w grudniu 1991 r. na konferencji w Maastricht ustalono szczegóły reformy Wspólnot Europejskich. Traktat z Maastricht, czyli Traktat o Unii Europejskiej podpisano 7 lutego 1992 r. Natomiast z dniem 1 listopada 1993 r. wprowadzono nazwę Unia Europejska. Ważnym etapem dla Polski było podpisanie 16 grudnia 1991 r. układu stowarzyszeniowego ze Wspólnotami Europejskimi.

4. Rozpoczęto od tego momentu starania zmierzające do poszerzenia Unii, proces negocjacji m.in. z udziałem Polski rozpoczął się formalnie w marcu 1998 r. W czerwcu 2001 r. w Goeteborgu przywódcy 15 państw Unii Europejskiej zobowiązali się, że te kraje, które spełniają wszystkie wymagane warunki członkostwa oraz ukończą negocjacje z końcem 2002 r. będą mogły przystąpić do Unii w 2004 r. 16 kwietnia 2003 r. podpisany został Traktat Akcesyjny. Powołanie z dniem 1 stycznia 1993 r. Jednolitego Rynku pozwoliło na swobodny przepływ towarów, usług, kapitału i ludności. W tej rzeczywistości trudno sobie wyobrazić rynek bez tak istotnego elementu innowacyjnego jakim są znaki towarowe. Gdyby nie było znaków towarowych i ich skutecznej ochrony rynek nie mógłby sprawnie funkcjonować. Dzięki nim, zamiast „szarych” i nijakich produktów, stało się możliwe wprowadzenie towarów odznaczających się kolorem, nowością, elementem twórczym i jakością. Zależność pomiędzy wolnym obrotem towarowym a ochroną własności przemysłowej jest bardzo złożona.

5. W dziedzinie prawa o znakach towarowych Unia Europejska działała w 3 płaszczyznach: 1. stworzyła instytucję, która zajmuje się konfliktem interesów. Jest nią Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości, dzięki jego orzeczeniom zniesionych zostało wiele barier. Jest instytucją właściwą do rozstrzygania sporów powstałych na tle prawa unijnego; 2. ujednoliciła ustawy Państw Członkowskich po to, aby nie dopuścić do powstania różnic w ustawodawstwach, które stworzyłyby sztuczne bariery w handlu; 3. stworzyła znak towarowy Wspólnoty Europejskiej, który jest pierwszym jednolitym tytułem własności przemysłowej. Prace nad znakiem towarowym unijnym rozpoczęły się jak wspomniałam wraz z wejściem w życie Traktatu Rzymskiego. Dopiero po wielu latach trudnych negocjacji przyjęto Rozporządzenie Rady WE 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. o wspólnotowym znaku towarowym. Czyniąc to, Rada stworzyła instytucję jednego znaku towarowego dla całego rynku wewnętrznego Unii Europejskiej, który jest najważniejszym zintegrowanym rynkiem na świecie.

6. W tej sytuacji wspólnotowy znak towarowy utworzono jako instrument dla ochrony znaku na całym terytorium Wspólnoty Europejskiej. Rozporządzenie Rady Nr 40/94 utworzyło nowe terytorialne prawo własności przemysłowej Unii Europejskiej. Należało zatem powołać organ administracyjny, który zajmowałby się postępowaniem dotyczącym rejestracji wspólnotowego znaku towarowego. W tym celu w 1994 r. powstał Urząd do Spraw Harmonizacji Rynku Wewnętrznego z siedzibą w Alicante /Hiszpania/, który rozpoczął działalność w 1996 r. 1 maja 2004 r. nastąpiło piąte od czasu utworzenia Wspólnoty Europejskiej rozszerzenie Unii Europejskiej. Traktat o przystąpieniu został podpisany z 10 państwami kandydującymi. W wyniku negocjacji zostało zmienione Rozporządzenie w sprawie wspólnotowego znaku towarowego jak i Rozporządzenie w sprawie wzoru wspólnotowego. Uzgodniono dwa nowe przepisy regulujące stosunki prawne rozszerzenia w odniesieniu do wspólnotowych znaków towarowych i wzorów wspólnotowych.

