Kryzysy finansowe i stabilność finansowa

1. Kryzysy finansowe i stabilność finansowa

2. Stabilność finansowa zapewnia efektywne funkcjonowanie narodowych systemów finansowych oraz całej gospodarki światowej

3. Stabilność finansowa jest jednym z podstawowych warunków występowania zrównoważonego wzrostu gospodarczego, zapewniającego wysoki poziom zatrudnienia czynników produkcji.

4. Zróżnicowane sposoby rozumienia stabilności finansowej

5. Stabilność finansowa jest wtedy, gdy nie występują kryzysy finansowe objawiające się gwałtownymi zmianami na rynku finansowym, wynikającymi z braku płynności, niewypłacalności uczestników rynku oraz zmasowanej interwencji władz publicznych w celu zapobieżenia degradacji systemu finansowego.

6. Stabilność finansowaoznacza stan, w którym działalność gospodarcza nie jest zakłócona przez zmiany cen aktywów ani przez problemy instytucji finansowych związane z należytym wywiązywaniem się z ich zobowiązań. A. Crockett, Why is financial stability a goal of public policy? Proceedings Federal Reserve Bank of Kansas City

7. Stabilność finansowa oznacza warunek, w którym system finansowy jest zdolny do sprostania wstrząsom i do poradzenia sobie z nierównowagami rynkowymi, w ten sposób ograniczając prawdopodobieństwo zakłóceń procesu pośrednictwa finansowego, co mogłoby poważnie zakłócić alokację oszczędności na rzecz dochodowych możliwości inwestycyjnych. Ochrona stabilności finansowej wymaga identyfikacji głównych źródeł ryzyka i wrażliwości, takich jak: nieefektywność alokacji zasobów finansowych od oszczędzających do inwestorów i zła wycena albo złe zarządzanie ryzykiem finansowym. Identyfikacja ryzyka i wrażliwości jest niezbędna, ponieważ nadzorowanie stabilności finansowej musi mieć charakter wyprzedzający: nieefektywność w alokacji kapitału lub niedostatki w wycenie i zarządzaniu ryzykiem mogą podważyć przyszłą stabilność systemu finansowego, a przez to stabilność ekonomiczną. Financial Stability Review, November 2005, ECB Frankfurt am Main 2005, s. 6

8. Stabilność systemu finansowego to stan, w którym system finansowy pełni wszystkie swoje funkcje w sposób ciągły i efektywny, nawet w przypadku wystąpienia nieoczekiwanych i niekorzystnych zaburzeń w znacznej skali. Przegląd stabilności systemu finansowego I półrocze 2007, NBP, Warszawa 2007, s.2

9. Stabilność finansowa oznaczająca w istocie stabilność systemu finansowego występuje, gdy: • stabilnie funkcjonują rynki finansowe, • stabilnie działają pośrednicy finansowi, • bez zakłóceń funkcjonuje infrastruktura finansowa.

10. Stabilność finansowa jest uznawana współcześnie za dobro publiczne, podlegające ochronie prawnej. • Można wyróżnić cztery rozwiązania instytucjonalno-prawne w zakresie odpowiedzialności za utrzymanie stabilności finansowej: • jest to wyłącznie obszar odpowiedzialności banku centralnego, • za stabilność finansową odpowiada rząd (a w istocie ministerstwo finansów), • za stabilność finansową odpowiada właściwy organ administracji państwowej, • za stabilność finansową odpowiada sieć bezpieczeństwa finansowego (financial safety net)

11. Kryzys finansowy oznacza zaburzenie funkcjonowania rynków finansowych, któremu towarzyszą zazwyczaj spadek cen aktywów oraz upadłości dłużników i pośredników, co powoduje niezdolność rynków do alokowania kapitału w gospodarce. W przypadku międzynarodowego kryzysu finansowego zaburzenia przekraczają granice narodowe, zakłócając zdolność rynków do alokowania kapitału w skali międzynarodowej. (B. Eichengreen, R. Portes, The anatomy of financial crises, NBER Working Paper 2126, January 1987, ss. 1-2)

12. Kryzys finansowy oznacza sytuację, w której znaczna grupa instytucji finansowych ma zobowiązania przekraczające wartość rynkową ich aktywów, co prowadzi do runu na banki i innych przesunięć w portfelach, upadłości niektórych instytucji finansowych i interwencji rządu. Banking crises: cases and issues, edited by V. Sundararajan, T.J.T. Baliño, IMF, Washington D.C., 1991, s. 3