7. Z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej w dniu 1 maja 2004 roku, związane jest rozszerzenie na nasz kraj wspólnotowego systemu ochrony znaków towarowych. Zgodnie z zasadą bezpośredniego obowiązywania i stosowania prawa wspólnotowego, prawo to nie podlega transformacji, uchyleniu ani też zmianie poprzez przepisy prawa krajowego. Należy podkreślić, że zastosowanie ma także zasada nadrzędności prawa wspólnotowego, w stosunku do prawa krajowego. Odnosi się ona do wszystkich norm prawa wspólnotowego, zarówno do prawa pierwotnego, jak i prawa wtórnego. Akty prawa pierwotnego to przede wszystkim traktaty (oraz załączniki i protokoły), takie jak Traktat o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej, Traktat o ustanowieniu Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej oraz Traktat o Unii Europejskiej. Akty wspólnotowego prawa wtórnego to przede wszystkim: rozporządzenia, dyrektywy, decyzje, zalecenia i opinie.

8. Rozporządzenia- są aktami wiążącymi w całości i są bezpośrednio stosowane w każdym państwie członkowskim. Mają one moc taką samą jak moc obowiązującą we wszystkich państwach członkowskich i są zintegrowane z systemami prawnymi państw członkowskich. Ich obowiązywanie zależy jedynie od ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Dyrektywy- określają cel, który powinien być osiągnięty w wyznaczonym terminie. Wybór metody i sposobu realizacji celu leży w gestii państw członkowskich. Warunkiem związania podmiotów przepisami dyrektywy jest ich wdrożenie do krajowego porządku prawnego. Decyzje- wiążą podmioty, do których są kierowane. Zalecenia i opinie - nie mają mocy wiążącej.

9. W wyniku negocjacji akcesyjnych zmienione zostało Rozporzadzenie Rady Nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, do którego dodano art.142 a regulujący stosunki prawne rozszerzenia w odniesieniu do wspólnotowych znaków towarowych. Generalnie zasady uregulowane w przepisie art. 142 a można ująć w 5 grupach: 1. automatyczne rozszerzenie; 2. uznanie wspólnotowych praw nabytych; 3. respektowanie praw nabytych w nowych państwach członkowskich; 4. konsekwencje uznania wspólnotowych praw nabytych a nowe bezwzględne podstawy odmowy; 5. postępowanie sądowe.

10. Zasada I – automatyczne rozszerzenie Podstawową konsekwencją prawną dla właścicieli wspólnotowych znaków towarowych zgłoszonych do rejestracji przed datą przystąpienia /bez względu na to, czy zostały one zarejestrowane/ jest to, że ich ochrona została automatycznie rozszerzona na terytorium nowych Państw Członkowskich. Rozszerzenie to nastąpiło o północy 1 maja 2004 r. bez jakiejkolwiek interwencji administracyjnej Urzędu Harmonizacji Rynku Wewnętrznego lub innych organów. Także uprawnieni nie musieli podejmować jakichkolwiek działań w tym zakresie. Nie były też z tego powodu wymagane żadne dodatkowe opłaty. Oceniono, że prawdopodobnie około 400 tys. wspólnotowych znaków towarowych w momencie przystąpienia do Unii zostało rozszerzonych na nowe Państwa Członkowskie i w stosunku do nich od dnia przystąpienia można dochodzić praw przed sądami właściwymi do spraw wspólnotowych znaków towarowych wyznaczonych w tych państwach.

11. Zasada II – uznanie wspólnotowych praw nabytychGeneralna zasad jest taka, że rozszerzony wspólnotowy znak towarowy to taki znak, którego data zgłoszenia jest wcześniejsza niż data przystąpienia, niezależnie od tego, czy zastrzeżono datę pierwszeństwa. Dla celów rozpatrywania bezwzględnych podstaw odmowy, bo tylko takie podstawy są rozpatrywane ex officio lub podstaw unieważnienia prawa, jest brana pod uwagę sytuacja jaka istniała przed rozszerzeniem Unii. Fakt przystąpienia nowych Państw Członkowskich nie może stanowić podstawy zastosowania powyższych warunków. Wspólnotowe znaki towarowe zgłoszone przed rozszerzeniem są rozpatrywane przy ocenie bezwzględnych podstaw odmowy obowiązujących w dacie zgłoszenia. Bezwzględne podstawy odmowy, których możliwość powołania wynika z samego faktu rozszerzenia, np. opisowy charakter słowa w języku jednego z nowych Państw Członkowskich, nie ma zastosowania do rozszerzonych wspólnotowych znaków towarowych.

12. Związane jest to przede wszystkim z przyjętą zasadą uwzględnienia 20 języków urzędowych Wspólnoty Europejskiej. Zasada uznania wspólnotowych praw nabytych odnosi się nie tylko do etapu rozpatrywania zgłoszenia, ale również do znaków zarejestrowanych – rozszerzone wspólnotowe znaki towarowe będą podlegać unieważnieniu tylko na podstawie przesłanki istniejącej przed datą rozszerzenia. Podstawowy artykuł, który określa bezwzględne warunki odmowy rejestracji znaku, to art. 7 Rozporządzenia. Stanowi on, że nie są rejestrowane znaki: 1. które nie spełniają wymagań art.4 /definicja znaku/; 2. które pozbawione są charakteru odróżniającego; 3. które składają się wyłącznie z oznaczeń mogących służyć w obrocie do oznaczania rodzaju, ilości, jakości, przeznaczenia, wartości lub pochodzenia geograficznego ;

13. 4. które składają się wyłącznie z oznaczeń, jakie weszły do języka potocznego lub są zwyczajowo używane w uczciwych i utrwalonych praktykach handlowych;5. które składają się wyłącznie z kształtu wynikającego z charakteru samych towarów lub kształtu towaru niezbędnego do uzyskania efektu technicznego bądź kształtu zwiększającego znacznie wartość towaru;6. które są sprzeczne z porządkiem publicznym lub dobrymi obyczajami;7. które ze względu na swój charakter mogą wprowadzić w błąd przeciętnego odbiorcę np. co do charakteru, jakości lub pochodzenia geograficznego towarów lub usług;8. które nie uzyskały zezwolenia od właściwych organów na podstawie art.6ter Konwencji Paryskiej a także inne oznaczenia przewidziane w tym artykule.

14. W związku z przystąpieniem Unii Europejskiej jako podmiotu prawa międzynarodowego do Protokołu do Porozumienia Madryckiego Madryckiego o międzynarodowej rejestracji znaków towarowych zaistniała potrzeba dokonania zmian w Rozporządzeniu 40/94. Zmieniono bądź zmodyfikowano niektóre przepisy a między innymi art.7, w którym dodano następujący punkt: (k) – znak towarowy zawierający lub składający się z nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego zarejestrowanych na podstawie Rozporządzenia 2081/92 w odniesieniu do regulacji art.13 tego Rozporządzenia nie uzyska ochrony w stosunku do tego samego rodzaju produktu, jeżeli zgłoszenie znaku towarowego nastąpiło po dacie zgłoszenia nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego. Reasumując, zgłoszenie dokonane przed 1 maja 2004 r. nie zostanie odrzucone, pomimo bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji a także tylko z tego powodu, że podstawy odmowy wynikają z samego faktu przystąpienia nowego państwa.

15. Powiązania Zasada III – respektowanie praw nabytych w nowych państwach członkowskichKonsekwencją automatycznego rozszerzenia i uznania praw nabytych do wspólnotowych znaków towarowych jest prawdopodobieństwo pojawienia się konfliktów pomiędzy prawami krajowymi w nowych Państwach Członkowskich. Podmioty krajowe mają możliwość obrony swoich praw nabytych na podstawie art.8 Rozporządzenia regulującego podstawy sprzeciwu a także na podstawie art.52 złożenia wniosku o unieważnienie prawa przy zaistnieniu względnych warunków odmowy. Jest to konsekwencja wykonywania prawa do rozszerzonych wspólnotowych znaków towarowych w nowych Państwach Członkowskich. W celu zabezpieczenia interesów właścicieli praw krajowych w nowych Państwach Członkowskich wprowadzono zasadę dopuszczalności zakazania używania rozszerzonych wspólnotowych znaków towarowych. Prawo zakazania używania wspólnotowego znaku towarowego kolidującego z wcześniejszym prawem krajowym jest przewidziane w art.106 i 107 Rozporządzenia.