13. Kryzys finansowy oznacza zaburzenie funkcjonowania rynków finansowych, gdy problemy negatywnej selekcji oraz pokusy nadużycia stają się na tyle groźne, że rynki finansowe stają się niezdolne do efektywnego alokowania funduszy w celu wykorzystania najbardziej produktywnych możliwości inwestycyjnych. F.S. Mishkin, Anatomy of a financial crisis, NBER, Working Paper 3934, December 1991 s.7)

14. Systemowy kryzys finansowy (systemic financial crisis) oznacza potencjalnie poważne zaburzenia na rynkach finansowych, powodujące niezdolność do ich efektywnego funkcjonowania, co może znacząco negatywnie oddziaływać na gospodarkę realną. Financial crises: characteristics and indicators of vulnerability, World Economic Outlook, Chapter IV, IMF, Washington D.C., May 1998, s. 75

15. Kryzys bankowy oznacza sytuację, w której rzeczywisty lub potencjalny run na banki bądź ich upadłości skłaniają banki do zawieszenia regulowania ich zobowiązań względnie zmuszają rząd do interwencji na dużą skalę, aby temu zapobiec. Financial crises: characteristics and indicators of vulnerability, World Economic Outlook, Chapter IV, IMF, Washington D.C., May 1998, ss. 74-75

16. Kryzys bankowy oznacza run na banki, upadłości instytucji finansowych lub zmasowaną interwencję rządu, jak również może mniej szkodliwą, ale kosztowną niestabilność instytucji. G. G. Kaufman, Banking and Currency Crises and Systemic Risk: A Taxonomy and Review, Loyola University Chicago Working Paper, November 1999, s. 1

17. Kryzys bankowy oznacza okres, w którym znaczące segmenty systemu bankowego stają się niepłynne lub niewypłacalne. W celu identyfikacji poważnych kryzysów należy brać pod uwagę: • upadłości banków na dużą skalę, • wprowadzenie nadzwyczajnych środków przez rząd (zablokowanie depozytów, nacjonalizacja, gwarancje depozytów, plany rekapitalizacji banków), • znaczący run na banki ze strony deponentów, • znaczny rozmiar nieobsługiwanych pożyczek, • koszty programów ratunkowych. A. Demirgüç-Kunt, E. Detragiache, P. Gupta, Inside the crisis, An empirical analysis of banking systems in Distress, Policy Research Working Paper 2431, The World Bank and IMF, August 2000, s. 7

18. Systemowy kryzys bankowy (systemic banking crisis) oznacza sytuację, w której sektor przedsiębiorstw i sektor finansowy w kraju doświadczają wielu upadłości, a instytucje finansowe i przedsiębiorstwa mają wielkie trudności z terminową spłatą zobowiązań. W rezultacie, rosną szybko niespłacane pożyczki, a cały lub znaczna część systemu bankowego cierpi na brak kapitału. • Tej sytuacji mogą towarzyszyć: • spadające ceny aktywów, • gwałtowny wzrost realnych stóp procentowych, • zanik lub odwrócenie kierunków przepływów kapitału, • a niekiedy run na banki ze strony deponentów. L. Laeven, F. Valencia, Systemic Banking Crises: A New Database, IMF Working Paper, WP/08/224, November 2008, s. 5

19. Ciekawa próba „parametryzacji” kryzysów bankowych Kryzys bankowy występuje, gdy spełniony jest przynajmniej jeden z czterech następujących warunków: • relacja aktywów nierealizowalnych (non-performing assets) do aktywów ogółem w systemie bankowym przekracza 10%, • koszt operacji ratunkowej wynosi przynajmniej 2% GDP, • problemy sektora bankowego skutkują nacjonalizacjami banków na szeroką skalę, • występuje nasilony run na banki lub są stosowane środki nadzwyczajne takie jak: • zamrożenie depozytów , • wydłużenie dni wolnych (bank holidays), • powszechne gwarancje depozytów przez rząd w odpowiedzi na kryzys. A. Demirgüç-Kunt, E. Detragiache, The Determinants of Banking Crises. Evidence from Industrial and Developing Countries, Policy Research Working Paper 1828, The World Bank and IMF, September 1997, s 16