16. Zakres tych przepisów skutkuje wobec właścicieli praw nabytych przed datą przystąpienia. Bardzo ważnym warunkiem ograniczającym wykorzystanie uprawnień przeciwko używaniu rozszerzonego wspólnotowego znaku towarowego jest nabycie prawa w złej wierze. Generalnie można określić, że w złej wierze jest ten kto powołując się na określone prawo, wie że prawo to nie istnieje ale nie jest tego świadomy, natomiast jego braku wiedzy w tym zakresie nie można uznać za usprawiedliwiony. Można posłużyć się przykładem, gdy uprawniony uzyskał prawo w celu kontroli nad importem towarów, wymuszenia zawarcia umowy licencyjnej, bądź w celach komercyjnego obrotu znakiem towarowym. Zatem, w złej wierze jest ten, kto swoim działaniem narusza cudze prawo podmiotowe. Urząd Organizacji Rynku Wewnętrznego wydał w tym zakresie wytyczne ilustrując przykłady złej wiary. Myślę , że warto do nich sięgnąć. Należy w tym miejscu podkreślić, że właściciel wcześniejszego prawa krajowego będzie mógł pozwać podmiot używający rozszerzonego wspólnotowego znaku towarowego przed wyznaczony sąd krajowy.

17. Zasada IV - konsekwencje uznania wspólnotowych praw nabytych; bezwzględne podstawy odmowy W sytuacji, gdy wspólnotowy znak towarowy ma charakter opisowy, jest pozbawiony zdolności odróżniającej lub stanowi nazwę rodzajową w języku nowego Państwa Członkowskiego uznanie praw nabytych do tych znaków nie oznacza przyznania ich właścicielom dodatkowych praw w nowych Państwach Członkowskich. Podmioty używające takie oznaczenia w nowych Państwach Członkowskich, które mogą być pozwane z tytułu naruszenia mogą powołać się na art.12 Rozporządzenia, udaremniając tym samym wszczęcie postępowania o naruszenie. Rozszerzony wspólnotowy znak towarowy może być również mylący lub sprzeczny z porządkiem publicznym i dobrymi obyczajami w nowych Państwach Członkowskich. Przewiduje to art.106 (2) Rozporządzenia, gdzie zgodnie z jego zapisem można zakazać używania tego typu oznaczeń zgodnie z prawem danego kraju.

18. Zasada V – postępowanie sądoweW przypadku zaistnienia kolizji uprawniony z prawa krajowego, stosownie do art. 106 i 107 powołanego Rozporządzenia, może dochodzić swoich praw występując do wyznaczonego w tym celu sądu krajowego w Warszawie (w I instancji Sądu Okręgowego, w II instancji Sądu Apelacyjnego). Uprawniony ten może żądać zakazu używania danego wspólnotowego znaku towarowego, skutecznego od chwili wprowadzenia na terytorium Polski towaru opatrzonego wspólnotowym znakiem towarowym.

19. Oprócz przedstawionych generalnych zasad uregulowanych w przepisie art.142a opracowywane są wytyczne dotyczące postępowania rejestrowego i sprzeciwowego w stosunku do wspólnotowych znaków towarowych, ustalono bowiem, że: 1. nie podlegają tłumaczeniu ani publikacji w 9 nowych językach Wspólnoty Europejskiej; 2. nie zostaną przekazane kopie zgłoszeń znaków wspólnotowych dokonanych przed datą przystąpienia do urzędów krajowych nowych Państw Członkowskich, które prowadzą badania zgodnie z art.39 Rozporządzenia; 3. zgłoszenia i rejestracje znaków towarowych po dniu akcesji będą przetłumaczone na oficjalne języki Unii Europejskiej bez dodatkowych kosztów dla zgłaszających; 4. zgłoszenia wspólnotowych znaków towarowych dokonane przed akcesją ale jeszcze nie rozpatrzone będą badane według dotychczasowych przepisów, np. powstałe nowe bezwzględne warunki odmowy, które przewidziane są w przepisach nowych Państw Członkowskich nie będą skuteczne.

20. Z dniem 1 maja 2004 roku zmienił się sposób funkcjonowania Urzędu Harmonizacji Rynku Wewnętrznego a także urzędów krajowych nowych Państw Członkowskich, w tym Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej. Bezpośredni skutek to włączenie do polskiego systemu prawnego regulacji dotyczących wspólnotowego znaku towarowego. Wynikają z tego określone skutki dla polskiego systemu źródeł prawa. Trzeba nauczyć się, jak w polskim porządku prawnym stosować przepisy wspólnotowe. Pojawiła się możliwość dokonywania zgłoszeń o rejestrację wspólnotowego znaku towarowego w języku polskim, również za pośrednictwem Urzędu Patentowego RP. Urząd Patentowy prowadzi badania i zgodnie z art.39 Rozporządzenia 40/94 sporządza raporty z poszukiwań. Urząd także na podstawie art.110 w związku z art.108 i 109 Rozporządzenia rozstrzyga o dopuszczalności wniosku o zmianę zgłoszenia lub rejestracji wspólnotowego znaku towarowego w zgłoszenie krajowe /tzw. konwersja/.

21. Są to nowe i niełatwe zadania, którym musimy sprostać. Niezależnie od powyższego, należy pamiętać, że zarówno rejestracja wspólnotowego znaku towarowego jak i rejestracja międzynarodowa a także zgłoszenie krajowe są niezależnymi systemami ochrony. Zatem warto uzyskać ochronę w każdym z wymienionych systemów a jego wybór należy do zgłaszającego. Wybierając system ochrony znaku towarowego należy mieć świadomość w jakich warunkach ten znak będzie egzystował. System krajowy dopuszcza bowiem tylko terytorialną ochronę znaku. Jest on jednak bardzo korzystnym systemem dla małych i średnich przedsiębiorstw. Pozostawienie bowiem bez ochrony dóbr niematerialnych, jakim są znaki towarowe może dać możliwość większym konkurentom, którzy dysponują określonymi środkami finansowymi korzystnie skomercjalizować produkt lub usługę. Odpowiednia ochrona firmy jest posunięciem decydującym o powstrzymaniu potencjalnego naruszenia praw. Jest to kluczowa sprawa w podejmowaniu codziennych decyzji gospodarczych.

22. Zaletą tego systemu jest fakt, że w warunkach wzrastającej konkurencji przedsiębiorca ma możliwość obrony swoich praw nabytych w ramach uzyskanej ochrony terytorialnej. W systemie rejestracji międzynarodowej na podstawie krajowej rejestracji /Porozumienie/ lub krajowego zgłoszenia /Protokół/, można uzyskać ochronę znaku towarowego w wybranych państwach, należących do Konwencji paryskiej o ochronie własności przemysłowej, które przystąpiły również do Porozumienia lub/i do Protokołu. System ten daje przedsiębiorcy możliwość wyboru kraju, w którym ochrona znaku umożliwi z kolei uzyskanie dostępu do nowych rynków. Przedsiębiorca mając świadomość w jakich krajach zamierza rozwinąć działalność gospodarczą wybiera rynek najbardziej dla siebie korzystny. Natomiast w systemie ochrony wspólnotowej można uzyskać jednolitą ochronę danego znaku towarowego we wszystkich państwach należących do Unii Europejskiej. Wybór tego systemu wiąże się jednak z koniecznością uświadomienia sobie pewnych konsekwencji, gdyż obok wielu zalet system ten niesie za sobą ryzyko.