20. Kryzys walutowy to zjawisko masowej wyprzedaży waluty krajowej oraz aktywów w niej wyrażonych, powodującej silną presję na deprecjację waluty krajowej i w efekcie prowadzącej do skokowego spadku nominalnego kursu walutowego, lub utraty rezerw walutowych w przypadku obrony kursu walutowego przez władze monetarne tego kraju. Kryzys zadłużenia zagranicznego – oznacza sytuację, w której kraj nie jest zdolny do obsługi długu zagranicznego, wszystko jedno czy suwerennego, czy prywatnego. Kryzys (krach) giełdowy oznacza gwałtowne i utrzymujące się przez dłuższy czas załamanie kursów akcji na giełdzie papierów wartościowych.

21. Dwa fundamentalne podejścia do kryzysów finansowych wg F. S. Mishkina: • monetarystyczne (A. J. Schwartz, M. Friedman) • eklektyczne (C. P. Kindleberger, H. P. Minsky)

22. W myśl ujęcia monetarystycznego panika w sektorze bankowym jest często powodem kurczenia się podaży pieniądza, co w konsekwencji prowadzi do spadku aktywności gospodarczej. • Zgodnie z ujęciem eklektycznym kryzys finansowy występuje, gdy objawia się jeden z wymienionych niżej czynników lub ich kombinacja: • znaczny spadek cen aktywów, • upadłości dużych instytucji finansowych i niefinansowych, • deflacja lub dysinflacja, • zaburzenia na rynkach walutowych. F. S. Mishkin, op. cit., ss. 1-2

23. Model kryzysu finansowego z uwzględnieniem interwencji państwa – tzw. model triady W modelu tym próbuje się wyjaśnić jak: • asymetria informacji (asymmetric information), • negatywna selekcja (adverse selection), • pokusa nadużycia (moral hazard) wpływają na zawieranie transakcji na rynku finansowym.

24. Czynniki wywołujące kryzysy finansowe: • Wzrost stóp procentowych, • Spadek cen na rynku akcji, • Wzrost niepewności, • Panika w sektorze bankowym, • Nieoczekiwany spadek ogólnego poziomu cen.

25. Sekwencja zdarzeń w kryzysie finansowym Wzrost stóp procentowych Spadek cen na rynku akcji Wzrost niepewności Negatywna selekcja i pokusa nadużycia powodują spadek ogólnej aktywności gospodarczej Typowy kryzys finansowy Panika w sektorze bankowym Negatywna selekcja i pokusa nadużycia powodują spadek ogólnej aktywności gospodarczej Deflacja zadłużenia Spadek poziomu cen Negatywna selekcja i pokusa nadużycia powodują spadek ogólnej aktywności gospodarczej

26. Przebieg zdarzeń w najbardziej znanych eklektycznych modelach kryzysu finansowego Przegrzanie koniunktury (overtrading) Wg C. P. Kindlebergera: Wg H. P. Minsky’ego: Ekspansja kredytowa (boom) Finansowa zadyszka (revulsion) Egzogeniczny szok („displacement”) Załamanie i uspokojenie (tranquility)

27. Koncepcja trzech metod finansowania wg H. Minsky’ego Finansowa „kruchość” (financial fragility) jest typową cechą każdej gospodarki kapitalistycznej. Wysoki poziom owej kruchości prowadzi do zwiększonego ryzyka. H. Minsky definiuje trzy metody finansowania wybierane przez przedsiębiorstwa zależnie od ich tolerancji na ryzyko: • finansowanie z zabezpieczeniem (hedge finance) • finansowanie spekulacyjne (speculative finance) • finansowanie á la Ponzi (Ponzi finance) Finansowanie á la Ponzi powoduje szczególną kruchość finansową.

28. Niepewność i zachowania stadne W ujęciu behawioralnym (Kahneman, Tversky, Shefrin, Statman, Shiller, DeBondt, Thaler) ludzie kierują się w inwestowaniu dwoma rodzajami emocji: strachem i chciwością. Do kryzysów dochodzi wskutek braku wiedzy oraz błędów w zakresie wnioskowania ekonomicznego i ilościowego. T. K. A. Eliazon wprowadza ciekawą teoretycznie koncepcję „ekopatii”.

29. Austriacka szkoła ekonomii - reaktywacja Model von Misesa – Hayeka jako twórczy przyczynek do teorii przeinwestowania (overinvestment). Przyczyną kryzysów jest nadmierna ekspansja kredytowa związana z obniżeniem stopy procentowej poniżej stopy równowagi. Powoduje to wzrost podaży pieniądza i jego nadmierny napływ do przedsiębiorstw. Efektem tego jest „złe” inwestowanie oraz spadek konsumpcji. W sekwencji zjawisk dojdzie w końcu do wzrostu cen i rozpocznie się kryzys.

30. Modele kryzysów walutowych • Modele kryzysów pierwszej generacji (P. Krugman 1979r.), • Modele kryzysów drugiej generacji (M. Obstfeld 1986r.), • Modele eklektyczne (C. P. Kindleberger – H.P. Minsky)

31. Model kryzysu walutowego pierwszej generacji • Nierozważna polityka fiskalna prowadzi do powstania znacznego deficytu budżetowego • Nadmierne wydatki budżetowe zwiększają popyt wewnętrzny i import • Finansowanie deficytu budżetowego dodatkową emisją pieniądza potęguje inflację • W warunkach występowania stałego kursu walutowego relatywnie tanieje import, a eksport staje się mniej konkurencyjny, co dodatkowo negatywnie wpływa na bilans płatniczy • Topnieją rezerwy walutowe danego kraju • Następuje atak spekulacyjny, powodując dalszy spadek rezerw do poziomu, przy którym dalsza obrona kursu walutowego staje się niemożliwa

32. Wg P. Krugmana okres poprzedzający kryzys charakteryzuje się: • stopniowym lecz postępującym relatywnie szybko kurczeniem się rezerw walutowych oraz • gwałtownym wzrostem zadłużenia wewnętrznego, w wyniku zwiększonego zapotrzebowania na pieniądz. P. Krugman, A Model of Balance of Payments Crisis, Journal of Money, Credit and Banking, nr 11/1979, ss. 311-325

33. Modele kryzysów walutowych drugiej generacji wg M. Obstfelda Przypadek pierwszy • Spodziewany jest spadek kursu walutowego • Prowadzi to do wzrostu płac i bezrobocia • Rząd zmuszony jest uwolnić kurs waluty w obawie przed spadkiem produkcji

34. Modele kryzysów walutowych drugiej generacji wg M. Obstfelda Przypadek drugi • Oczekiwany jest spadek kursu walutowego • Pociąga to za sobą wzrost stóp procentowych • Prowadzący politykę gospodarczą uwalniają kurs walutowy: • obawiając się zwiększonych kosztów obsługi długu publicznego (Obstfeld 1994) • obawiając się wybuchu kryzysu bankowego, ze wszystkimi jego konsekwencjami (Obstfeld 1996)

35. Model drugiej generacji w ujęciu Gerlacha i Smetsa • Dewaluacja waluty w jednym kraju prowadzi do dewaluacji waluty u jego partnera handlowego, gdyż ten obawia się utraty konkurencyjności • Wyzwala się więc efekt „zarażania” (contagion effect), co oznacza, że kryzys walutowy w jednym kraju wywołuje kryzys w innym kraju

36. Modele walutowe trzeciej generacji – podejście pierwsze • Rząd danego kraju prowadzi niewłaściwą politykę gospodarczą, w szczególności objawia się to m.in. w poręczeniach i gwarancjach kredytowych udzielonych sektorowi prywatnemu • Zachęca to przedsiębiorstwa do nadmiernego zadłużania się i przeznaczania pozyskanych środków na mało efektywne lub nazbyt ryzykowne inwestycje zgodnie z mechanizmem pokusy nadużycia • W rezultacie nawarstwiają się ukryte zobowiązania poszczególnych rządów, które nie są w stanie skutecznie bronić waluty

37. Modele walutowe trzeciej generacji – podejście drugie • Występuje niedopasowanie terminów zapadalności aktywów i pasywów przedsiębiorstw w określonych krajach • Banki udzielają kredytów krótkoterminowych na inwestycje o dłuższym okresie zwrotu • W tym terminie inwestycje te miały wysoką oczekiwaną stopę zwrotu, ale ich przedterminowa likwidacja spowodowałaby wysokie straty • W warunkach utrzymującego się zaufania kredytodawców do kredytobiorców kredyty byłyby prolongowane • Jednak pojawienie się na rynku złej informacji wywołuje nastrój paniki i żądanie spłaty zadłużenia • W rezultacie likwidowane są ze stratą długoterminowe niedokończone jeszcze inwestycje, co często prowadzi do bankructw • Gwałtowna i masowa ucieczka kapitału wywołuje kryzys walutowy