23. Dla przykładu można podać sytuację prawną, w której unieważnienie bądź wygaśnięcie prawa choćby w jednym państwie członkowskim skutkuje jego unieważnieniem lub wygaśnięciem na terytorium całej Wspólnoty. Nie można zapomnieć, iż stosownie do art. 142a Traktatu Akcesyjnego, wspólnotowe znaki towarowe, zarejestrowane lub zgłoszone do rejestracji przed dniem przystąpienia naszego kraju do Unii Europejskiej, czyli od 1 maja 2004 roku są ważne również na terytorium Polski. Zatem, przy podejmowaniu decyzji o wyborze nowego znaku towarowego, oprócz znaków zarejestrowanych lub zgłoszonych w Urzędzie Patentowym RP oraz znaków, których ochrona rozciąga się na Polskę na podstawie wyznaczenia w trybie Porozumienia madryckiego lub Protokołu do tego Porozumienia, należy brać pod uwagę również znaki zgłoszone lub zarejestrowane w trybie wspólnotowym. Ważny w tym wszystkim jest fakt, iż zarządzanie nabytymi prawami wyłącznymi pomaga w osiągnięciu sukcesu gospodarczego a także stanowi źródło informacji handlowej.

24. Podstawoweróżnice przy porównaniu dwóch systemów SYSTEM WSPÓLNOTOWY 1. 25 państw (ochrona jednolita); 2. 20 języków Unii (wybór jednego języka zgłoszenia); 3. Preferowany jeden przedstawiciel; 4. Koszty – na 25 krajów łącznie; 5. Konwersja - (dla systemu krajowego nowa regulacja); 6. Starszeństwo - (dla systemu krajowego nowa regulacja); 7. Używanie znaku – może być tylko w jednym kraju; 8. Naruszenie prawa (przed sądami krajowymi wspólnotowych znaków towarowych) - skuteczne na terytorium Wspólnoty; SYSTEM KRAJOWY 1. Ochrona Terytorialna (krajowa); 2. Język zgłoszenia krajowy (narodowy); 3. Może być kilku pełnomocników; 4. Koszty – na jeden kraj; 5. Starszeństwo – brak regulacji; 6. Konwersja – brak regulacji; 7. Używanie znaku (kraj); 8. Naruszenie prawa (terytorialne);

25. Podstawowe różnice przy porównaniu dwóch systemów SYSTEM KRAJOWY 9. Licencje, cesje (terytorialne); 10. Sądownictwo (administracyjne) - sprawdzenie legalności podjętych decyzji (skarga); 11. Bezwzględne i względne powody odmowy (z urzędu); 12. Reprodukcja znaku (brak regulacji w prawie własności); 13. Przeniesienie znaku (na etapie zgłoszenia; skreślony art..162.ust.2 na etapie ochrony); SYSTEM WSPÓLNOTOWY 9. licencje, cesje - cesje – całość, część towarów/usług (na terytorium Unii), - licencje (na terytorium całej Unii lub tylko w wyznaczonych krajach); 10. Sądownictwo - w systemie odwoławczym możliwość wzruszania przed wyspecjalizowanymi sądami; 11. Bezwzględne – z urzędu, Względne – w sprzeciwie; 12. Reprodukcja znaku; 13. Przeniesienie znaku (pod warunkiem nie wprowadzenia w błąd opinii publicznej w odniesieniu do charakteru, jakości lub pochodzenia geograficznego towaru)

26. Podstawowe różnice przy porównaniu dwóch systemów SYSTEM KRAJOWY 14. Zgłoszenie - braki formalne (umorzenie postępowania); 15. Publikacja - dla celów informacyjnych, - dla wniesienia uwag - nie ma publikacji powtórnej; SYSTEM WSPÓLNOTOWY 14. Zgłoszenie - brak opłaty (zgłoszenie uważa się za wycofane), - inne braki (odmowa rozpatrzenia zgłoszenia); 15. Publikacja - dla celów sprzeciwu, - uwagi osób trzecich (art.7 CTM), - powtórna (np. wycofanie zgłoszenia, ograniczenia wykazu), - innego rodzaju (np. egzekucja praw, postępowanie upadłościowe, konwersja itp..) - we wszystkich językach urzędowych Wspólnoty Europejskiej;