38. Prognozowanie kryzysów finansowych • Analiza sygnałowa (Kaminsky, Lizondo, Reinhart 1997) • Modele logitowe i probitowe (Eichengreen et al. 1995, Frankel, Rose 1996, Berg, Borensztein, Pattillo 2004) • Model Markov-switching approach (Berg, Pattillo 1999, Kittelmann et al. 2006) • Model cross-country regression (Sachs, Tornell, Velasco 1996) • Model MIMIC Multiple Indicator Multiple Cause (Rose, Spiegel 2009)

39. Niekonwencjonalne podejście do prognozowania kryzysów finansowych • Wykorzystanie sieci neuronowych • Ekonofizyka i teoria logperiodyczna

40. Empiryczna analiza sygnałów wystąpienia kryzysów walutowych przy wykorzystaniu macierzy efektywności wybranych wskaźników jako sygnałów wystąpienia kryzysu walutowego A – liczba miesięcy, w których dany wskaźnik wysłał prawidłowy sygnał B – liczba miesięcy, w których dany wskaźnik wysłał fałszywy sygnał, nazywany „szumem” (noise) C – liczba miesięcy, w których wskaźnik nie wysłał sygnału, który byłby sygnałem prawidłowym D – liczba miesięcy, w których wskaźnik nie wysłał sygnału, który byłby sygnałem fałszywym Źródło: Kaminsky G. L., Lizondo S., Reinhart C.M., Leading Indicators of currency crisis, Policy Research Working Paper, World Bank 1997, s. 18

41. Empiryczna analiza… c.d. Wskaźnik doskonały byłby opisany następująco: A>0, C=0 albo też B=0, D>0 Kryterium wyboru powinna być minimalizacja tzw. współczynnika szumu do sygnałów (noise-to-signal ratio – NTSR) NTSR = B/(B+D) – to liczba miesięcy z fałszywymi sygnałami/ liczba miesięcy, w których kryzys nie powinien być sygnalizowany A/(A+C) – to liczba miesięcy z prawidłowymi sygnałami/liczba miesięcy, w których kryzys powinien być sygnalizowany B/(B+D) A/(A+C)

42. Interpretacja NTSR = 1 jest mało przydatny, gdyż podobny efekt daje przysłowiowy rzut monetą NTSR > 1 jest nieprzydatny, gdyż emituje zbyt wiele „szumu” NTSR < 1 jest przydatny jako wskaźnik zapowiadający kryzys

43. Interpretacja c.d. Analiza 76 kryzysów walutowych w 20 krajach w latach 1970-1995 pokazała, że najlepszą wartość prognostyczną miały wskaźniki uwzględniające: • Realny kurs walutowy • Wartość eksportu • Kursy akcji • Stosunek M2 do rezerw walutowych • Wartość produkcji

44. W nowszych analizach uwzględnia się sześć odmian kryzysów walutowych wywołanych: • Deficytem bilansu płatniczego • Niezrównoważeniem finansów publicznych (deficyt budżetowy) • Nieodpowiedzialną polityką monetarną skutkującą nadmierną ekspansją kredytową • Niezrównoważonym zadłużeniem zagranicznym • Nagłym wyhamowaniem napływu kapitału • W gospodarkach o solidnych fundamentach mechanizmem samospełniającej się przepowiedni Następnie dobiera się do badania różnorodne wskaźniki i ocenia ich wartość informacyjną i prognostyczną. Okazuje się, że najbardziej destrukcyjne dla gospodarki są kryzysy wywołane nieodpowiedzialną polityką monetarną

45. Współczesny system finansowy nie jest specjalnie stabilny Wg MFW w okresie od 1970 r. do 2010 r. doszło do: • 124 kryzysów bankowych, • 208 kryzysów walutowych, • 63 przypadków niewywiązania się dłużników suwerennych ze zobowiązań bądź renegocjacji spłaty długów. W 55% przypadków kryzys bankowy wystąpił łącznie z kryzysem walutowym, a tylko w 11% przypadków – z kryzysem zadłużenia. Źródło: Laeven L., Valencia F. : Systemic Banking Crises. A New Database, IMF Working Paper WP/08/224 November 2010