27. Podstawowe różnice przy porównaniu dwóch systemów SYSTEM KRAJOWY 16. Udzielenie prawa (prawo ochronne) - brak opłaty za ochronę (wygaśnięcie decyzji o udzieleniu prawa); 17. Przedłużenie ochrony (wniosek – 1 rok przed upływem okresu ochrony). SYSTEM WSPÓLNOTOWY 16. Udzielenie prawa (rejestracja) - brak opłaty (zgłoszenie wycofane); 17. Przedłużenie ochrony (wniosek – 6 miesięcy przed upływem okresu ochrony).

28. PODSUMOWANIE Skutki wynikające z implementacji systemu wspólnotowego, to: 1. Jednolity charakter prawa z rejestracji wspólnotowego znaku towarowego, skutecznego na terytorium całej Wspólnoty. Należy też podkreślić, że z jednolitego charakteru prawa wspólnotowego znaku towarowego wynika fakt, że udzielone prawa mogą być utrzymane w mocy przez zwykłe używanie tylko w jednym Państwie Członkowskim. 2. Jedno zgłoszenie. 3. Jedna procedura rejestracyjna i przed jednym urzędem – OHIM (wyeliminowanie odrębnych procedur przed urzędami krajowymi). 4. Jeden pełnomocnik (niższe koszty reprezentacji w porównaniu z reprezentacją przed kilkoma urzędami krajowymi). 5. Możliwość dokonania zgłoszenia w języku narodowym.

29. 6. Możliwość dokonania konwersji zgłoszenia/rejestracji wspólnotowego znaku wspólnotowego w zgłoszenie krajowe z zachowaniem daty pierwszeństwa ze zgłoszenia w OHIM m.in. w następujących sytuacjach: - gdy zgłoszenie o wspólnotowy znak towarowy zostanie odrzucone ze względów formalnych bądź zostanie wycofane; - gdy wspólnotowy znak towarowy przestaje wywoływać skutki prawne ( przykładowo w następstwie nieodnowienia rejestracji). 7. Niższe koszty postępowania i ochrony w porównaniu z kosztami odrębnych postępowań w trybie procedur krajowych minimum dla trzech państw.

30. 8. Licencje na używanie znaku mogą być udzielane zarówno w odniesieniu do całości terytorium Wspólnoty, jak i ograniczone do poszczególnych krajów. 9. Możliwość rozstrzygania kolizji wspólnotowych znaków towarowych z prawami krajowymi, obowiązujących w wyniku automatycznego rozszerzenia na terytorium Polski od 1 maja 2004r. (w I instancji Sąd Okręgowy w Warszawie, w II instancji Sąd Apelacyjny w Warszawie) 10. Możliwość dochodzenia roszczeń w przypadku naruszenia prawa z rejestracji wspólnotowego znaku towarowego przed sądem krajowym w Polsce. Przykładowo, gdy w jakimkolwiek kraju Unii Europejskiej wydane zostanie orzeczenie przeciwko osobie dopuszczającej się aktów naśladownictwa, orzeczenie to będzie miało moc wykonawczą na terytorium całej Unii Europejskiej.

31. 11. Możliwość dokonania zgłoszenia za pośrednictwem krajowego Urzędu Patentowego. 12. Włączenie urzędów krajowych do przeprowadzania badań poprzez sporządzanie raportów z poszukiwań dotyczących stanu prawnego ochrony znaków towarowych, zgłoszonych i zarejestrowanych w trybie krajowym oraz notyfikowanych rejestracji międzynarodowych z wyznaczeniem danego kraju. Daje to możliwość wyeliminowania kolizji praw i występowania zjawiska konfuzji. 13. Możliwość zatrudnienia w OHIM obywateli nowych Państw Członkowskich. 14. Promowanie polskich produktów opatrzonych krajowymi znakami towarowymi.

32. Dziękuję bardzo za uwagę Marta Czyż