46. Współczesny kryzys finansowy(modelowa sekwencja zjawisk) Pogorszenie salda bilansu obrotów bieżących Wzrost popytu na import towarów i usług Sukces reform gospodarczych Wzrost produkcji Wzrost popytu na import kapitału (kredyty zagr.) Brak zabezpieczenia!!! Spekulacja na spadek kursu waluty Inwestorzy oczekują, że wcześniej czy później nastąpi dewaluacja waluty Obawa, że dojdzie do nierównowagi BP w długim okresie Dewaluacja i obrona nowego poziomu kursu walutowego Obrona kursu i spadek rezerw walutowych Ograniczone możliwości obrony kursu Utrata kontroli przez władze monetarne Inwestorzy zagraniczni i krajowi masowo sprzedają walutę krajową oraz aktywa wyrażone w tej walucie – ucieczka kapitału Kurs gwałtownie spada w sposób niekontrolowany – głęboka deprecjacja waluty Skokowy wzrost inflacji Konieczność utrzymywania stóp procentowych na wysokim poziomie Raptowny wzrost kosztów importu Płynność systemu bankowego gwałtownie spada Raptowny wzrost kosztów działalności przedsiębiorstw Skokowy wzrost stopy procentowej Krótkotrwała recesja +kryzys „złych długów”

47. Poważne kryzysy w ostatnich kilkudziesięciu latach 1929 – 1933 Wielki Kryzys Ekonomiczny 1973 – 1974 kryzys naftowy w połączeniu z krachem giełdowym Lata 80 XX wieku kryzys zadłużenia międzynarodowego zapoczątkowany w Polsce i w Meksyku 1987 r. krach giełdowy zapoczątkowany na NYSE 1989 r. krach giełdowy zapoczątkowany na NYSE Lata 90 XX wieku kryzys w Japonii („stracona dekada”) 1992 – 1993 ataki spekulacyjne na waluty uczestniczące w Europejskim Systemie Walutowym, szczególnie funta sterlinga i franka francuskiego 1994 – 1996 kryzys ekonomiczny w Meksyku 1997 – 1998 kryzys finansowy w krajach Azji Południowo-Wschodniej 1998 r. kryzys rosyjski 1999 r. kryzys brazylijski 200o r. internetowa bańka spekulacyjna 2007 - 2012 globalny kryzys finansowy

48. Kryzys meksykański („tequila crisis”) Niektóre czynniki sprzyjające wybuchowi kryzysu finansowego: niewłaściwa prywatyzacja sektora bankowego, kryzys na rynku nieruchomości, boom kredytowy, słabość nadzoru bankowego i procedur zarządzania ryzykiem w bankach, niestabilna sytuacja polityczna i społeczna, niekonsekwentnie prowadzona polityka gospodarcza, zła struktura napływającego kapitału z zagranicy, niska skłonność do oszczędzania, deficyt bilansu płatniczego.

49. Przebieg kryzysu meksykańskiego wybuch paniki na rynkach finansowych w wyniku ogłoszenia w grudniu 1994 r. przez bank centralny, że drastycznie spadły rezerwy walutowe (z 25 mld $ na początku roku do 10 mld $ na początku grudnia 1994 r.), gwałtowna ucieczka kapitału z zagranicy, dewaluacja peso przeprowadzona 20 grudnia 1994 r. o 15%, upłynnienie kursu peso 22 grudnia 1994 r., gwałtowny spadek kursów akcji na giełdzie papierów wartościowych w Meksyku.

50. Program ratunkowy dla Meksyku specjalne linie kredytowe uruchomione zwłaszcza przez USA, MFW i BRM o wartości ponad 50 mld $, ogłoszenie przez rząd Meksyku w marcu 1995 r. programu stabilizacji gospodarki zakładającego prowadzenie restrykcyjnej polityki pieniężnej i budżetowej, wartość eksportu wzrosła w 1995 r. o 31%, a importu spadła o 8%, co prowadziło do prawie zrównoważonego bilansu obrotów bieżących, spadła inflacja, wzrosły rezerwy walutowe, w 1996 r. PKB Meksyku wzrósł o 5,15% i tendencja ta utrzymała się w następnych latach, gdyż w okresie 1996-2000 średnioroczne tempo wzrostu PKB wyniosło 5,5%.